17 ธันวาคม 2544 10:19 น.
แสงแรก ประดับดิน
เด็กน้อยบนยานต้านความตาย
การเดินทางเวิ้งว้างร้างและเงียบ
ผ่านจุดหนาวเย็นเฉียบอย่างเรียบง่าย
ผ่านแสงร้อนกร่อนยานต้านความตาย
เป็นเด็กน้อยเดียวดายผ่านหลายดาว
จากหม่นแสงปีกแห่งแมลงสาบ
จักรวาลคือภาพอาบสีขาว
ฟอสซิลทรมานผ่านเรื่องราว
กำลังรอข่าวคราวจากดาวใด
จักรวาลกลับเวิ้งว้างร้างรอยยิ้ม
รักษาปราณในยานนิ่มยิ้มอ่อนไหว
เรียนรู้ว่ายานนี้ไม่มีใคร
เครื่องคอมฯคือแม่ใหม่ที่ใจดี
หัวใจฉันผ่านทางร้างและเงียบ
จากเปรียบเทียบร่ำรวยเกียรติเหยียดศักดิ์ศรี
สู่อ้อมกอดแม่พ่อธรณี
หัวใจมีที่พักรักหนึ่งดาว
จากแสงเศร้าหม่นเงาแมลงสาบ
สู่ความรักคือภาพอาบสีขาว
หัวใจทรมานผ่านเรื่องราว
รอข่าวคราวครั้งใหม่จากใจเธอ
ว่าในดาวดวงนี้มีฝนปราย
ลำธารใสให้แหวกว่ายสม่ำเสมอ
แสงแดดกรุ่นอุ่นรักลักยิ้มเกลอ
ฉันพบเจอธรรมชาติสะอาดงาม
ปล่อยหัวใจล่องไปในน้ำตก
ล่องลอยในลมวกเพื่อถกถาม
ลุงเมฆขาวหนาวไหมในฟ้าคราม
ลุงเมฆดำเสียงคำรามน่าคร้ามเกรง
ลุงไปปรายสายฝนหล่นสู่พื้น
ปู่สายฟ้าผ่าฟืนอยู่โฉงเฉง
มาถกเถียงเสียงเสียงหนักเหมือนนักเลง
หัวใจฉันจะร้องเพลงก็เกรงกลัว
ปู่ภูเขาเล่าความฝันให้ฉันฟัง
ว่าวันหนึ่งปู่พังฟ้าสลัว
ส่งใจฉันขึ้นยานใหม่ให้รอดตัว
เมื่อฟ้าหายหม่นมัวรีบกลับมา
มาช่วยลุงเมฆปรายสายฝน
มาช่วยเยาวชนคนรักป่า
รักผู้อื่นฟื้นความดีมีชีวา
ก่อนชีวิตของโลกาจะวางวาย
การเดินทางเวิ้งว้างร้างและเงียบ
ผ่านจุดหนาวเย็นเฉียบอย่างเรียบง่าย
ผ่านแสงร้อนกร่อนยานต้านความตาย
เป็นเด็กน้อยเดียวดายผ่านหลายดาว
จากหม่นแสงปีกแห่งแมลงสาบ
จักรวาลคือภาพอาบสีขาว
ฟอสซิลทรมานผ่านเรื่องราว
กำลังรอข่าวคราวจากดาวใด
แต่งเสร็จเมื่อคืนครับ
ในเนตเราเป็นได้ทุกอย่าง
แม้แต่เด็กน้อย
16 ธันวาคม 2544 10:19 น.
แสงแรก ประดับดิน
กติกา คนรักในเนตคลับ
รักเราไร้รั้วกั้น.ปันแดน
กันและกันเป็นแฟน..พันธุ์แท้
ในผลึกลึกด้วยแก่น.ใช้ปั้น อักษร
เนตเป็นที่หนึ่งแน่..ทั้งใกล้ ไกลถึง
ห้ามพบหน้านะเจ้า.โปรดทราบ
เจอ.แล้วต้องคำสาป.ทั่วแคว้น จักยุ่ง
ตัวจริงเขียนโคลงกาพย์ซึ้งซาบ อาบจิต
จริงแต่ปลอมเคาะแป้นอยู่หน้า จอคอมฯ
อันที่จริงเพลงนี้
ของพี่ศุ บุญเลี้ยง
จะบอกอะไรได้ดีที่สุด
มีเสียงกีตาร์ประกอบเบาเบา
มีเราฟังพร้อมกัน เริ่มเลยนะครับ
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร
เพราะรู้ความจริงเป็นเช่นไร
ฉันรักรักเธอเพราะใจอยากให้
ใช่รักเพียงเพื่อครอบครอง
ไม่เคยร้องขอรักตอบ
ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด
เพียงเธอรับรู้มีฉันคอยห่วงใย
สิ่งนั้นมันมากมายเกินพอ
ขอเพียงได้คิดถึง
เท่านี้ก็สุขใจ
แม้เธออยู่ไกลแสนไกล
แม้ใครอยู่ข้างเธอ
ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร
จึงยอมเข้าใจทุกอย่าง
ไม่ช้ำ ไม่เสียใจ ไม่เคยบาดหมาง
ทุกอย่างเต็มใจให้เธอ
15 ธันวาคม 2544 19:40 น.
แสงแรก ประดับดิน
ตอบบทกวีของเธอ
เช้าวันใหม่ใจยามเช้าเจ้าสงบ
หนึ่งใจพบเคียงข้างนางนกเหิน
พิสูจน์โลกช้าช้าเริงร่าเพลิน
จะเผชิญบ่วงแร้วใดไม่พรั่นเลย
อย่างน้อยแววตาคู่หนึ่งซึ้งอักษร
สัมผัสเอื้ออาทรเสพเสวย
หนาวหน้าคอมฯยอมหนาวพร่างช่างคุ้นเคย
เอื้ออาทรทุกคำเอ่ยเฉลยใจ
เหมือนตัวจริงของหัวใจอยู่ในเนต
ห้วงฝันสุดขอบเขตช่างหมาดใหม่
เห็นสีส้มสายแสงสาดวาดสายใย
ดูดาวตกภายในใจราตรี
เหมือนเด็กน้อยดูดาวพรายกระจายกระจ่าง
รู้เห็นความสว่างดวงนั้นดวงนี้
โปรยเส้นเหลืองวูบหนึ่งตรึงฤดี
แสนวลีมิอาจทาบหนึ่งภาพงาม
งามข้างในใช่หรือไม่ให้รื่นรมย์
แสงสีเหลืองสีส้มผสมอร่าม
ฝนดาวตกวูบวับดับตัวตาม
กันและกันเหมือนมาถามความไม่มี
ความรักสร้างทางเนตเท็จจริงหรือ
ความจริงคือหัวใจอยู่ในนี้
ความงามคละทุกขณะทุกวลี
ความฝันและความดีล้วนที่ใจ
เมื่อตัวจริงของหัวใจอยู่ในเนต
ห้วงฝันสุดขอบเขตฟ้ากว้างใหญ่
เห็นสีส้มสายแสงสาดวาดสายใย
ดูดาวตกพร้อมใครเล่าใจเอย
อย่างน้อยแววตาคู่หนึ่งซึ้งอักษร
สัมผัสเอื้ออาทรอย่างเปิดเผย
หนาวหน้าคอมฯยอมหนาวพร่างช่างคุ้นเคย
ทุกคำเอ่ยคลายอ้างว้างใกล้ทางเดิน
เช้าวันใหม่หัวใจเช้าเจ้าสงบ
เช้าใจพบเคียงข้างนางนกเหิน
เช้าเริงร่าให้หัวใจได้หยอกเอิน
เช้าเพลิดเพลินมีเงาเราคู่กัน
14 ธันวาคม 2544 12:43 น.
แสงแรก ประดับดิน
ตอบบทกวีแห่งเธอ
ฤดูหนาวคราวนี้มีของขวัญ
ฤดูกาลผ่านผันฉันแอบหวัง
ฤดูฝันดาลให้กวีมีกำลัง
ฤดูใดไหลหลั่งมาทั้งใจ
เปิดประตูยิ่งรู้ฤดูเช้า
เปิดหน้าต่างแสงเจ้ากระจ่างใส
เปิดความหมายคำกวีล่วงความห่วงใย
เปิดความในคำหอมกล่อมบรรเลง
เมื่อนกน้อยบรรเลงบทเพลงเช้า
โทนคีย์เร้าเช้าช้าเริงร่าเปล่ง
ประกอบแสงทะลุปรุใบไม้ร้องเพลง
ชีวิตมิรีบเร่งในเพลงเธอ
เมื่อเบื้องหน้าคือแสงแสดของแดดเช้า
เบื้องหลังเธอก็มีเงาเย้าเสมอ
ขอได้ไหมให้แสงเยือนเป็นเพื่อนเกลอ
มาเสนอทายทักเหมือนรักกัน
พบกันทุกเช้าชื่นจะตื่นเช้า
พบกันทุกเพลงเร้าเย้าผ่านฝัน
พบกันทุกมุกคำหอมรำพัน
พบกันทุกวลีสั้นสนั่นใจ
เปิดประตูบานเช้าเย้าและยิ้ม
เปิดหน้าต่างโลกอิ่มอ้อนอ่อนใหว
เปิดความรักที่มิรู้ฤดูใด
เปิดคำหอมดอกใบปีใหม่มา
ยังไม่จบแต่มันหวานเกินเหตุ
ขอจบแล้วกันครับ
12 ธันวาคม 2544 01:40 น.
แสงแรก ประดับดิน
ขอเป็นหนึ่งเพื่อนใจปีใหม่นี้
ความรู้สึกส่วนลึกผลึกใจข้า
เหมือนคอยท่าบางอย่างและบางหน้า
พบคนที่รักเราบ้างบางเวลา
แอบค้นหาเงียบเงียบเลียบภวังค์
ปีหนึ่งผ่านบ้านว่างเบาบางจิต
ฉันหมายถึงบ้านชีวิตที่จิตหวัง
เพียงหนึ่งเพื่อนหนึ่งน้ำหนึ่งกำลัง
ใช้ใจเติมข้างหลังหวังจะมี
เขียนบทกวีที่ใจอยากให้เขียน
เหมือนผีเฝ้าวนเวียนสมบัติผี
และสอนชีวิตงามสอนความดี
ยังภูมิใจวิถีอย่างที่เป็น
รอวันเพื่อนเดือนดีและปีหอม
ได้มาย้อมให้ใจหอมรู้และเห็น
บทกวีกล่อมเกลาให้หัวใจเย็น
นกกระเต็นเฝ้าบึงได้เพราะใจยอม
ไม่ใฝ่ชีวิตแบบสิงห์ผยอง
ที่ครอบครองมากมายละลายหลอม
ไม่ใฝ่สวมหน้ากากซากแปลกปลอม
ยอมให้ย้อมแค่ความรักจากหนึ่งใจ
บทกวีมากมายหลายร้อยบท
จะแทนที่หนึ่งรสซึ่งสดใส
รอยยิ้มเธอมาย้อมหอมภายใน
เหมือนเราใกล้คำเพราะดีว่าที่รัก
ฉันมีบทกวีเพราะปลูกเพาะนาน
ดุจบุบผาสวยหวานกาลสลัก
ริมธารใสให้คนล้าแวะมาวัก
ทั้งทายทักผ่อนพักรักสายธาร
บทกวีคือหัวใจของฉัน
จากเมล็ดพันธุ์เหมือนบุบผาเหมือนยาสมาน
เติบโตจากรากไม้ดงแดนกันดาร
ฝากดอกบานสวยหวานในหัวใจเธอ
ขณะเป็นหวัดได้บทกวีบทนี้มา
เป็นเสียสามวันเชียว
ก่อนปีใหม่เป็นหวัดเสียครั้งหนึ่ง
ปีละครั้ง สร้างภูมิต้านทาน
เฮ้อบ่นเพ้อเป็นความรักเชียวเรา
สวัสดีวันเวลา
สมมติกันว่าปีใหม่
จงนำพาข้าไป
หาอะไรที่คล้ายความรัก
หน้าส่วนตัว
1012
