26 กุมภาพันธ์ 2549 01:42 น.
แสงริมทางเท้า
แม้ผมเคยบอกว่ารักกับคุณไป
ใจของผมยังไม่แปรเปลี่ยนเลย
ผมยังคงปฏิบัติอยู่เหมือนเคย
ยังรอคุณเฉลยอยู่เรื่อยไป
อยากให้รู้ว่าผมนั้นยังอยู่
อยากให้ดูมองมาอย่าสงสัย
อยากให้คุณรู้ถึงสิ่งที่เป็นไป
จากหัวใจของผมที่ให้คุณ
ถึงคำรักที่บอกไปในวันนั้น
มันแสนสั้นรวบรัดเพราะพลันผลุน
มันเขอะๆเขินๆอยู่ในน่ะคุณ
ที่จะรุนคำว่ารักจากหัวใจ
แม้ไม่ได้พรรณาความรู้สึก
หากคุณนึกตริตรองถึงมุ่งหมาย
คุณจะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไม่เสื่อมคลาย
มิจายหายสลายไปจากใจเอย
23 กุมภาพันธ์ 2549 00:39 น.
แสงริมทางเท้า
อันความเหงาความเศร้าและความโศก
อยู่ในโลกที่ถูกสร้างให้เปลี่ยนผัน
ทุกๆอย่างมีเพียงวันและวัน
ให้เปลี่ยนผันเวียนไปไม่หวนคืน
อันอดีตผ่านแล้วให้ผ่านพ้น
ให้ต้องค้นอีกมากอย่าได้ฝืน
สิ่งมันผ่านไปไม่กลับคืน
จะกล้ำกลืนเพียงใดไม่กลับมา
โลกวันนี้ดูไปไม่น่าอยู่
สิ่งที่รู้ดูไปให้เหนื่อยตา
เพราะทุกสิ่งถูกสร้างเป็นมายา
หลอกและล่อปัญญาให้เสื่อมลง
ผมก็เป็นคนหนึ่งซึ่งมองเห็น
ความซ่อนเร้นเห็นแล้วให้น่าปลง
หลายต่อหลายสิ่งที่ยึดมาเวียนวง
ให้ใจนี้ต่ำลงอยู่ทุกวัน
อยากจะหลุดไปพบกับความว่าง
อยากจะร้างหลุดพ้นความผวนผัน
อยากจะหนีให้ไกลจากคืนวัน
ไม่อยากฝันไม่อยากหวังจากที่เป็น
แค่ตอนนี้เท่านี้ที่ตรงนี้
ใจเรานี่ใจเรานี้ไม่ทุกข์เข็ญ
แม้ไม่สุขก็ไม่ทุกข์ไม่ลำเค็ญ
มันว่างเว้นจากความวุ่นวายเอย
21 กุมภาพันธ์ 2549 23:07 น.
แสงริมทางเท้า
แม้จะผ่านเวียนมาก็หลายวัน
ใจยังพลันเงียบงันและเปล่าเปลี่ยว
อยากจะพบอยากจะเจอเธอคนเดียว
หันแลเหลียวไม่มีใครให้พบเลย
เธอจะรู้บ้างไหมในตอนนี้
ใจฉันนี่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย
ยามกินยามจะนอนยามจะเงย
เหมือนจะเอยเอ่ยใจให้พอที
ก็ใกล้สอบแล้วล่ะนะสัปดาห์หน้า
ใจก็บ้าไม่อยู่ไม่รู้ที่
หวนไปคิดถึงแต่เธอทุกๆที
ทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดถึงเลย
ใจก็รู้...รู้อยู่...อยู่เต็มอก
ช่างตลก..เหลือเกินในคำเอ่ย
ทำไมหนอใจนี้ที่เชือนเชย
ไม่ปล่อยเลยตามเลยไปตามทาง
9 กุมภาพันธ์ 2549 04:55 น.
แสงริมทางเท้า
อยากสั่งใจไม่ให้คิดถึงแต่เธอ
สั่งไม่ให้ละเมอเพ้อเรียกหา
สั่งไม่ให้ความรู้สึกนั้นโรยรา
อยากเยียวยาพาใจให้ห่างเธอ
แต่ด้วยเหตุผลอันใดใครจะรู้
บ้าๆอยู่ยิ่งจะห่างใจยิ่งเพ้อ
คิดถึงนะ...คิดถึงจัง...คิดถึงเธอ
ใจนะเออ..พอสักทีเถอะนะใจ
จะว่าไปใจเราใช่ใจเขา
ช่างไม่เห็นแสงเงาที่สลัว
ตัดเถอะใจตัดเถอะนะความมืดมัว
ตัดสลัดความกลัวให้จางหาย
จะคงเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว
ใจช่างเสียวจริงๆสิ่งที่หมาย
เพียงครั้งนี้ครั้งเดียววาเลนไทน์
จะเป็นตายไม่ใคร่รู้ให้ดูที
อีกสี่วันนับจากนี้แล้วซินะ
ก็เอาว่ะ...ไหนๆยังไม่สาย
ทำอีกทีลองอีกทีคงไม่ตาย
ไม่วางวายจะขอบอก...บอกรักเธอ
8 กุมภาพันธ์ 2549 05:25 น.
แสงริมทางเท้า
ด้วยซุ่มเสียงบทเพลงบรรเลงอยู่
ช่างนำพาให้รู้ถึงบางสิ่ง
ที่ยังค้างยังคาพาอ้างอิง
ให้แน่นิ่งพิงพินิจคิดวุ่นวาย
ใกล้แล้วหนอ...เวลาที่พาจาก
ความพลัดพรากจากกันน่าใจหาย
และก็รู้ทุกสิ่งพร้อมกลับกลาย
พาลมลายหายไปไม่รั้งรอ
คงต้องพอแค่นี้ที่วันนี้
พอสักทีที่ต้องมากลำบากใจ
แต่งพอได้พอเป็นเห็นไวไว
เหลืออีกห้าวันไปไกลจากกัน
อยากจะเห็นสายตาอีกสักครั้ง
ให้พอมีพลังต่อสู้ฝัน
แม้จากนี้ในวันนั้นต้องจากกัน
แม้ใจฉันไม่คิดฝันจะเจอเธอ (ในวันนั้น)
หน้าส่วนตัว
968
