30 พฤษภาคม 2548 21:49 น.
แว่นหนา
เธออวยพร ฉันเขา ก่อนเรากลับ
ฉันยิ้มรับ แก้มกริ่ม ยิ้มเริงร่า
มองหน้าเธอ เผลอร้าว อย่างชินชา
หยดน้ำตา เลือนภาพ เธอลางไป
กัดปากแน่น เลือดซึม ที่มุมปาก
แม้ลำบาก ฝืนยิ้ม ปริ่มน้ำใส
เธอไม่รู้ ดีแล้ว คนของใจ
ยังรักเธอ รู้ไหม....คนใจดำ
28 พฤษภาคม 2548 19:09 น.
แว่นหนา
ความปวดร้าว เข้าเคาะ เกาะประตู
ฉันหลับตา ไม่รับรู้ ไม่อยากเห็น
เรื่องลับหลัง ยามฉันห่าง อย่างเธอเป็น
คนที่เธอ แอบเร้น ฉันเข้าใจ
ไม่ใช่ว่า จะไม่รู้ จึงอยู่เฉย
แต่อย่าหลอก ฉันเลย พูดได้ไหม
บอกเถอะว่า ใจเธอ ปันให้ใคร
จะยอมรับ ความเป็นไป ด้วยน้ำตา
27 พฤษภาคม 2548 21:09 น.
แว่นหนา
ไม่ต้องมอง ตากัน ให้หวั่นไหว
ถ้าเธอไม่ ไหวหวั่น ในวันนี้
ไม่ต้องกุม มือฉัน หรอกคนดี
หากมือมี คนอื่นที่ อุ่นกว่าใจ
ไม่ต้องกอด ปล่อยฉัน ปล่อยกันเถอะ
หากว่าเธอ ต้องฝืน ทนยืนใกล้
คำพูดนั้น ไม่ต้องการ เธอเก็บไป
คำว่า "รัก" ที่ไร้ใจ ไม่อยากฟัง
26 พฤษภาคม 2548 21:36 น.
แว่นหนา
เรากุมมือ กันอยู่ ก็รู้สึก
ว่าในใจ ลึกลึก เธอเปลี่ยนผัน
ทำไมนะ เวลา สบตากัน
ถึงไม่พบ ภาพฉัน สะท้อนเงา
หัวใจอาบ น้ำตา พาเปียกปอน
ฉันเหนื่อยอ่อน ผ่อนล้า เกินจะเล่า
คิดทบทวน เรื่องราว ระหว่างเรา
รู้สึกถึง ความว่างเปล่า ในกำมือ