18 มกราคม 2547 15:23 น.
แว่นหนา
ไม่มีใคร สอนให้ฉัน ได้สัมผัส
ว่าค่ำคืน เงียบสงัด อบอุ่นได้
นอกจากเธอ กับรอยยิ้ม ที่ผ่อนคลาย
หลับตาอย่าง สุขสบาย ใกล้ใกล้กัน
แต่วันนี้ มีเพียงยิ้ม ที่เงียบเหงา
เกิดอะไร ระหว่างเรา ที่เปลี่ยนผัน
เธอคงสอน สิ่งสุดท้าย ทิ้งท้ายกัน
ว่าความเหงา เงียบงัน คือแยกทาง
15 มกราคม 2547 20:11 น.
แว่นหนา
ยังระลึกถึงเธออย่างโง่เง่า
นับวันเฝ้า รอเธอ คนไกลห่าง
ความหวังอัน บางเบา เริ่มเบาบาง
ภาพเธอลบ เลือนลาง จางหายไป
ถูกรังแก ด้วยคารม สมควรนัก
เธอผลักตก เหวรัก อย่างโหดร้าย
ช่างลึกนัก จนยาก จะตะกาย
เร็วเกินไป จนสาย จะรู้ตัว
14 มกราคม 2547 19:13 น.
แว่นหนา
มั่นใจว่า ตัวเอง ทำใจได้
ชีวิตนี้ ขาดเธอไป ไม่ไร้ค่า
พอเสียที เรื่องเธอ และน้ำตา
ฉันต้องเข้ม แข็งกว่า ที่เคยเป็น
จนรู้ตัว ว่าตัวเอง ทำไม่ได้
เมื่อปวดใจ กับอะไร ที่ได้เห็น
เธอตรงหน้า กับสายตา ที่ชาเย็น
เหมือนจะย้ำ ให้ชัดเจน ว่าหมดใจ
รอยยิ้มที่ สดใส จากใจเขา
ไม่ได้มี ไว้เพื่อเรา แล้วรู้ไหม...
ถึงเวลา ต้องเรียนรู้ และเข้าใจ
ว่าทั้งหมด มีความหมาย ให้จบกัน
ภาพเลือนจาง เพราะน้ำใส มันเกาะตา
ปล่อยให้ไหล ออกมา มิอาจกลั้น
จะตัดใจ ลืมได้ อย่างไรกัน
ตัดทำไม...ในเมื่อฉัน....
...ยังรักเธอ
12 มกราคม 2547 20:07 น.
แว่นหนา
นอกหน้าต่าง ลมพัด โหมกระหน่ำ
ฝนตกหนัก ฟ้ามืดดำ น่าใจหาย
เอื้อมมือคว้า ผ้าห่ม มาแนบกาย
หวังจะตื่น จากฝันร้าย ไปสักที
หยาดน้ำตา ที่ชาชิน มันรินหลั่ง
ความทรงจำ ที่น่าชัง...มิอาจหนี
ความเงียบเหงา เหยียบย่ำอย่าง ไม่ปราณี
...อีกครั้งที่...ความอ่อนแอ...ครอบครองใจ
9 มกราคม 2547 20:59 น.
แว่นหนา
จะไปฟัง อะไร คนอื่นเขา
คนรักกัน คือเรา เพียงเท่านี้
ยิ้มให้ชื่น ใจหน่อย สิคนดี
แล้วตั้งใจ ฟังสิ...จะอธิบาย
คนจับปลา สองมือ อือใช่ฉัน
แต่จับตัว เดียวกัน นะรู้ไหม
ไม่คิดสน คนอื่น ให้วุ่นวาย
เมื่อเธอคือ ทุกความหมาย ที่ฉันรอ
หน้าส่วนตัว
737
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแว่นหนา
