27 มิถุนายน 2546 22:36 น.
แว่นหนา
ยางลบลอยละลิ่วไปทางนั้น
ปากกาสวนกลับมาพลันทางด้านนี้
ไม้กวาดวาดฟาดไปไม่ยั้งตี
ที่โกยผงสู้เต็มที่ไม่ยอมกัน
เธอมันกวนยียวนชวนปวดหัว
ฉันเลยต้องสู้สุดตัวไปแบบนั้น
สวมวิญญาณอำมหิตซาดิสพลัน
ผั่ว เผี่ยะ พลั่ก พัลวันให้วุ่นวาย
แต่ก็คงต้องหยุดล่ะทีนี้
เมื่อเธอใช้กลวิธีอันสุดท้าย
ข้อมือถูกเธอจับ จะทำไง
แถมยังจ้องตาใกล้ใกล้ ตายละวา
หน้าร้อนผ่าว อ้าวฉัน ไรกันนี่
ขอยอมแพ้แต่โดยดีนะเธอจ๋า
ไม่ตีแล้วไม่เตะแล้วขอสัญญา
แต่ขอร้อง ปล่อยเถอะนะ อายเหลือเกิน...
17 มิถุนายน 2546 18:19 น.
แว่นหนา
เธอเกิดความไม่มั่นใจใช่ไหม
ถึงได้ถามอะไรฉันแบบนี้
เชื่อกันบ้างไม่ได้เลยหรือคนดี
หรือเห็นฉันเลวเกินที่จะไว้ใจ
เพราะแค่เพียงเราอยู่กันไกลตา
เธอก็หาว่าฉันหลงคนชิดใกล้
เห็นเดินด้วยกันหน่อย คิดไปไกล
ธรรมดาทั่วไป อะไรของเธอ
อุตส่าห์คุมใจไว้ไม่ให้หวั่น
เตือนตัวเอง เธอเท่านั้น ไม่ผันเผลอ
สิ่งตอบแทนคือความแคลงใจจากเธอ
โกรธไม่ลงหรอกเออ...แต่เสียใจ
6 มิถุนายน 2546 21:09 น.
แว่นหนา
มิตรภาพ บางบาง กลางสายฝน
ร่มหนึ่งคัน คนสองคน แสนหรรษา
ผลักก้านร่ม เคาะกันไป เขกกันมา
แกล้งงับกัด ขัดขา บ้าพอดี
ก็ทำตัว ติ๊งต๊อง ไปอย่างนั้น
บดบังความ ไหวหวั่น ตาคู่นี้
ก็มันใกล้ ควมคุมใจ ยากเต็มที
ขอเถอะนะ ฝนตกแบบนี้ อย่าหยุดเลย...^_______^
3 มิถุนายน 2546 17:59 น.
แว่นหนา
เพื่อนถามว่าทำไมถึงเลือกเธอ
หล่อเลิศล้ำล่ำเลิศเลอก็ไม่ใช่
ไม่ได้สอบท๊อปที่หนึ่งแต่อย่างใด
เออนั่นสิเลือกได้ไง นั่งนึกเอา...
ก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา
ควงอวดใครไม่ไหวนะ แพ้แฟนเขา
แต่อย่างเดียวที่รู้ เธอห่วงเรา
เวลาเศร้าก็ปลอบเราอยู่ทุกที
จะคิดไปทำไมให้ปวดหัว
ขอตอบอย่างสุดชัวร์ เธอคนนี้
ที่ฉันเลือกคือคนรักที่แสนดี
เหตุผลหรือ ก็ไม่มี ช่างหัวมัน