28 กรกฎาคม 2545 15:20 น.
แว่นหนา
อกหักครั้งนี้ไม่ฟูมฟาย
ก็ยอมรับว่าเสียใจ แต่ไม่มากมายขนาดนั้น
เจ็บนิดนิดเวลาเห็เธอกับเขาคุยกัน
แต่พอเห็นเธอยิ้มหน้าชื่อบาน กลับรู้สึกว่ามันดี
อยากให้เธอยิ้ม แม้เธอจะไม่รัก
ก็ไม่ค่อยเข้สใจนักทำไมคิดไปอย่างนี้
เอ๊ะ....หรือคือรักแท้ที่หามานานหลายปี
พึ่งจะรู้ว่ารักข้างเดียวอย่างนี้...
...ก็สุขใจดีเหมือนกัน
26 กรกฎาคม 2545 21:37 น.
แว่นหนา
สมมุติว่าน้ำจะท่วมโลกวันพรุ่งนี้
อยากรู้จังว่าเธอคนดีจะยอมพูดกับฉันไหม
แล้วถ้าเกิดดาวหางจะชนโลกแตกกระจุยกระจาย
เธอจะยอมรับฟังความในใจ หรือเมินใส่อย่างที่เป็นมา
แล้วถ้าเกิดนี่เป็นสิบวินาทีสุดท้าย
เธอจะยอมหันมาแล้วยิ้มให้บ้างไหมน้า
ถ้าเป็นจริงคงได้ตายไม่ค้างคา
เป็นรักสุดท้ายของการเวลา...
...ก่อนที่โลกาจะสิ้นลง
24 กรกฎาคม 2545 08:21 น.
แว่นหนา
ในความคิดของฉัน
เปรียบเธอเป็นพระจันทร์เดือนหงาย
มีสาวสาวมารายล้อมเป็นดาวพร่างพราย
และฉันคงเป็นดาวดวงไกลไกลสุดสายตา
ก็หวังไว้ว่าสักวัน
เราจะโคจรไปพบกันที่กลางฟ้า
ในตอนนั้นดาวที่มีแสงริบหรี่ตลอดมา
คงสุกสว่างขึ้นมากว่าที่เคยเป็น
23 กรกฎาคม 2545 17:15 น.
แว่นหนา
นั่งยิ้มให้ดอกไม้
พูดมาพูดไปกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
คนอื่นจะคิดว่าไง...ไม่รู้เหมือนกัน
ก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายยังไง
ดอกไม้ไม่เคยหลบหน้า
ถึงเดินไปหาก็ไม่เคยวิ่งหนีไปไหน
ดูสิดูนั่งคุยกะดอกไม้...อาภัพเพียงได
อยากรู้จริงเธอกับดอกไม้...
...ใครขี้อายกว่ากัน
22 กรกฎาคม 2545 21:50 น.
แว่นหนา
ค่ำคืนดึกดื่นยืนหนาว
ท่ามกลางแสงดาวอ้างว้าง
ลมพัดพลิ้วแผ่วเบาบาง
บนถนนหนทางไกลแสนไกล
ได้แต่เพ้อละเมอแหงนมองฟ้า
กอดตัวเอง...หลับตา...แล้วร้องไห้
ไม่อยากรับอยากรู้ความเป็นไป
ว่าวันนี้ฉันไม่มีใคร...ห่วงใยช่วยเช็ดน้ำตา