30 พฤษภาคม 2545 17:10 น.
แว่นหนา
ผู้ชายอะไรน้า
มองทางซ้ายทางขวาก็น่ารัก
มองกี่ทีกี่ทีอยากรู้จัง
อยากจะเข้าไปทัก ไม่กล้าซะที
ก็กลัวว่าถ้าเดินไปคุยด้วย
เธอจะก่งก๊งงงงวยแล้ววิ่งหนี
แล้วเมื่อไรจะได้คุยกันสักที
พูดกะฉันหน่อยสิคนดี...
...พูดออกมา
29 พฤษภาคม 2545 17:34 น.
แว่นหนา
เกลียดเธอ...ที่เธอน่ารัก
เกลียดนัก...เวลาเธอทักแล้วยิ้มให้
เกลียดเหลือเกินที่เธอมาคอยเอาใจ
ออกไป๊ ออกไป อุตส่าห์ไล่ดีดี
แค่มองเธอครั้งแรกก็ใจสั่น
แค่คุยกันฉันยังฝันได้ขนาดนี้
ไปเถอะนะ ไปไกลไกล ไปซะที
ก่อนที่ฉันคนนี้จะตัดใจไม่ลง
27 พฤษภาคม 2545 20:44 น.
แว่นหนา
เจ็บนะรู้ไหมที่เธอรักใครนอกจากฉัน
แต่เจ็บมากกว่านั้นเมื่อรู้ว่าเธอรักกันมานานแค่ไหน
เจ็บยิ่งกว่าที่เธอไม่เคยเอ่ยปากบอกอะไร
แต่เจ็บจนเกือบร้องไห้หัวใจแทบสลายเธอมาบอกลา
เมื่อก่อนนับไม่ได้เลยว่านับเธอแค่ไหน
เป็นตอนนั้นฉันก็คงจะร้องไห้วิ่งไปเกาะขา
แต่ตอนนี้ฉันเข้มแข็งได้เพราะกาลเวลา
ยอมรับความเป็นจริงได้ว่าไม่มีความรักสำหรับเรา
เธอบอก...ขอกอดฉันเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อเธออ้าแขนออกไปก็เห็นข้างในกอดนั้น มีแต่ความปวดร้าว
เหมือนเธอหยิบยื่นความชอกช้ำให้กันเบาเบา
แต่มันก็มากพอจะทำให้เราต้องเลิกกัน
24 พฤษภาคม 2545 19:00 น.
แว่นหนา
เอ่อ...คือว่าฉันอย่างงั้น
อ่า...คือว่าฉันอย่างงี้
แบบว่ามองเธอมานานหลายปี
เอ่อ...คือว่า...พูดไรดีว้าเรา
ขอโทษนะที่เตรียมตัวมาไม่ดี
ฉันตอนนี้มันคงดูงี่เง่า
แต่ก็อยากจะกระซิบบอกเธอเบาเบา
คือว่าเรา...เรา...เรา....เรารักเธอ
23 พฤษภาคม 2545 17:23 น.
แว่นหนา
งอนอะไรกันนักหนา
หึงจนบ้าไปแล้วรึไงเล่าเธอเอ๋ย
ฉันก็แค่พูดคุยกับคนคุ้นเคย
เธอก็เชิดใส่เฉยเลย...ไรหว่า
ก็ว่าจะง้อเลยตามไปดู
เธอก็ปิดประตูดังปังใส่หน้า
อดทนมานานฉันยอมเธอตลอดมา
ระวังรองเท้าบาจาจะประทับตรงหน้า...
...แบบไม่ทันตั้งตัว