18 ตุลาคม 2545 16:41 น.
แว่นหนา
มรสุมรุมเร้าเข้าถาโถม
ใจหนึ่งดวงทรุดโทรมและอ้างว้าง
ความสุขลอยห่างหายไกลเลือนลาง
ยิ้มที่เคยมีเบาบาง...จางหายไป
ฝันเอาไว้หวังจะไล่ไขว่คว้า
ได้รัยคืนกลับมาแค่ความร้าวไหว
หากตรงนี้มีคุณคงอุ่นใจ
แต่ตรงนี้ไม่มีใคร...ไร้ทางเยียวยา
17 ตุลาคม 2545 16:45 น.
แว่นหนา
คงยังไม่ใช่ความรัก
แต่สนใจมากนัก กับคนคนนี้
รู้เพียงยาม อยู่ด้วยกัน รู้สึกดี
รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยมี...เธอสร้างมัน
งง และ สงสัย
เธอคือใคร มีค่าขนาดไหน ในใจฉัน
เป็นเพียงเพื่อน หรือว่า เป็นคนสำคัญ
คิดทบทวนเป็นร้อยเป็นพัน...
...จนปัญญา
16 ตุลาคม 2545 17:08 น.
แว่นหนา
ผู้ชายขี้อาย
ไม่รู้ทำไมเป็นได้ขนาดนั้น
อยู่อยู่เกิดกล้าพูดมา ว่ารักกัน
ทำเอาเราไหวหวั่น...เพราะไม่ทันทำใจ
อยู่ดีดี เธอดันกล้า
กลายเป็นว่าฉันน่ะ ที่อาย...รู้ไหม
แหม ทำเฉย ทำเดินเลย ไม่เปรยบอกอะไร
แต่พูดที...หัวใจเกือบวาย...
...ที่ใจเราตรงกัน
14 ตุลาคม 2545 17:31 น.
แว่นหนา
ฉันแค่เด็กปากร้ายแต่ใจรัก
ดูออกได้ไม่ยากนักหรอกรู้ไหม
ตั้งใจดูตั้งใจมองแล้วจะเข้าใจ
ว่าสิ่งที่ทำลงไป...หมายความว่าเธอสำคัญ
ฉันแค่เด็กพูดน้อยแต่ต่อยหนัก
ไม่ใช่คนน่ารัก แต่ก็เป็นสาวมั่น
รอให้กล้า กว่านี้ หน่อยละกัน
จะบอกรักเธอให้ดังลั่น...สักวันเถอะ (รอไป)
11 ตุลาคม 2545 14:50 น.
แว่นหนา
ขอกุญแจหน่อยได้ไหม
ไม่รู้ประตูอะไร ไขยากขนาดนี้
ทุบก็แล้ว สะเดาะก็แล้ว ไม่ได้สักที
ลองมันเกือบทุกวิธี ก็ไม่เห็นมีอะไร
ประตูอะไร ใจแข็ง
ดูแล้วเหมือนแกร่ง แต่แฝงด้วยความอ่อนไหว
ไม่รู้จะให้เคาะประตูอยู่ถึงเมื่อไร
ขอได้ไหม กุญแจที่ไข...
...สู่กลางใจเธอ