27 มกราคม 2545 16:48 น.
แว่นหนา
นั่งแต่งบทละคร
มีปัญหาให้เหนื่อยอ่อนไม่ห่างหาย
ก็พวกเธอแย่งกันเป็นเจ้าชาย
แล้วจะให้ฉันเป็นซินเดอเรลล่า
น่าเบื่อ...ไม่มีที่ดี
พวกเธอนี่! ชอบสร้างปัญหา
ทะเลาะกันอยู่ได้รำคาญตา
เดี๋ยวเถอะจะได้บทเป็นหมา
...กัดกันไม่เลิกลาหน้าวัง
25 มกราคม 2545 19:40 น.
แว่นหนา
เห็นฉันเข้มแข็งแบบนี้
อาการเขินก็มีนะรู้ไหม
ฉันถามเธอว่าเธอเป็นอะไร
เธอบอกว่าเธอไปตกลุมมา
แค่นั้นฉันเองก็ตกใจ
รีบวิ่งไปดูใกล้ใกล้ด้วยห่วงหา
ถามเธอ...ไปตกหลุมที่ไหนมา
เธอตอบว่าตกหลุมรักเธอไงแก้วตา
...คนบ้า! อุตส่าห์ห่วงใย
21 มกราคม 2545 07:55 น.
แว่นหนา
เอ่อ...คือว่าอย่างนั้น
อ่า...คือว่าฉันอย่างนี้
สารพัดคำอ้างที่ฉันมี
เป็นเหตุผลที่วันนี้โทรไปหา
กว่าจะหาข้ออ้างได้ก็ปวดหัว
ถามมั่วมั่วไปว่าการบ้านกี่หน้า
แต่จริงจริงแล้วเหตุผลที่โทรมา
ก็แค่อยากจะบอกว่า...คิดถึงจัง
17 มกราคม 2545 09:36 น.
แว่นหนา
เธอคงไม่เหงาเหมือนฉัน
ก็ข้างกายเธอนั้นมีรักมากมาย
ไม่เหมือนฉันที่อยู่เดียวดาย
ไร้ความหมาย...อยู่ไปวันวัน
เธอมันใช้ความรักสิ้นเปลือง
ใช้อย่างฟุ้งเฟื่องสนุกสนาน
เลยไม่รู้ค่าความรักที่มีให้กัน
ถ้าเป็นแบบนั้นกรรมมันตามทัน
...ไม่เป็นไร
16 มกราคม 2545 21:07 น.
แว่นหนา
ถามจริงเถอะใจเรา...เหงาทำไม
เหงาทำบ้าอะไร...ทำไมกัน
ทีตอนก่อนจะเจอเขาคนนั้น
อยู่คนเดียวทุกวัน...ไม่เห็นเป็นไร
ก็แล้วทำไมในวันนี้
เขาห่างหนีไปอยู่กับคนใหม่
ความเหงาก็รุมเร้าเกาะกินหัวใจ
แต่ก่อนยังอยู่ได้ ตอนนี้เหงาแทบตาย
...อะไรของมัน...