30 ตุลาคม 2544 21:29 น.
แว่นหนา
รู้...ฉันรู้เธอน่ะมันขี้เล่น
เช้ายันเย็นล้อเล่นกันอยู่ได้
ไอ้ตัวฉันมันขี้โมโหไม่รู้รึไง
ระวังเถอะเดี๋ยวได้ตายกันไปข้างนึง
แค่เธอมาแกล้งหลอกให้ตกใจ
แค่นั้นไงฉันเองก็หน้าบึ้ง
เมื่อไรจะหยุดซะที นี่! เดี๋ยวต่อยล้มดังตึง
คนนึงบ้าอีกคนบึ้ง เข้ากันตายเลย
30 ตุลาคม 2544 21:20 น.
แว่นหนา
หากโลกนี้มีฉันเป็นดอกไม้
และเธอเพียงหวังทักทายจึงเดินผ่านหน้า
โปรดอย่าได้เด็ดดึงฉันขึ้นมา
ถ้าวันนึงจะลาเพราะว่า...ไม่เห็นความสำคัญ
ปล่อยฉันไว้ให้ใครคนอื่นได้ดู
แม้เหลืออยู่ดอกเดียวเพียงแค่นั้น
ก็ดีใจที่มีคนมองทั้งวัน
เพียงแค่นั้นฉันเองก็สบายใจ
28 ตุลาคม 2544 22:23 น.
แว่นหนา
(อันนี้แต่งให้เพื่อนที่โรงเรียนผู้คิดว่าทุกวันเป็นวันสงกรานต์)
คนนะเธอ...ไม่ใช่ต้นไม้
เอาน้ำมาสาดอยู่ได้บ้ารึเปล่า
เดี๋ยวจะโดนฉันเตะสั่งสอนสักทีเบาเบา
ลองฉันโกรธดูสิเอ้า...จะต่อยเข้ากลางตัวเลย
28 ตุลาคม 2544 01:01 น.
แว่นหนา
ฉันชอบถามว่าเธอรักฉันได้ไง
เธอก็ไม่เคยบอกให้ฉันรู้
เธอขี้อายข้อนั้นเข้าใจอยู่
แต่ดูดูแล้วขี้อายมากเกินไป
ขอแค่เนี้ยว่าทำไมจึงรักฉัน
ตอบแค่นั้นมันยากนักใช่ไหม
บอกมาสิให้ฉันได้ชื่นใจ
ถ้าไม่บอกก็แล้วไป...เชอะ!งอน
28 ตุลาคม 2544 00:58 น.
แว่นหนา
นั่งเรียนนั่งเขียนฉันก็เบื่อ
มันสุดเหลืออดทนจนไม่ไหว
ก็เลยลองนึกดูเล่นเล่นไป
ช่วยรับฟังความในใจหน่อยละกัน
ฉันคงจะตั้งใจเรียนเหมือนคนบ้า
ถ้าเกิดว่าเธอมาเป็นครูของฉัน
รับรองจะฟังครูสอนทั้งวัน
เรื่องงานผิดงานค้างก็จะไม่มี