23 กันยายน 2546 17:02 น.
แว่นหนา
ทางเดิมเดิมที่เคยเดินอยู่ทุกวัน
กลับเป็นเรื่องทรมานในวันนี้
คนข้างหน้า คือเธอ เป็นเรื่องดี
แต่ผิดที่เธอเคียงคู่กับใครมา
เป็นได้เพียงคนเดินมองอยู่ห่างห่าง
ด้วยสายตาอันแล้งร้างและอ่อนล้า
ทนทำไมให้เห็นภาพบาดตา
รีบเดินลับไปดีกว่า...ไม่อยากมอง
22 กันยายน 2546 19:36 น.
แว่นหนา
ในยามเช้าแดดอ่อนอ่อนส่องแยงตา
ตื่นขึ้นมาคนตรงหน้ายังหลับใหล
แอบอิงซุกอกคุณแบ่งอุ่นไอ
กระซิบแผ่วหวานไหวใจผูกพัน
เพราะเธอคือทุกอย่างในชีวิต
ที่สุดแห่งห้วงคิดของความฝัน
ที่แห่งนี้มีเพียงเราอยู่คู่กัน
ตราบชั่วนิจนิรันดร์ เป็นของคุณ
21 กันยายน 2546 14:34 น.
แว่นหนา
อย่ามาเกาะ เจ๊าะแจ๊ะ ชิ่ว ชิ่ว ชิ่ว
แม่จะเตะให้ปลิวติดผนัง
บอกว่า NO ก็คือไม่ แปลให้ฟัง
หรือต้องดุ ใช้กำลัง ให้วุ่นวาย
มีแฟนแล้ว มีแฟนแล้ว ชัดมั้ยคะ
มีเจ้าของแล้วนะ เข้าใจไหม
เรารักกัน-ยังรักอยู่-ไม่นอกใจ
รักคนอื่นเถอะไป (ไปซะที!)
6 สิงหาคม 2546 17:47 น.
แว่นหนา
สิ่งที่เธอเรียกว่าความห่วงใย
คือการทิ้งฉันไว้ ใช่หรือเปล่า
และที่เรียกว่าความรักระหว่างเรา
ก็แค่เหงาที่ว่างเปล่าและเดียวดาย
บอกกันไว้ว่าห่วงใยว่ารักฉัน
แล้วทำไมจึงเงียบงันให้ร้องไห้
สำหรับเธอคำว่า รัก คืออะไร
คือทำร้ายให้ปวดใจใช่ไหมเธอ
20 กรกฎาคม 2546 13:44 น.
แว่นหนา
อยู่ใกล้กันก็ผูกพันออกจะบ่อย
ทำไมไม่สังเกตหน่อย ฉันคนนี้
รอยยิ้มแต้มบนหน้าก็ตามที
แต่ถ้ามองดีดีจะเข้าใจ
ตาคู่หนึ่งรอให้เธอมองมาหา
แอบซ่อนรอยน้ำตาการร้องไห้
จากทุกคำที่เธอทำร้ายจิตใจ
เก็บมานานเท่าไร เท่าไรกัน
หัวใจที่อบอุ่นกลับเย็นเฉียบ
ทุกครั้งที่ถูกเปรียบเทียบกับคนนั้น
หยดน้ำตาแค่เช็ดซะก็แห้งพลัน
แต่รอยแผลในใจฉัน ไม่คืนเดิม