23 พฤษภาคม 2545 17:23 น.
แว่นหนา
งอนอะไรกันนักหนา
หึงจนบ้าไปแล้วรึไงเล่าเธอเอ๋ย
ฉันก็แค่พูดคุยกับคนคุ้นเคย
เธอก็เชิดใส่เฉยเลย...ไรหว่า
ก็ว่าจะง้อเลยตามไปดู
เธอก็ปิดประตูดังปังใส่หน้า
อดทนมานานฉันยอมเธอตลอดมา
ระวังรองเท้าบาจาจะประทับตรงหน้า...
...แบบไม่ทันตั้งตัว
22 พฤษภาคม 2545 17:01 น.
แว่นหนา
เธอเคยสังเกตุบ้างไหม
ว่าเพื่อนคนใกล้ของเธอคนนี้
คนที่เธอชอบทะเลาะทั้งตบทั้งตี
คนที่ดีแต่แกล้งเธอเสมอมา
กำลังมีเรื่องต้องคิดจนปวดหัว
เพราะว่ากลัวเธอจะมีปัญหา
ถ้าเธอรู้ว่าคนที่กัดกันตลอดเวลา
ซ่อนอะไรไว้หลังแววตา รอให้เธอหาเข้าไป
ก็อยากบอกเธอนานแล้วเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนว่าฉันจะแย่งเธอพูดไม่ไหว
ถ้าเธอเงียบแล้วลองไม่พูดอะไร
ฉันก็อาจจะรวมความกล้าในใจบอกเธอไป...
...ก็เป็นได้นะเธอ
20 พฤษภาคม 2545 08:47 น.
แว่นหนา
ก็หวังไว้ว่าสักวัน
เราจะได้ใกล้กันมากกว่านี้
อยู่ห่างกันนานนานไม่ค่อยดี
เพราะระยะห่างที่มีทำให้ปวดใจ
อยากให้เราใกล้พอเอื้อมมือถึงกัน
ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
เอื้อมมือไปข้างหน้าไขว่คว้าไม่เจอใคร
ทำไมระยะทางมันไม่ใกล้อย่างที่ใจเป็น
15 พฤษภาคม 2545 10:04 น.
แว่นหนา
ขอสักวันได้ไหม
ที่เธออยู่ใกล้แล้วจะไม่กวนฉัน
แกล้งแล้วเดี๋ยวเราก็โกรธกัน
เป็นแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อรึไง
ถ้าเธอกวนฉันให้น้อยลงหน่อย
ฉันอาจโกรธเธอน้อยลงก็เป็นได้
ถ้าต่างคนต่างก็ไม่ยอมใคร
แล้วเมื่อไรจะได้รักกันสักที (เนี่ย)
11 พฤษภาคม 2545 13:13 น.
แว่นหนา
เจอกันครั้งแรกก็ธรรมดา
มองดูใบหน้าก็ยังเฉยเฉย
มองถึงนิสัยก็เห็นว่าเชย
แต่แค่เธอเปรยรอยยิ้มออกมา
รอยยิ้มเธอซึมลึกถึงหัวใจ
คนนี้แหละใช่ใครที่ฝันหา
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เกิดมา
แล้วรู้สึกว่ายิ้มก็อบอุ่นละมุนละไม