10 มิถุนายน 2545 17:21 น.
แว่นหนา
แค่ผู้หญิงธรรมดา
ที่เมื่อไรเธอมองมาก็จะยิ้มให้
แค่ผู้หญิงเซ่อเซ่อไม่เลิศเลออะไร
และยังโง่แทบตายที่ไม่เจียมตัว
แค่ก๊อตซิลล่าธรรมดา
ที่เธอมองมาแล้วจะเห็นว่ามืดสลัว
เห็นแต่เสื้อกับแว่นตาไม่เห็นตัว
แต่เรื่องรักเธอชัวร์ชัวร์ไม่แพ้ใคร
8 มิถุนายน 2545 18:52 น.
แว่นหนา
ณ ห้องเรียนนี้
เราเคยมีความทรงจำดีดีกันใช่ไหม
ทั้งแอบลอกข้อสอบกันจะเป็นจะตาย
ทั้งวิ่งเล่นกันแล้วถูกตีมือลายเพราะครูเดินมา
ขว้างกล่องดินสออัดกันสนุกสนาน
เขวี้ยงกันมันจนชนเพดานอาจารย์ด่า
ดีกันทะเลาะกันต่างต่างนานา
ก็นี่ล่ะน้า...มิตรภาพของพวกเรา
กลับมาที่ห้องเดิมในวันนี้
ทุกสิ่งที่มีก็แค่โต๊ะเก้าอี้และความว่างเปล่า
เรียนจบไปห่างไกลก็ไร้ข่าวคราว
แต่เชื่อว่าความเป็นเพื่อนระหว่างเรา...
...ยังไม่เสื่อมคลาย
6 มิถุนายน 2545 16:57 น.
แว่นหนา
มุมมองของฉัน
เธอคือคนในฝันที่หวั่นไหว
น่ารักอย่างนี้นิสัยดีกว่าใคร
มีรอยยิ้มกระชากใจเกินใครที่พบมา
ในมุมมองของเธอ
คงเห็นฉันเป็นแค่คนเอ๋อที่คุ้นหน้า
จะเดินเข้าออกห้องเจอตลอดเวลา
รึว่าเธอคิดเหมือนฉันน้า...อยากรู้จัง
5 มิถุนายน 2545 16:53 น.
แว่นหนา
เกือบเป็นพันตัวอักษร
ที่เรียงร้อยเป็นคำกลอนในเล่มนี้
สอดแทรกไว้ด้วยความรู้สึกดีดี
รอให้ถึงวันที่เธอจะเปิดอ่านมัน
แต่ก็คงอีกนานแสนนาน
เพราะเราห่างกันทั้งเธอและฉัน
แม้จะเคยเจอแต่ไม่เคยพูดกัน
ฉันจะเขียนกลอนทุกวันเขียนมัน
...ไว้รอเธอ
4 มิถุนายน 2545 16:56 น.
แว่นหนา
ขอบคุณนะที่อยู่ไกลฉัน
ถ้าอยู่ใกล้กันฉันคงอดใจไม่ไหว
ที่จะเผยเอ่ยปากบอกความใน
ว่ารักเธอเพียงใดที่ผ่านมา
ก็กลัวว่าถ้าฉันบอกเธอ
เราจะไม่ได้พบเจอเพราะเธอจะหลบหน้า
กลัวว่าเธอจะเงียบไปไม่ยอมพูดจา
ยอมซ่อนรักไว้ในกาลเวลา...ดีกว่าให้เธอซึมไป