17 เมษายน 2547 14:10 น.
แว่นดอย
ใจเจือจางจางเจือเหลือเลือนลาง
ด้วยเรือนร้างลารักหักคำมั่น
ทิ้งเพียงซากแผลเก่าเนาผูกพัน
ถ้อยจำนรรจ์อันสถิตถูกปลิดลง
จากวันนี้หวังไว้ให้เตือนจิต
ย้ำความคิดคะนึงรำพึงหลง
กับราวรสพจนารถร้อยประจง
จะมั่นคงคงมั่นนั้นไม่มี
หากแต่ยังสงสัยในบางสื่ง
ว่าที่จริงพิสูจน์ได้อย่างไรนี่
ฤาจะหมดหนทางประการนี้
ทุกวิถีพึงพบแต่คำลวง
ฝากจากใจถึงใจในกาลเจ็บ
ทนกล้ำเก็บความรู้สึกในทุกห้วง
ความหนาวเหน็บกัดกินจนสิ้นทรวง
น้ำตาร่วงห่วงถวิลระรินลา
5 เมษายน 2547 23:42 น.
แว่นดอย
...........ยิ้ม...พิมพ์ใจ..............
สำเนียงเพราะเสนาะเสียงอันเอ่ยขาน
ช่างอ่อนหวานดังประหนึ่งน้ำผึ้งหยด
พจนารถประสาทสานสุนทรรส
พึงจำจดจดจำมิรู้คลาย
ความอบอุ่นกรุ่นอายถ่ายมาถึง
ให้ตราตรึงซึ้งจิตมิตรสหาย
อนุภาพทาบรับประทับกาย
มิแหนงหน่ายพ่ายรักหักชีวัน
ยิ้มพิมพ์ใจใฝ่ถึงคำนึงหา
ว่าสักคราคงพบประสบฝัน
ได้ทอถักสมัครร้อยถ้อยจำนรรจ์
ระลึกพลันนั้นชุ่มชื่นโกมล
ปริ่มหทัยไออุ่นละมุนภักดิ์
พิสุทธ์ศักดิ์ในประจักษ์ทุกแห่งหน
ทุกศรัทธาปรารถนาอันบันดล
ในสากลประพรมพจน์ความงดงาม
หน้าส่วนตัว
889
