6 ตุลาคม 2547 23:09 น.
แว่นดอย
หากจะมาทวงสิทธิ์ที่พึงมี
โปรดถามใจให้ดีว่ามีไหม
เมื่อก่อนเธอเคยทำไว้อย่างไร
ใครเล่าใครจะยอมให้เธอทำ
แต่ก่อนนั้นไม่เคยเห็นคุณค่า
บัดนี้มาตามหาแกล้งครวญคร่ำ
ขอสักนิดช่วยทบทวนความทรงจำ
ในวันวานฉันเคยช้ำเพราะคำเธอ
ความรู้สึกดีดี..คงไม่มีมาอีกแล้ว
หากใจรักที่เพริศแพร้วเพียงพร่ำเพ้อ
ก็มิขอเพียรพบประสบเจอ
แม้เลิศเลออย่างไรไม่กลับคืน
อย่าตามหาอีกเลย..กับรักที่มีให้
หมดสิ้นใจดวงเดิมอันหวานชื่น
อย่าตามหาอีกเลย..กับรักที่ยั่งยืน
อย่าหยิบยื่น..ในสิ่งไม่มีจริง
...............................................
6 ตุลาคม 2547 23:01 น.
แว่นดอย
สุขสกาวพราวระยิบกลางเวหา
ดวงดาราบนฟากฟ้าที่สูงส่ง
แม้ปรารถนาด้วยรักและมั่นคง
ก็มิอาจเอื้อมเด็ดลงประดับใจ
ได้เพียงพิศแสงนวลทอทอดผ่าน
รัตติกาลแห่งรักขับขานไข
สื่อแววตาพาสัมพันธ์ด้วยห่วงใย
พิสมัยยอดหทัยผู้เฝ้าคอย
ทั้งที่รู้ความหวังนั้นไกลห่าง
หนทางสู่ใจดาวนั้นมีน้อย
ทั้งที่รู้สิ่งที่ฝันดูเลื่อนลอย
แต่ขอร้อยริ่นร่ำคำรำพัน
ทุกสัมผัสกานท์กลอนอ่อนอ้อนรับ
คือสัมผัสจับใจพี่ถึงจอมขวัญ
วาสนามิอาจเคียงคู่กัน
ฝากจำนรรจ์เพลงรักแทนคำลา
............................................
4 ตุลาคม 2547 14:45 น.
แว่นดอย
สัญญาคนรักกันที่ผันเปลี่ยน
อย่าเฝ้าเพียรเก็บมาให้เจ็บช้ำ
ไม่มีค่าควรใจได้จดจำ
เพียงคำพร่ำวาจาใช่ยั่งยืน
คนจะไปป่วยการใช้มาพันผูก
ความผิดถูกย่อมรู้แต่ยังฝืน
ด้วยดวงใจรุ่มร้อนดั่งไฟฟืน
อยากได้คืนอิสรภาพจากสัมพันธ์
หมดเยื้อใยใครกันจะยื้อยุด
จักขอหยุดพันธนาไว้เพียงนั้น
มิอาจรั้งมาจงรักด้วยคำมั่น
ข้อผูกพันอย่าหวั่นหวาดให้ขาดไป
ความเป็นจริงก็คือการยอมรับ
มิอาจนับรอวันอันสุขได้
ปรารถนาสิ่งใดให้ดั่งใจ
วาดหวังไว้ใช่จักเป็นเช่นนิรันดร์
.................................................
4 ตุลาคม 2547 14:40 น.
แว่นดอย
แม้เพียงฝันยังหวั่นไหวในรู้สึก
จากห้วงนึกถึงที่รักสม่ำเสมอ
แม้เพียงภาพจินตนาพาใจเพ้อ
อยากพบเจอเจ้าแววดาวพราวกมล
ยามคืนค่ำมองนภาดาราฉาย
ระยิบร่ายมนตร์เสน่ห์ในเวหน
ดั่งตาเจ้าพริ้มประกายชายมองตน
ช่างสุขล้นปริ่มรักประจักษ์ใจ
อันดวงใจที่หวังดีมิแปรเปลี่ยน
แม้กาลเวียนผันพาความหมองไหม้
กับความช้ำกล้ำกลืนขื่นฤทัย
ขอเก็บไว้ในรำลึกรู้สึกดี
แทนใจ...ในรักสม่ำเสมอ
ขอให้เธอประสบงามตามวิถี
จากทุกทุกปรารถนาบรรดามี
อันชื่นชมยินดีมิเลือนลืม
.............................................