14 ธันวาคม 2546 04:45 น.
แว่นดอย
.....................................
เคยพรายพริ้มแย้มยิ้มในคำรัก
มั่นสมัครหนักแน่ไม่แปรผัน
เอ่ยวาจาสัญญารำพึงรำพัน
รักนิรันดร์แต่ฉันมิคลายคืน
ณ วันนี้เธอยังย้ำคำว่ารัก
ฉันกลับหักไมตรีด้วยใจฝืน
เธอนั้นราวจะแทบล้มทั้งยืน
ฉันสะอื้นลำคอมันตีบตัน
ยากจะกล่าวคำลาประสารัก
ที่ฟูมฟักนานนับเป็นเพียงฝัน
ใช้ความเงียบฝากแทนคำจำนรรจ์
เธอจึงหันจากไปไม่ใยดี
เธอรู้ไหมใจฉันจวนเจียนขาด
โอ้อนาถในตนหม่นราศี
แต่นิยามความรักของสตรี
คือการมีความมั่นในสัญญา
เมื่อไม่มีให้กันพร่ำแต่รัก
คงต้องหักอาลัยใจห่วงหา
ฟังคำย้ำยิ่งช้ำเปลืองน้ำตา
ปวดอุรารอนร้าวราวระบม
13 ธันวาคม 2546 10:17 น.
แว่นดอย
เก็บไว้เถอะใจเผื่อเหลือให้เก็บ
เผื่อให้เจ็บรู้จำคำพร่ำเพ้อ
เผื่อให้ย้ำชอกช้ำเพราะคำเธอ
เก็บไว้เจอกับรักจากใจจริง
...........................................
13 ธันวาคม 2546 10:13 น.
แว่นดอย
เผือ่เก็บไว้เจือจานผสานรัก
ให้แน่หนักสมดั่งต้องประสงค์
เผื่อสานราวรักต่อให้ยืนยง
อย่าล่มลงอย่างรักที่ผ่านใจ
...........................................
12 ธันวาคม 2546 21:23 น.
แว่นดอย
พริ้มพิมพ์ใจในอิ่มงาม
พึงถามด้วยความคิดถึง
ครวญคร่ำรักจากคำนึง
ซาบซึ่งปริ่มเปรมใดปาน
12 ธันวาคม 2546 21:20 น.
แว่นดอย
เรียงร้อยคำซาบซึ่งแนบตรึงจิต
ถ้อยลิขิตพริ้งพรายฉายอักษร
เป็นประกาศกลอนกาพย์แด่บังอร
จงอย่าจรรับรักประจักษ์ใจ
หน้าส่วนตัว
791
