1 กันยายน 2547 14:52 น.
แว่นดอย
....................................มิ่งมิตร
...หุ่นหวานสราญจิต
พรหมลิขิตให้รักให้ใฝ่ฝัน
ยิ้มเธองามหวามใจยามแย้มปัน
พิภพพลันสดใสให้ใยยอง
ณ..วันนี้จอมบุญล่วงลาลับ
อัจกลับชีวินจินต์หม่นหมอง
ให้อาลัยใฝ่หาพระเนื้อทอง
พระลอยล่องสู่ฟ้าอุราครวญ
..เมรุแก้วเมรุทองจะรองรับ
คณานับมาลีที่หอมหวน
แตรสังข์ฆ้องกลองชัยจะคร่ำครวญ
กล่อมขบวนศพเจ้าไม่เหงางัน
โลงทองป้องศพเมื่อพลบค่ำ
จะรินร่ำน้ำหอมรดจอมขวัญ
กระถางธูปควันเทียนจะเปลี่ยนพลัน
เปลี่ยนทุกวันมิให้หมองเนื้อทองนอน
..หน้าจอมบุญจะซับให้ถ้าไหลเปรอะ
น้ำเหลืองเลอะจะลูบไล้เหงื่อไคลถอน
จะเผยชมศพเจ้าไม่ร้าวรอน
ถึงม้วนมรณ์เปี่ยมภักดีไม่มีคลาย
..ขอยาใจไปรอที่ปรโลก
อย่าวิโยคโศกศัลย์หรือขวัญหาย
รอสักวันเมื่อวิญญาณพรากจากกาย
จะมุ่งหมายไปเคียงข้างไม่ห่างเธอ
................................................
......................................แว่นดอย
จักมุ่งหมายไปคียงข้างมิห่างเจ้า
จักแนบเนาเฝ้าภักดิ์รักถนอม
ลิ้นไรเหลือบแลนางมิได้ตอม
นวลพยอมจอมใจโปรดได้รอ
รอดวงใจรักข้าพ้นบาศบ่วง
หลุดกงห้วงแห่งกรรมกระหน่ำล้อ
รอวิญญาอันพิสุทธิ์ซึ่งถักทอ
ที่ร้องขอละอองามตามจำนรรจ์
หากห่างพี่ยอดชีวีเจ้าเหงาเงียบ
อารมณ์เชียบเทียบทักให้โศกศัลย์
ฟังนะเจ้าพระพายยย้ายพลัน
โสตสัมผัสมิ่งขวัญยินทำนอง
ยินทำนองเพลงพิณถวิลรัก
อันเพียรพักฝากใจที่ร่ำร้อง
ประพันธ์พจน์รจนาเรียงร้อยกรอง
อนงค์น้องประคองใจไว้รอคอย
หากเนื้อทองตื่นตระหนกวิตกหวั่น
คำปลอบขวัญคือเสียงใจที่เต้นคล้อย
เป็นจังหวะผ่อนคลายให้ปลดปล่อย
พระนิ่มน้อยกลอยใจของพี่เอย
พี่ส่งเจ้าได้เพียงนี้นะน้องเจ้า
งามพริ้มเพราฟังคำพร่ำเฉลย
อีกไม่นานพี่ติดตามนะทรามเชย
ฤดีเอ๋ยเผยไว้ให้สัญญา
.................................................
1 กันยายน 2547 14:35 น.
แว่นดอย
...........................มิ่งมิตร
ประดุจจอมใจ..ไอศูรย์..ทูลกระหม่อม
ดั่งฟ้าน้อม...โน้มกิ่ง..ลงมาหา
เธอเป็นแรงจูงใจหลอมวิญญา
เธอคือ..ดวงดอกฟ้า.เคียงท่าธรรม์
สุดจะกล่าว...ในบุญเธอ..ที่เลอเลิศ
เรียงลำดับทรัพย์ประเสริฐกว่าสวรรค์
เกินจักเรียงร้อยกรองมาจำนรรจ์
สุดจะกลั่นกลิ่นบุญสุนทรพาที
............................แว่นดอย
เธอคือทุกความจำนนด้วยดวงใจ
เกินสิ่งใดจักเทียบเปรียบศักดิ์ศรี
เธอคือห้วงแห่งรำลึกตรึงฤดี
ในวิถีทวัค่าฟ้าประทาน
ทุกความงามชุ่มน้ำใจให้ปรากฏ
ไหลรารดทดหทัยทุกสถาน
ไมตรีล้ำฉำชื่นรื่นตระการ
เป็นตำนานมิตรภาพอันจดจำ
ร้อยคำรักคำกวีที่สรรค์สร้าง
มิเลือนร้างกระจ่างแจ้งร้อยเรียงร่ำ
ฝากไปถึงพิสมัยทุกถ้อยคำ
ดั่งกล่าวซ้ำพร่ำไปในภักดี
......วอนฟ้า
ดวงใจรักรักมั่นโปรดรับรู้
เราจักอยู่เคียงคู่มิหน่ายหนี
โปรดเถิดฟ้าดวงใจผู้แสนดี
ช่วยปรานีชีวีรักประจักษ์งาม
.............................................................
24 สิงหาคม 2547 17:39 น.
แว่นดอย
เมื่อพายุกระหน่ำซ้ำความเจ็บ
จนใจเหน็บหนาวร้อนอ่อนและไหว
ต้องยอมรับความพ่ายมิหมายไว้
อย่างหมองไหม้แตกดับอับคืนวัน
ร่ำร้องเรียกปรารถนาก็เปล่าค่า
สิ้นดาราแวววับดั่งภาพฝัน
ไม่มีแม้ถ้อยคำจักจำนรรจ์
ปลุกปลอบขวัญให้ใจอย่างนึกกลัว
อยู่ลำพังกับความเชียบอารมณ์เหงา
ทุกความเศร้าเร้ารุมสุมเต็มหัว
ปิดชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัว
ที่ระทัวระทึกตรึกตรองกาล
.............................................
ล่วงวันคืนพัดพาท้องฟ้าเปิด
ควาบรรเจิดพริ้งเพริศก็ขับขาน
ปล่อยระทมขมขื่นเป็นตำนาน
ที่เพียงผ่านกาลเวลามาทักทาย
ในชีวิตก็หวังใจจักพึงพบ
ความประสบให้สมดั่งมาดหมาย
วาดความฝันลบเลือนความแพ้พ่าย
ให้คลี่คลายมลายสิ้นชีวินเรา
ออกจากโลกมืดมิดที่ปิดกั้น
ที่รำพันทุกทุกข์อันเงียบเหงา
ปล่อยดวงใจสลัดความโศกเศร้า
มาเป็นเงาของความสุขสนุกใจ
............................................
24 สิงหาคม 2547 17:23 น.
แว่นดอย
กลับมาที่ร้านเดิมซึ่งเคยนั่ง
แต่วันนี้อยู่ลำพังไม่มีเพื่อน
ภาพวันเก่าผ่านมาคอยย้ำเตือน
มิเคยเลือนความทรงจำพร่ำอาลัย
สิบเอ็ดสาวคานหามตามกันติด
มานั่งชิดหน้าต่างเรือนกล้วยไม้
แย่งเมนูกันสั่งอย่างเร็วไว
แล้วบอกไปจานด่วนเจ้าแม่คุณ
ขณะรอคุยจ้อกันไม่หยุด
เมาท์สุดสุดหนุ่มเพื่อนชายที่เคยคุ้น
ก๊กไม้ค้ำน้ำใจล้ำเฝ้าเจือจุน
ช่วยเกิ้อหนุนเป็นไม้กั้นเล่าเล็บงาม (ไม้กันหมา..เอ๊ย..ไม้กันสุนัขจ้า)
มาตอนนี้เป็นความชอบหรือความผิด
นายทำพิษให้เพื่อนสาวเริ่มนึกขาม
ล่วงเวลาป่านนี้ไร้คนตาม
บ่าวตัวดีทั้งสามช่างทำกัน
ได้แต่ยิ้มในใจไห้ถวิล
ยอดชีวินเดินทางไปตามฝัน
กาลหมุนเวียนนำพาแต่ละวัน
ผองเพื่อนฉันสุขสบายดีหรือไร
ฝากรำพันลำนำรักผ่านพัดถึง
ด้วยคะนึงถึงเธออย่างหวั่นไหว
เมื่อใดฟ้าสีทองผ่องอำไพ
ทุกดวงใจพร้อมพบสบสัมพันธ์
.................................................
21 สิงหาคม 2547 22:03 น.
แว่นดอย
มองภาพเธอไห้หวนชวนคิดถึง
เฝ้ารำพึงพิสมัยหทัยฉัน
ก่อนแนบใจไม่เคยร้างห่างสัมพันธ์
ผ่านคืนวันมีเธอนั้นที่แสนดี
ทุกรู้สึกในส่วนลึกยังห่วงหา
ยอดกานดาปิ่นรักดวงใจนี้
ปรารถนาความอบอุ่นในชีวี
ทุกวิถีพึงพบประสบงาม
ขอคุณพระคุ้มครองประคองเจ้า
อย่าได้พบความโศกเศร้าอันเกรงขาม
โปรดประทานความสุขทุกโมงยาม
คอยติดตามทรามสงวนนวลละออ
ด้วยจำใจจำจากด้วยใจรัก
จำต้องจักพลัดพรากมิอาจขอ
ห่างเพียงใดหทัยยังเฝ้ารอ
แม้ทุกท้อทรมานยังหาญใจ
หาญใจรับกับทุกข์ที่ปลุกปั่น
ความผูกพันก่อนเก่าอันสดใส
หวนใคร่ครวญเมื่อมองภาพสุดอาลัย
ถึงคนไกลใจสมัครสลักจินต์
หน้าส่วนตัว
900
