7 กุมภาพันธ์ 2546 18:06 น.
แวมไพร์น้อย
ยิ้ ม ห น่ อ ย ค น ดี
ทำ ห น้ า แ บ บ นี้ ไ ม่ ส ว ย นะ
เ ดี๋ ย ว แ ก่ เ ร็ ว ไ ม่ รู้ ด้ ว ย ล่ะ
น่ า น ะ ยิ้ ม ห น่ อ ย ยิ้ ม นิ ด นึ ง
ดึ ง ขึ้ น ไ ป ริ ม ฝี ป า ก ซ้ า ย
แ ล้ ว ย้ า ย ม า ข้ า ง ข ว า อี ก ที ห นึ่ ง
เ ห็ น ม ะ . . ง่ า ย จ ะ ต า ย ดี ก ว่ า ทำ ห น้ า ปั้ น ปึ่ ง
แ ล้ ว สั ญ ญ า . . . คื น นี้ จ ะ ฝั น ถึ ง. . . ค น ยิ้ ม ส ว ย
5 กุมภาพันธ์ 2546 18:02 น.
แวมไพร์น้อย
ขออยู่คนเดียวสักพัก
ให้ใจได้รู้จักความเหงาเสียบ้าง
ได้เรียนรู้ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง
ปล่อยให้ความเศร้ากรีดใจบางบาง..ทุกช่วงเวลา
จะได้รูว่าเจ็บแค่ไหน
ถ้าวันนึงคนดีจากไปไกลสุดตา
ปราศจากคนไกล้ที่เคยมองเห็นคุณค่า
จะได้ไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า...เมื่อถูกทิ้ง
4 กุมภาพันธ์ 2546 18:12 น.
แวมไพร์น้อย
วาดปราสาทบนพื้นทราย
มีเจ้าหญิงเจ้าชายเคียงคู่กัน
จินตนาการเรื่องราวไปตามฝัน
ผูกแต่งคืนวัน..ให้สดใส
แต่แล้ว.....เมื่อเกลียวคลื่นซัดสาด
เรื่องราวและทุกสิ่งที่วาดก็เลือนหาย
เหลือเพียงรอยช้ำของเจ้าหญิง..ไร้เจ้าชาย
ปล่อยน้ำตารินไหลบนพื้นทราย..เพียงลำพัง
3 กุมภาพันธ์ 2546 18:45 น.
แวมไพร์น้อย
ความเหงาที่ซึมผ่าน
บวกกับความร้าวรานภายในใจ
คงมีแค่หนึ่งสิ่งเป็นเพื่อนเคียงใกล้
คอยเยียวยารักษาแผลใจให้กัน
เพียงสิ่งเดียวที่ไม่หนีหาย
แต่จะอยู่เคียงข้างกาย..ปลอบโยนฉัน
ปล่อยไปเถอะนะเรื่องราว......
ให้เลยผ่านไปกับสายลมและวานวัน
น้ำตา คอยปลอบฉันอย่างนี้ทุกๆที
30 มกราคม 2546 10:15 น.
แวมไพร์น้อย
เธอถามฉันว่ารักมากแค่ไหน
ก้อคงตอบไม่ได้หรอกนะคนดี
รู้เพียงว่าทุกวัน ทุกนาที
ใจดวงน้อยดวงนี้มีเพียงเธอ
หน้าส่วนตัว
702
