แม้ราตรีคลี่ห่มด้วยลมหนาว ยังคอยดาวดวงหนึ่งซึ่งห่างหาย น้ำค้างเย็นเป็นเพื่อนพรมเรือนกาย ความเดียวดายโดยรอบเข้าครอบครอง
เคยเริงรื่นชื่นชมประสมสาส์น สื่อกลอนกานท์เกลียวกลมประสมสอง อารมณ์ร่วมสวมรอยเธอร้อยกรอง เป็นดาวทองทาบวางไว้กลางทรวง
แต่เนิ่นนานปานนี้ไม่มีข่าว เหตุใดดาวดวงเด่นจึงเว้นช่วง แสนเสียดายกลายเป็นดาวเร้นดวง จะถามทวงถึงบ้างก็ทางตัน
วงโคจรอ่อนล้าหรือลาแล้ว จึงไร้แววเวียนเยือนเป็นเพื่อนฝัน ยังรอคอยรอยคำคนสำคัญ แม้ว่าวันแวะเยือนไม่เหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
2978
