แม้ราตรีคลี่ห่มด้วยลมหนาว ยังคอยดาวดวงหนึ่งซึ่งห่างหาย น้ำค้างเย็นเป็นเพื่อนพรมเรือนกาย ความเดียวดายโดยรอบเข้าครอบครอง

เคยเริงรื่นชื่นชมประสมสาส์น สื่อกลอนกานท์เกลียวกลมประสมสอง อารมณ์ร่วมสวมรอยเธอร้อยกรอง เป็นดาวทองทาบวางไว้กลางทรวง

แต่เนิ่นนานปานนี้ไม่มีข่าว เหตุใดดาวดวงเด่นจึงเว้นช่วง แสนเสียดายกลายเป็นดาวเร้นดวง จะถามทวงถึงบ้างก็ทางตัน

วงโคจรอ่อนล้าหรือลาแล้ว จึงไร้แววเวียนเยือนเป็นเพื่อนฝัน ยังรอคอยรอยคำคนสำคัญ แม้ว่าวันแวะเยือนไม่เหมือนเดิม

ในความมืดชืดเย็นเช่นคืนนี้ คล้ายราตรีตัดพ้อว่ารอแสง น้ำตาอุ่นทุนเดิมเริ่มสำแดง จึงจำแลงแปลงฟ้าให้พร่าพราว

หลับตาลงส่งกลอนวอนคนเก่ง พร้อมบทเพลงอำพรางผ่านกลางหาว "รักหนักหนา-ราตรีประดับดาว" ขอเพื่อนสาวสอบทานอ่านความนัย

ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนที่เยือนขอ จะให้รอสอบผ่านอีกนานไหม ความสำคัญคนคอยหากน้อยไป จะสอนใจใส่จำไว้คำนึง

บ่อน้ำตาตัวเองจากเพลงเศร้า ยังล้นเบ้าแบ่งให้ใครคนหนึ่ง ผ่านความเงียบเลียบเคียงเพียงรำพึง จะส่งถึงเธอไหมไม่รู้เลย