5 มีนาคม 2550 17:53 น.
แม่มดใจร้าย
3/3/2550 เวลา 21.47.50
"ความห่วงใยก็เหมือนดวงดาว
มองเห็นเป็นครั้งคราวแต่ไม่เคยหายไปไหน"
ข้อความนี้ถูกส่งมาถึงฉันในวันสำคัญทางศาสนา วันที่พระจันทร์เต็มดวงดูโดดเด่น แต่เป็นเวลาที่ฉันหลับแล้ว จากการเดินทางทั้งวัน ฉันงัวเงียลุกขึ้นมากดดูข้อความที่ถูกส่งมา พลางนึกในใจว่า "ใครนะส่งข้อความมาให้" แต่เมื่ออ่านจบแล้ว รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนสีหน้าอย่างอิ่มเอมในหัวใจ อิ่มเอมเพราะว่า ความทรงจำของน้องสาวคนหนึ่งที่มีต่อฉันไม่เคยจางหายไปไหน
ความทรงจำ และความรู้สึกดีดี จากการที่ฉันได้ให้การช่วยเหลือเขา ในวันที่เขาจะเดินทางกลับจังหวัดอุดรธานี และไม่แน่ใจว่าจะทันรถหรือไม่ เนื่องจากเป็นเวลาค่ำแล้ว แต่รถโดยสารที่เรานั่งมานั้นยังอยู่ระหว่างชลบุรีกับแปดริ้ว และก็คงใช้เวลาอีกเป็นชั่วโมงในการเดินทางไปถึงกรุงเทพฯ
ฉันได้โทรติดต่อพี่คนหนึ่งที่รู้จักกัน และเป็นบุคคลที่ฉันขอความช่วยเหลือตลอดเวลาที่จะต้องเดินทางไปต่างจังหวัด โดยสอบถามถึงรายละเอียดของรถโดยสารที่จะไปจังหวัดนี้ว่าหมดเวลาเท่าไหร่ แล้วก็ให้เบอร์โทรติดต่อกับน้องคนนี้ไว้ เพราะตัวเองต้องลงก่อน
ระหว่างที่ฉันต้องนั่งรถสองแถวเพื่อเข้าบ้าน ก็ได้โทรถามน้องเขาว่าติดต่อกับพี่เขาเรียบร้อยหรือยัง
"เรียบร้อยแล้วค่ะพี่ พี่ผู้ชายเขาบอกว่ารถเที่ยวสุดท้ายหมดสี่ทุ่ม แต่กว่ารถจะออกก็เกือบสี่ทุ่มครึ่ง"
"อืม งั้นเดี๋ยวใกล้เวลารถออกพี่จะโทรไปเช็คอีกครั้งแล้วกันนะว่าเราขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว"
ประมาณสี่ทุ่มกว่านิด ๆ ฉันก็โทรไปสอบถามน้องเขาว่า
"เรียบร้อยแล้วนะ"
"ค่ะ พี่ พี่คะ พี่ชื่ออะไรน่ะ หนูจะได้จำไว้ ขอบพระคุณมากนะคะพี่ ที่ให้การช่วยเหลือ"
ฉันบอกชื่อกับน้องเขาไป เราสนทนากันอีกสักพักก็วางสาย
ความอิ่มเอมใจของฉันในวันนั้น คือการที่ฉันได้ช่วยเหลือคน แต่สิ่งที่ฉันทำในวันนั้น กลับสร้างความอิ่มเอมใจและความรู้สึกดีดีให้เกิดขึ้น เพราะน้องสาวคนนี้เคยส่งข้อความมาให้ฉันครั้งหนึ่ง ยังเสียใจไม่หายที่ไม่ได้จดข้อความนั้นไว้
แต่สิ่งดีดีที่ฉันได้ทำ คงจะอยู่ในหัวใจของน้องสาวคนนี้ และทุกครั้งที่ได้รับข้อความจากเธอ มันก็ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงสิ่งดีดีที่ฉันได้ทำ และรู้สึกเป็นสุขทุกครั้ง
วันนั้นฉันหลับลง ด้วยการส่งข้อความไปหาเธอว่า
"ขอบใจสำหรับความห่วงใยที่มีให้
มิตรภาพคือสิ่งสวยงาม"