ต่าบรื้อ พะตี

แม่มดใจร้าย

ต่าบรื้อ พะตี..(ขอบคุณ)

ขอบคุณในความมีน้ำใจของพวกพี่ ๆ ที่เสียสละและแบ่งปันความเอื้ออาทร ต่อผู้อยู่ในดินแดนแห่งประเทศไทย ที่ดูเหมือนใกล้ แต่ในความจริงแสนไกลห่าง..

ความยากลำบากจากการเดินทางไม่เคยเป็นอุปสรรคต่อหัวใจอันยิ่งใหญ่ของผู้ที่รู้จักแบ่งปัน..

เส้นทางอันวิบากที่ผ่านเขาลูกแล้วลูกเล่า ผ่านหุบเหวทั้งซ้ายและขวา หนทางมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ก็มิได้สร้างความย่อท้อต่อการเดินทาง..

 การเดินทางครั้งนี้สร้างมิตรภาพและรอยยิ้ม จากใจสู่ใจ จากผู้หนึ่งสู่ผู้หนึ่ง ทุกเส้นทางที่ผ่านล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ ไมตรีจิตมิตรภาพที่ถักทออยู่ภายใต้ฟ้าเมืองไทยมิเคยจางหาย..

เหนื่อยแสนเหนื่อย หนาวแสนหนาว ไกลแสนไกล พวกเราก็ยิ้มได้ เมื่อได้พบรอยยิ้มอันเป็นสุขจากผู้รับ และพวกเราก็ยิ้มเป็นสุขอย่างผู้ให้..

ขณะเดียวกันเราก็เป็นผู้รับ จากผู้รอต้อนรับไมตรีจิตที่พวกเรานำไปมอบให้ ข้าวปลาอาหารที่ถูกตระเตรียมไว้ตามอัตภาพเพื่อต้อนรับขณะผู้เยือน..

สุขใดไหนเล่าจะเท่านี้..

เท่าที่เห็นเพื่อนไทยยิ้มได้..

รอคอยไมตรีจิตและน้ำใจ..

แบ่งและปันสู่ไปไทยด้วยกัน..