14 พฤษภาคม 2551 18:00 น.
แม่มดใจร้าย
(ขอบคุณภาพจากเน็ต)
ใคร ๆ ก็พูดถึงแต่อีแอบ..
ฉันเลยแอบมาพูดถึงคุณป่วน..
อุ๊ย! ไม่ได้สิต้องเป็นอีป่วน เดี๋ยวผิดคอนเซ็ปต์
ห่างหายจากการดูละครไปนานนักหนา แล้วก็มัวไปติดแต่หนังเกาหลี ประเภทนางเอกมีวลีเด็ด ประจำตัวว่า.."สู้ สู้" เลยมิค่อยจะนำพาละครไทย
หันไป หันมา อ้าวมีนางทาส อะดูสักหน่อย ประเภทนางเอกเจ้าน้ำตา โดนทำร้ายเนี่ยชอบ ๆ (ชอบด่าตัวร้าย) แล้วประเภทละครน้ำเน้า น้ำเน่าเนี่ย ดูสักหน่อยจะได้คุยกับเขาได้ ไม่งั้นเข้ากลุ่มทีไร ต้องคอยถาม เรื่องไรอะพี่..
คุยไปบ่นไป..(ไม่ใช่ชิมไปบ่นไป) ละครน้ำเน้า น้ำเน่า แต่ก็ดูจนจบ..
แง แง แง แต่ตอนจบของนางทาสนี่สิ โทรทัศน์ดันมาเสีย เลยอดดูท่านเจ้าคุณ..
อ้าว! แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณป่วนเนี่ย..
อีแอบน่ะมีแต่คนสงสัยว่าทำไม๊ ทำไม มันถึงได้จงรักภักดีเจ้านายนักหนา ก็ทำไมจะไม่จงรักภักดีละเจ้าคะ ก็เจ้านายยุง่ายซะขนาดนั้น ยุนิด ยุหน่อย แค่เพียงถูกด่านิดหน่อย เดี๋ยวเจ้านายก็ทำตาม..
ผิดกับนังป่วน..ที่พูดจนปากจะฉีก แต่เจ้านายก็ มิ..ได้..นำ..พา.. และกว่าจะนำพา ก็เรียกว่าต้องระเห็จไปอยู่ก้นครัว..
ด้วยความที่ไม่ได้ดูตอนจบ เลยยิ่งไม่รู้ว่าแม้จะไปอยู่ก้นครัวแล้ว เจ้านายจะนำพาหรือไม่..
แต่..อีแอบ และนังป่วน หรือจะสู้อีหยิบได้
อีหยิบน่ะเป็นประเภท เห็นอีแอบ กับอีป่วน เผลอค่ะ เพราะคนหนึ่งมัวแต่ยุ คนหนึ่งมัวแต่สอน อีหยิบก็เลยแอบเข้ามา..
อ้าว! ว่าจะพูดถึงนั่งป่วน..แล้วอีหยิบนี่มาจากไหนกันละเนี่ย..
เฮ่อ! แต่..มิ..ได้..นำ..พา
10 พฤษภาคม 2551 11:01 น.
แม่มดใจร้าย
(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต)
การผ่านพบเรื่องราวและพบเจออุปสรรคในชีวิต..
การได้เห็น ได้รู้จัก และได้เรียนรู้ผู้คน..
การได้ออกเดินทาง ได้พบ ได้เห็น และได้เจอ..
ล้วนเป็นประสพการณ์ ที่บ่งบอกเรื่องราวต่าง ๆ ได้หลากหลายมุมมอง...
คนบางคนยังไม่ทันได้พบเจอ ก็เหมือนไม่ถูกชะตา..
คนบางคนยังไม่ทันได้พบเจอ กับเหมือนเป็นเพื่อนสนิท..
คนบางคนคบหากันมาตั้งนาน ผ่านกาลเวลามาก็เยอะ พอเวลาผ่านไปอีกที จากมิตรที่ดี
กลับกลายเป็นศัตรู..
หันกลับมามองดูตัวเอง ผ่านกาลเวลา ที่ได้พบ ได้เห็น ได้เจอ และได้สัมผัส..
บางคนสร้างความสยองให้กับชีวิต..
บางคนหน้ายิ้ม ๆ แต่มีดคบกริบนั้นอยู่เบื้องหลัง
ถ้าในวงการเมืองก็คงบอกได้ว่า "ไม่มีมิตรแท้ และศัตรูถาวร"
แต่ในความเป็นจริงละ มันใช่อย่างนั้นหรือ
คนบางคนสร้างกฎเกณฑ์ ให้กับชีวิตมากมายเพราะเหตุไร..
คนบางคนแทบจะไม่มีกฎเกณฑ์ ให้กับชีวิตเพราะเหตุไร..
คนบางคนถูกสั่งสมด้วยระเบียบ กฎเกณฑ์และกติกา ให้เป็นคนละเอียดเรียบร้อย
แต่แน่ใจหรือว่าความเรียบร้อยนั้น ไม่มีความหยาบอยู่ในหัวใจ..
คนบางคนสั่งสม สะสมด้วยชีวิตที่คิดว่าเรียบง่าย ไม่มีความละเอียดเรียบร้อย
แต่แน่ใจหรือว่าเขาเป็นคนไม่มีความละเอียดอ่อนอยู่ในหัวใจ..
ของบางอย่าง คนบางคน พฤติกรรมบางพฤติกรรม ไม่สามารถบ่งบอกได้
ถึงความละเอียดอ่อนในหัวใจของผู้ที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์..
คนบางคนเป็นผู้รับซะมากมาย..จนลืมกลายเป็นผู้ให้
คนบางคนเป็นผู้ให้ซะมากมาย..จนลืมกลายเป็นผู้รับ
แต่..ในการเป็นผู้ให้ของคนบางคน สิ่งที่เขาได้รับตอบแทนนั้น
คือรอยยิ้มที่มันเต็มอิ่มอยู่ในหัวใจ..
และเหนืออื่นใดนั้น..
มันยิ่งใหญ่กว่าการเป็นผู้รับมากมาย..
การเป็นผู้รับ สามารถสร้างรอยยิ้มที่เป็นสุข..
แต่..มันแผ่ซ่านเต็มหัวใจของผู้ให้ ที่ได้เห็นรอยยิ้มที่เป็นสุข..
แน่ใจแล้วหรือว่า..
"หัวใจคุณยิ่งใหญ่"
5 พฤษภาคม 2551 11:44 น.
แม่มดใจร้าย
ชีพจรลงเท้าตั้งแต่เช้าจรดเย็น..
การทำงานของวันหยุด เป็นเรื่องปกติของชีวิต..
การเดินทางก็เป็นเรื่องปกติของชีวิต..
เสาร์ที่ผ่านมาจึงเป็นเรื่องปกติ ที่จะต้องเดินทางสู่ภาคตะวันออก..
แต่..เฮ้ย! ทำไมชีวิตต้องไม่ปกติ ด้วยเพลงพวกนี้ด้วยหว่า ก็ตั้งแต่เช้าจรดเย็นฟังแต่เพลงพวกนี้ จนต้องแอบถามใจตัวเองว่า ฟ้าลิขิตหรือเช่นไร..
เพลงลูกทุ่งกำลังฮิตก็เข้าใจ แต่ไยต้องเปิดเพลงซ้ำ ๆ กัน
ซ้ำร้าย..แม้ขนาดเปลี่ยนรถ ก็ยังเปิดเพลงเหมือนกันจากรถคันก่อน..
เฮ่อ! ชีวิต..
แต่..ช้าก่อน ไม่ใช่ชีวิตไม่รื่นรมณ์ เพลงน่ะฟังได้เพียงแต่สงสัยว่าทำมั้ย ทำไม ใจพวกคุณช่างตรงกันขนาดนี้หนอ..
ลองเปลี่ยนฟากจากการนั่งรถยนต์ ไปโดยสารรถไฟ เพื่อเดินทางต่อ เพียงแต่ย้ายจากภาคตะวันออก มุ่งสู่ภาคใต้..
นานเท่าใดที่ไม่ได้ใช้บริการรถไฟไทย..
นานเท่าใดที่ไม่ได้นั่งรถไฟจากบ้านสู่กรุงเทพฯ..
หลายปีนักจนเกือบจะนับไหว..
รถไฟสายใต้ก็เคยใช้บริการเพียงหนเดียว จากกรุงเทพสู่สุราษฎร์
ครั้งนี้ยิ่งใกล้กว่า เพียงแค่จากกรุงเทพสู่ชุมพร..
ณ ชานชาลา รถไฟสามเสน..
กว่าจะมาถึงก็ทุลัก ทุเล นัดพี่ไว้ที่สามเสน แท๊กซี่บอกไปบางซื่อดีกว่า คุยกันไปคุยกันมาเลยต้องบอกว่า ไปสามเสนดีกว่า เพราะนัดกันไว้แล้ว..
ดีแล้วละที่มาสามเสน เพราะถ้าไปบางซื่อ ชีวิตจะได้รื่นรมณ์หรือเปล่าก็ไม่รู้ได้..
บทดนตรีเพลงเพื่อชีวิต..
โอ้ ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ
มีเกิดแก่เจ็บตายคล้าย ๆ กัน
แต่สิ่งที่มีไม่เหมือนคือความฝัน
อยู่ที่ใครจะล่ามันให้อยู่มือ..ฯลฯ
ที่ดังคลอกับเสียงจอแจของผู้คน และสียงขบวนรถไฟที่มาเป็นระยะ ๆ ร้องขับกล่อมผู้โดยสารที่รอรถไฟ ณ ชานชาลาสามเสน จากชายนิรนาม..(เพราะมิทราบ)
บทเพลงแล้วเพลงเล่า ที่ชายผู้นี้ร้องบรรเลง สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้คนที่รอคอย แม้แต่ฉันเองยังยิ้มกับบทเพลงที่เขาขับกล่อม..จนถึงขั้นต้องแอบถ่ายรูปมา
คนแล้วคนเล่าที่ฟังชายผู้นี้ขับกล่อม พร้อมที่จะหยิบยื่นน้ำใจไมตรีให้กับชายผู้นี้ ด้วยการให้น้ำ กาแฟ แม้แต่น้ำอัดลม รวมถึงเงินเล็กน้อยจากใจสู่ใจ..
พี่ ๆ ที่เดินทางด้วยกันถามว่า คนอื่นเขาฟังแล้วยังมีอะไรให้พวกเราละ ฟังอย่างเดียว..
ฉันเลยบอกกลับไปว่า เตรียมไว้แล้วละ รถไฟมาเมื่อไหร่ก็จะเดินไปให้
ความวุ่นวายเมื่อรถไฟมา ทำให้จำไม่ได้ว่าบทเพลงสุดท้ายที่ฟังนั้นคือเพลงอะไร
แต่..เนื้อร้องเพลงหนึ่งที่จำได้กระท่อนกระแท่นระหว่างนั่งรอรถไฟ และชายผู้นี้ร้องให้ฟัง แปลได้ดังนี้ว่า..
"ความสุขที่ฉันขับกล่อม อย่าเห็นไม่มีความหมาย"
ช่างตรงกับใจฉันยามนั้นที่ว่า..
"ความสุข ณ ริมทาง"
ที่ไม่ต้องไปไขว่คว้าที่ไหน
ไม่ต้องมีเวทีใหญ่
แม้แสงไฟก็มิต้องการ
มีเพียงพื้นที่เล็ก ๆ
เป็นเกร็ดตำนานกล่าวขาน
สร้างความสุขในรอยทาง
ที่มิอ้างว้างซึ่งผู้คน..
ชีวิตนี้ไม่เคยห่างหาย หรือห่างไกลจากภาคบ้านเกิด "ตะวันออก" บ้านฉันคือ "ประตูสู่ภาคตะวันออก" ดินแดนแห่งนี้ผูกพันฉันไว้ตั้งแต่เด็ก และนับตั้งแต่เริ่มทำงาน อีกจังหวัดหนึ่งที่ผูกพันฉันไว้ก็คือ "จันทบุรี" เมืองแห่งภูเขา และทะเลสวย ย้อนหลังไปหลายปีก่อน ฉันมักจะเดินทางไปจันทบุรีกับพี่ชายทุกอาทิตย์ เพื่อสัมผัสกับธรรมชาติ ระยะหลังฉันห่างหายจากจันทบุรีไปนานพอสมควร แต่ก็มิใช่ว่าจะห่างเหิน ฉันยังคงมีโอกาสเดินทางไปทำงานหลายครั้ง แต่ในครั้งนี้ฉันตั้งใจ และเอ่ยปากชวนเพื่อนว่า "ข้าพเจ้าอยากไปเขาคิชกูฎ"
แล้วก็ไม่ผิดหวังกับการเอ่ยปากบอกเพื่อน เพื่อนบอกว่า เอาสิอยากไปก็ไป รอยยิ้มเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าเมื่อเพื่อนตกลงอย่างง่ายดาย ทั้งที่เพื่อน เคยไปมาแล้วเมื่อปีก่อน เพื่อนมารับในเช้าวันเสาร์ เราออกเดินทางโดยใช้เส้นทางมอเตอร์เวย์ มุ่งสู่ชลบุรี บ้านบึง และเข้าอำเภอแกลง ที่ฉันบอกเพื่อนว่า แกนะลง ส่วนฉันไม่ลง เพื่อนเลยบอกว่า ถ้าฉันลงแกก็เดือดร้อน เพราะไม่มีคนขับรถ ก็เลยบอกเพื่อนไปว่า ไม่เป็นไร ฉันเหยียบเบรคเป็นจ้า..55 เราสามคนถึง คิชกูฎ ตอนเที่ยงตามเวลาที่กะกันไว้ หาอาหารใส่ท้องอันหิวโหย แถมโดนเพื่อนโซ้ยว่าเป็นหญิงโส "โสโครกนะ" ก็คุณเพื่อนน่ะสิ ส่งกาแฟให้ฉันก็ทำหก ส่งข้าวหลามให้ฉันก็เอามาหยดใส่ แล้วจะมาว่าฉันได้เช่นไรกันหนอ
จะว่าไปแล้ววันนี้ นับว่าเป็นความโชคดีของพวกเรา ที่ขึ้นเขาตอนเที่ยง แต่อากาศเป็นใจอย่างมาก แดดไม่ร้อน แถมยังมีละอองหมอก ทำให้พวกเราขึ้นเขากันอย่างสบายใจ สบายอุรา พวกเราสามคน เดินทอดน่องหลังจากที่นั่งรถขึ้นมาสองต่อ จากฐานองค์พระสีวลี จนถึง รอยพระพุทธบาท และจากพระพุทธบาท จนถึงสุดเขตห้ามเดิน หรือที่เรียกกันว่า "ผ้าแดง"
ทุกครั้งที่ฉันเดินป่า หรือขึ้นเขาไม่ว่าจะเป็นที่ใด ฉันจะมีอาการเหนื่อยทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันเดินอย่างสบายใจ และสงบ อากาศระหว่างการเดินไปและกลับนั้น เย็นสบาย เหมือนอยู่เมืองในหมอก ฉันบอกกับเพื่อนว่า เนี่ยเป็นบุญของพวกเรา ที่อากาศไม่ร้อน และเป็นเพราะความตั้งใจของพวกเรา ที่ทำให้เราเดินขึ้นเขาได้จนถึง "ผ้าแดง"
ภาพบรรยากาศงาม ๆ ยังคงอยู่กับเราเสมอ โอกาศหน้าจะพาเที่ยวใหม่ อ่านครั้งนี้คงเหมือนอ่านบันทึก แต่..เป็นบันทึกรัก จากภาคตะวันออก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแม่มดใจร้าย
หน้าส่วนตัว
1356
