สายลมหนาวที่โบกโบย ใจที่โรยด้วยเศร้าเคล้าความหลัง เมื่อไหร่หนอฝังกลบลบจีรัง ฤๅฝากฝังลอยไปในสายธาร แม้นลมหนาวคราวนี้ก็ไร้สิทธิ์ ใจยิ่งปิดประตูมิรู้หวาน นั่งกอดเศร้าเคล้าลมจนซมซาน ชีพชื่นบานเหี่ยวเฉาเศร้าเหลือใจ โอ้ลมหนาวคราวนี้มิมีชื่น แม้นในตื่นมิเห็นความสดใส ใจเศร้าเศร้าคลอหนาวจนร้าวใจ ใยนะใยลมหนาวร้าวฤดี