23 พฤษภาคม 2551 19:42 น.
แม่มดใจร้าย
เขียนจดหมายกล่าวนำถึงคุณฤกษ์
คุณเคยเอ่ยบอกว่าถ้าหากเศร้า
อ้อมกอดคุณแสนอุ่นละมุนเบา
อยากให้เจ้ามอบใจให้สักที
อยากเรียนคุณ ณ ที่ตรงนี้หน่อย
ลองค่อยค่อยอ่านดูให้ถ้วนถี่
อ่านแล้วอย่าวิ่งหนีมันไม่ดี
ขอเวลาห้านาทีดีมั้ยคุณ
ลูกพ่อขุนแบบคุณคงใจกว้าง
อย่าทิ้งร้างอ่านแล้วจงเกื้อหนุน
ตัวฉันนี้มีหนี้ให้เจือจุน
ขอพ่อคุณเมตตาฉันคนดี
หนี้ไม่มากเพียงแค่ห้าล้านเศษ
ไม่ต้องช่วยแค่เศษนะคุณพี่
ขอไม่มากห้าล้านคงจะดี
เพราะเห็นพี่ใจดีมีเมตตา
22 พฤษภาคม 2551 17:53 น.
แม่มดใจร้าย
มิกล้าอิงซบแนบแอบอกอุ่น
ชายละมุนคนงามตามขานไข
ได้ยินข่าวเล่าขานจึงหวั่นใจ
กลัวแย่งจากชายใดมาครอบครอง
หวั่นกลัวเกรงเจ้าของเขาทวงถาม
ยิ่งเห็นกล้ามน้องจึงมิลองของ
กลัวกล้ามใหญ่เขามาท้าประลอง
น้องจึงต้องสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อตัว
ชายละมุนตามที่คุณถามไถ่
รู้หรือไม่แม่คุณแม่ทูลหัว
น้องมีชื่อชายละมุนอยู่กับตัว
อย่าได้กลัวไม่รู้ตูคือใคร
แต่มิกล้ามอบใจแอบอกอุ่น
เพราะกลิ่นกรุ่นข่าวคราวทีขานไข
หวาดกลัวโดนทวงของให้หวั่นใจ
ถ้าเป็นหญิงทวงไซร้ไม่หวั่นเลย
21 พฤษภาคม 2551 10:49 น.
แม่มดใจร้าย
เหลือแค่เพียงหัวใจไร้ชีวิต
ยังคงคิดอยากได้กันหรือไม่
ชีวิตที่เดินได้แต่ไร้ใจ
คงอยากได้อีกมั้ยนะใจเธอ
ถ้าคิดอยากครอบครองเป็นเจ้าของ
เห็นทีต้องเฝ้าพร่ำนำเสนอ
ใช้เวลาเยี่ยวยานานนักเออ
แล้วใจเธอทนได้สักเท่าใด
หากเวลาเป็นยาสมานแผล
เธอคงแย่ถ้าคิดจะแก้ไข
หัวใจช้ำร้าวรานนานเกินไป
จนไร้ยาตัวใดมาเคลือบแคลง
เหลือเพียงแค่หัวใจไร้ชีวิต
เธอยังคิดครอบครองหรือหน่ายแหนง
มีหัวใจไร้จิตติดระแวง
ยังอยากแซงครอบครองจองหรือคุณ
19 พฤษภาคม 2551 23:06 น.
แม่มดใจร้าย
หากวันนี้ความฝันคือความผิด
ขอเพียงจิตมั่นคงมิสงสัย
หัวใจฉันแน่วแน่รู้แกใจ
มิมีใครแทนที่แห่งตัวเธอ
ถ้าจะโทษนิมิตรแห่งตัวฉัน
ที่ได้นำฝันร้ายมาเสนอ
หัวใจฉันผูกพันมั่นในเธอ
แต่ใจเธอไร้ฉันสักห้องใจ
แม้เศษเสี้ยวธุลีแห่งนิมิตร
ดวงจิตฉันยังร้าวจนสั่นไหว
สายตาเธอไร้ซึ้งเยื่อแห่งใย
จนหัวใจร้าวสั่นหวั่นหวาดกลัว
13 พฤษภาคม 2551 20:13 น.
แม่มดใจร้าย
หยุดหัวใจเรียงถ้อยร้อยคำรัก
ซึ้งสลักซ่อนไว้ในแผ่นหิน
เก็บนิยามที่นิยมถมแผ่นดิน
พร้อมโรยรินดอกไม้ในปลายทาง
ร้อยซ่อนกลิ่นรินไว้ในความเหงา
หัวใจเราอย่าให้ได้หมองหมาง
ลั่นทมเอ๋ยเจ้าเคยเอ่ยอำพราง
ยามอ้างว้างร้างรักจักดายเดียว
แม้นคำคมขมขื่นอีกหมื่นแสน
มิอาจแม้นเหมือนคำที่เก็บเกี่ยว
มิตรภาพปวดร้าวกว่าคมเคียว
ยิ่งกว่าเขี้ยวสัตว์ร้ายที่หมายฟัน
หยุดหัวใจเรียงถ้อยร้อยคำรัก
เขียนสลักซ่อนไว้ในความฝัน
แม้นนิยามเคยนิยมชื่นชมกัน
เก็บรอยฝันโรยรินจนสิ้นใจ