27 มกราคม 2553 22:22 น.
แม่มดใจร้าย
เพียรตอกย้ำช้ำเศร้าเท่าไหร่ฤๅ
จึ่งขึ้นชื่อเพียงพอหนอความฝัน
ฤๅตอกย้ำกระหน่ำใจไปทุกวัน
เผื่อว่ามันจะจางจากชีวี
ด้วยวิถีชีวีที่หมายมาตร
สะบั้นขาดจางไปจากใจนี้
หมดสิ้นแล้วความหวังที่เคยมี
สุดสิ้นทีความฝันที่เพียรรอ
แม้นเชิดหน้าเดินต่อก็หนอ.อก
ใจตระหนกสั่นไหวกระไรหนอ
เหมือนความกลัวชูหน้ามาพนอ
มาเคลียคลอหยอกเย้าเข้าในทรวง
เพียรตอกย้ำช้ำใจเข้าไปนั่น
กระหน่ำมันเหมือนอยู่ในแดนสรวง
เดินหน้าเชิดแม้นรู้ว่าโดนลวง
เถอะพุ่มพวงตอกย้ำกระหน่ำไป..
26 มกราคม 2553 20:14 น.
แม่มดใจร้าย
ในมุมเงียบเหงา..
มีคนถามว่าฉันหายไปไหน
จะปวดจะเศร้าจะร้าวใจ
อีกนานเท่าไหร่หนออุรา
ในมุมเงียบเหงา..
มีคนเข้ามาถามฉันว่า
จะเลิกจะร้างจะห่างลา
อีกนานสักกี่คราจึงเพียงพอ
ในมุมเงียบเหงา..
ฉันคนนี้ก็อยากจะเลิกท้อ
เลิกเหงาเลิกเศร้าที่เฝ้าคลอ
เป็นลมหายใจล้อเคียงข้างไป
11 ธันวาคม 2552 21:51 น.
แม่มดใจร้าย
บ่อยครั้งที่เหมือนยืนอยู่บนความว่างเปล่า
เหมือนโดดเดี่ยวอยู่บนโลกกว้าง
มองไปทางใดก็ล้วนแต่ผู้คนที่ไม่รู้จัก
หรือเป็นเพียงคนรู้จักแต่มิรู้ใจ..
แผ่นน้ำสะท้อนฟ้า..
เหมือนดั่งสะท้อนเงาคนให้วูบไหว
สะท้อนโลกสะท้อนโศกสะท้อนใจ
สะท้อนเรื่องหวิวไหวในดวงตา
สะท้อนจิตสะท้อนใจกระไรเศร้า
สะท้อนเงาแห่งเหงาดั่งเฝ้าหา
สะท้อนสุขสะท้อนทุกข์ท่วมอุรา
สะท้อนเรื่องผ่านมาน่าเศร้าใจ
โอ้ว่าอนิจจาหนามนุษย์
ทั้งสุขเศร้าสวมกอดพร่ำพรอดไว้
ปล่อยว่างลงคงกลัวจะเหงาใจ
เหมือนทิ้งไว้โดดเดี่ยวแลเดียวดาย
เถอะมนุษย์ผู้โดดเดี่ยว..
อาจเปล่าเปลี่ยวจนทำให้ขวัญหาย
ปล่อยวางลงหัวใจคงสบาย
มิเดียวดายแม้โดดเดี่ยวสักเสี้ยวเดียว
21 พฤศจิกายน 2552 19:05 น.
แม่มดใจร้าย
กว่าจักเอ่ยคำว่ารัก
ก็อาจจักเกินการจะเอ่ยได้
และอาจสายเกินกว่าจักเอ่ยคำใด
ด้วยเพราะไร้ชีวีมีตัวตน
กว่าจักเอ่ยคำว่ารัก
ฉันก็อาจไร้ชีวีทุกแห่งหน
มีแต่ชื่อแต่ไร้ซึ่งตัวตน
แล้วจะทนได้ ฤๅ หัวใจ
อาจสายเกินกว่าจะเอ่ยอ้าง
และอาจอ้างว้างเกินขานไข
เอ่ยให้ฉันรับฟังด้วยหัวใจ
แต่..ฉันจักรับรู้ได้ ฤๅ เธอ
24 กรกฎาคม 2552 20:54 น.
แม่มดใจร้าย
ในเย็นย่ำยามเงียบเลียบความเหงา
หัวใจเศร้าสะท้อนดูอ่อนไหว
ไร้แม้เสียงสำเนียงหรีดหริ่งใด
พาหัวใจให้เศร้าเหงากมล
แคร่พิมพ์ดีดสะท้อนดังกึกก้อง
ดั่งป่าวร้องพาให้ใจสับสน
หนึ่งชีวิตปวดร้าวกับตัวตน
ดั่งไร้คนสนใจมาเหลียวแล
ในเย็นย่ำยามเงียบเลียบความเหงา
พาให้เศร้าในใจแม่ดวงแข
โอ้ชีวิตผ่านไปให้ผันแปร
อะไรแน่หามองมิเห็นมี