16 มิถุนายน 2551 21:42 น.

จากใจ ฤๅ เสแสร้ง..

แม่มดใจร้าย

ฤๅ เป็นเพียงคำหวานระรื่นหู
กล่นเกลื่อนอยู่รอบข้างมิหมดสิ้น
คนฟังยิ้มแย้มเยือนเมื่อยลยิน
เหมือนดังลิ้นลองลิ้มชิมน้ำตาล

รสสัมผัสหวานหอมดั่งลมรัก
ลืมตระหนักคำคนที่แสนหวาน
ดั่งคมมีดทิ่มแทงแทบวายปราณ
ใจร้าวรานเมื่อกาลคืบผ่านไป

ฤๅ ทุกคำล้วนเป็นการเสแสร้ง
ล้วนกลั่นแกล้งให้ใจได้หลงใหล
คำที่รินมิได้กลั่นจากใจ
จึ่งทำให้ใจใครได้ร้าวราน

ดั่งคำหวานชื่นหูมิรู้หาย
แต่ชีพวายเมื่อคายซึ่งความหวาน
เหมือนคำคนผ่านพ้นดั่งวันวาน
แทบวายปราณเพียงหลงคำคนลวง

1459

love

comment

14 มิถุนายน 2551 21:51 น.

แค่หนามตำ..

แม่มดใจร้าย

จะโดดเดี่ยวเดียวดายก็ช่างเถอะ
ใจจะเปรอะเลอะเปื้อนเกลื่อนความช้ำ
จะเจ็บแสบแปลบทรวงหน่วงความจำ
เหมือนหนามตำเจ็บแปลบแสบทรวงใน

จะเจ็บปวดรวดร้าวจนหนาวจิต
มิข้องติดในบ่วงห้วงสงสัย
จะเหน็บหนาวร้าวทรวงในห้วงใจ
มิหวั่นใดในบ่วงห้วงแห่งกรรม

อาจโดดเดี่ยวเดียวดาย ณ ปลายฟ้า
หันมองมาล้วนเป็นเรื่องขำขำ
น้ำตาตก ในห้วงความทรงจำ
แค่หนามตำเข็มบ่งจงออกไป

1819

love

comment

12 มิถุนายน 2551 11:23 น.

บทกวีแห่งความทรงจำ..

แม่มดใจร้าย

เนิ่นนานมาแล้ว
บทกวีบทนี้ติดอยู่ในความทรงจำ
บทกวีอันทรงคุณค่าแห่งหัวใจ
บทกวีที่ให้ความหมายยิ่งใหญ่แห่งชีวิต
สำหรับผู้มีความรัก
ขอบคุณเจ้าของบทกวี...
ซึ่งฉันมิทราบนาม..

แม้เป็นเพียงดอกหญ้า
ก็ยังมีค่าสำหรับตัวเอง
เพราะมันไม่เคยวังเวง
เมื่อบทเพลงแห่งรักจักหายไป

จึงอยากเป็นเช่นดอกหญ้า
อยู่กลางป่าเขากว้างไหญ่
เพราะมันไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร
เมื่อรักจักหายไปจากชีวิต

แด่..ผู้มีความรักทุกผู้ทุกนาม

1821

love

comment

10 มิถุนายน 2551 17:49 น.