12 ธันวาคม 2549 19:30 น.
แม่มดใจร้าย
มีคำถามมากมายในใจฉัน
รอเธอนั้นตอบมาให้ฉันรู้
ฉันยังคอยคำตอบพ่อโฉมตรู
ถ้ารับรู้แล้วจงรีบตอบมา
คำถามแรกที่ฉันอยากจะรู้
พ่อโฉมตรูคิดไงกับฉันหนา
หรือคบฉันเป็นเพื่อนเพื่อพึ่งพา
ยามเหนื่อยล้าก็มาแค่พักใจ
หรือคบฉันตามใจที่ได้คิด
เป็นดั่งมิตรคู่คิดและชิดใกล้
ยามเธอล้าหรือมีปัญหาใด
ปรึกษาได้ให้ใจหายระอา
มีปัญหามากมากอยากจะถาม
แต่คนงามกลัวทราบคำตอบหนา
กลัวใจทรุดลงกองกับบาทา
ยังไม่กล้ายอมรับกับความจริง
11 ธันวาคม 2549 21:05 น.
แม่มดใจร้าย
ว่าจะเลิกเขียนกลอนตอนเศร้าเศร้า
หรือว่าเราเขียนกลอนจนสับสน
เขียนกลอนรักเขียนไปชักวกวน
กลอนสับสนจนใจจะเศร้าจริง
อาจจะเลิกเขียนกลอนที่หวานหวาน
กลอนร้าวรานเขียนไปใจเจ็บยิ่ง
เขียนกลอนโหดเกินไปใครเห็นจริง
เขียนกลอนยิ่งเฉาใจทุกทุกครา
หรือจะเริ่มเขียนกลอนให้โหดหนัก
ให้ใครทักว่าเราร้ายนักหนา
เขียนให้โหดกว่าใครเรื่อยเรื่อยมา
ให้ใครว่าร้ายนักสมชื่อจริง
แต่ถ้าเลิกเขียนกลอนคงเศร้านัก
หัวใจจักหม่นหมองตรอมตรมยิ่ง
ให้ฉันเลิกเขียนกลอนตอนเศร้าจริง
ฉันคงยิ่งเฉาใจกว่าทุกครา
ถ้าฉันเลิกเขียนกลอนจะดีไหม
หรือว่าไงคนดีละเธอจ๋า
ให้ฉันเลิกกับเธอจะดีกว่า
หรือให้บ้าเขียนกลอนไปก่อนเธอ
11 ธันวาคม 2549 16:56 น.
แม่มดใจร้าย
ฉันหวั่นใจในรักที่มีให้
หวั่นว่าใจเธอนั้นจะไหวหวั่น
กลัวหัวใจเธอนั้นไม่คงมั่น
ฉันเลยหวั่นเพราะมันไม่มั่นใจ
หากว่ารักฉันมอบให้เธอแล้ว
แต่ดวงแก้วลืมเลือนยังสงสัย
ว่าหัวใจของฉันเป็นเช่นไร
ต้องทำใจอีกหรือพ่อแก้วตา
เธอเป็นชายมากรักหรือไรนี่
หรือเพราะมีหญิงรักเป็นนักหนา
สงสัยต้องทำใจอีกสักครา
ทำอุราของฉันให้มั่นใจ
8 ธันวาคม 2549 18:53 น.
แม่มดใจร้าย
ณ คืนนี้แสงดาวไยดูหม่น
แสนสับสนหัวใจในรักยิ่ง
เหม่อมองฟ้าดาราดูเศร้าจริง
ใจยอดหญิงแสนเศร้าเหงาอุรา
ฟ้าคืนนี้ยิ่งดูแล้วยิ่งเศร้า
ดูยิ่งเหงาในใจกระไรหนา
เหมือนฟ้าเตือนหัวใจที่โรยลา
เตือนใจข้าว่ารักจักหายไป
หากว่ารักหายไปในคืนนี้
ร้าวฤดีเหลือที่จะหาไหน
เหมือนฟ้ารู้จึงเศร้าเหงาหัวใจ
แล้วทำให้ข้าเศร้าร้าวชีวี
8 ธันวาคม 2549 11:29 น.
แม่มดใจร้าย
ช่วยไปหยิบมีดน้อยในครัวหน่อย
อย่าสำออยนะเธอฉันมองเห็น
รีบหยิบมาให้ฉันพ่อเนื้อเย็น
อย่าทำเป็นชักช้าน่ารำคาญ
มีดที่หยิบมานั่นเอามานี่
เอามาทีส่งมาพ่อตาหวาน
รีบรีบตอบคำถามอย่าทำพาล
แล้วเมื่อวานหายไปช่วยบอกที
เมื่อวานนี้ไปไหนช่วยบอกหน่อย
ทำเสียงอ่อยเกินไปหรือเปล่านี่
ส่งเสียงดังอีกหน่อยฉันคอยที
บอกมานี่ไปไหนเมื่อวันวาน
ถ้าชักช้ามีดพร้าจะลอยล่อง
แม่จะส่องตรงไปไม่สงสาร
ทำมาเป็นหน้าเศร้าเรารำคาญ
เดี๋ยวแม่พาลปาเป้าให้เฉาใจ