ถ้ อ ย คำ ใ น ค ว า ม เ งี ย บ

แม่มดน้อยค่ะ

ผ้าม่านริมหน้าต่างค่อยๆ ขยับแย้มเผยให้เห็นโลกอุ่น ๆ นอกห้องสีชมพูจร๋าของฉัน
	รอยยิ้มของดวงตะวันส่งแสงสีแดดมาทักทาย พร้อมๆ กับฟ้ากว้างที่แย้มยิ้มอย่างเบิกบานอยู่นอกห้อง เมฆสีขาวลอยล่อง หมุนตัวเป็นรูปแมลงบ้าง ดอกไม้บ้างเต็มท้องฟ้า
 	เช้านี้อากาศดีจัง  ฉันพูดกับตัวเองขณะที่หลบเงียบอยู่ตรงเก้าอี้สีขาวข้างหน้าต่าง เลื่อนมือที่วางอยู่เหนือขอบหน้าต่าง จับปากกาที่นอนนิ่งอยู่บนสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เปรอะเปื้อนด้วยฝันและร้อยพันความรู้สึกของฉัน
	แน่นอนล่ะ. . .ที่เช้านี้ฉันยังคงแต้มฝันลงในสมุดเล่มเล็กอีกเช่นทุกวัน
	นานทีเดียวที่ฉันจ้องมองเส้นตรงสีดำบนแผ่นกระดาษสีขาว ที่ขีดเป็นเส้นบรรทัดเต็มสองหน้ากระดาษ

	             วันนี้ฉันจะเก็บอะไรมาวางไว้เหนือเส้นสีดำเหล่านี้ดีล่ะ

                                   มากพอแล้วกับบทกวีของความคิดถึง
                                   เพียงพอแล้วกับความรู้สึกของความเหงา
                                   เกินพอแล้วกับความฝันที่เลื่อนลอย

                 แล้ววันนี้ฉันจะขยับปลายปากกาเล่าอะไรดีล่ะ

                      ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจปิดสมุดและวางปากกาไว้ที่เดิม คงไม่จำเป็นหรอกนะ ที่เราจะต้องอธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง 
                      ถ้อยคำ. . .บางทีก็น้อยเกินกว่าจะนำมาอธิบายเรื่องของหัวใจ ปล่อยความรู้สึกให้มันซุกซ่อนอยู่ข้างในนั่นแหละดีแล้ว 
                      สำหรับฉันถ้อยคำในความเงียบน่าเอ็นดูและงดงามที่สุด  บทกวีที่เขียนไม่จบ แต่เราก็รู้ดีว่าบทกวีที่เราเขียนจะจบลงอย่างไร จดหมายที่ไม่ได้เขียน แต่ความคิดถึงและความห่วงใยส่งไปถึงปลายทางแล้ว 
                               
                                   เพราะความรู้สึกเดินทางเร็วกว่าตัวอักษร
 	              
                      เก็บถ้อยคำเหลือไว้ในความเงียบบ้าง. . . . เพื่อวันที่เรานั่งอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ไม่มีสมุดบันทึก ไม่มีปากกา ถ้อยคำเหล่านั้นจะได้ออกมาทักทายหยอกล้อกับเรา

                     เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้. . .เหลือที่ไว้ในความเงียบเพื่อให้ถ้อยคำได้ซุกตัวอยู่กับฉันนานๆ. . .
                               

               * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *