บทกวีบทที่ยี่สิบ

แม่น้ำในฟ้า

บทกวี บทที่ยี่สิบ

 

เขียนอักษรย้อนอ่านที่ผ่านพ้น

สื่อถึงคนหนึ่งใครในความฝัน

ด้วยอารมณ์ฤดีที่ลาวัณย์

บทกลอนฝันแห่งดาวสกาวดวง

 

จากบทเริ่มเพิ่มรักษ์ที่ปักจิต

เหมือนพบมิตรพลัดพรากจากชาติสรวง

โชติชลิตชิดขวัญในชั้นทรวง

บรรลุล่วง ผ่านภพบรรจบเจอ

 

ผ่านร้อยฝันพันพจน์เป็นบทพูด

พบพิสูจน์“เหมือนใจ”ใช่เสมอ

สัมผัสถึง“ครึ่ง”ได้คล้ายนักเออ

ฤา ว่าเธอ คือหนึ่ง ของครึ่งใจ

 

บทกวีที่กล่าวสิบเก้าบท

นัย(ยะ)พจน์ กลั่นจิตลิขิตไว้

มอบผู้เป็นเช่นครึ่งของหนึ่งใน

ดวงฤทัย แห่งรักษ์ ที่ภักดิ์ปรน

 

จึงเขียนฟ้า คว้าดาว มาติดปะ

ประดับระ- ดาดาว สกาวสน-(ธยา)

(สน)ธยาล่วง สรวงด้าว สกาวดล

ให้ปริ่มล้น เพริศรักษ์ ประจักษ์เพลิน

 

ในบทที่ ยี่สิบ กระซิบซึ้ง

กวีหนึ่ง บทฝัน อันสรรเสริญ

ว่าคิดถึง ตรึงจิต จึงชิดเชิญ

มาร่วมเดิน ชมฟ้า ณ ราตรี

 

แล้วชมดาวคราวหลับขยับรัก

เพียงหลับพัก เพริศพรม อารมณ์นี้

จูงดวงจิตนิทราพาฤดี

พบกันที่...ที่เรา คอยเฝ้ารอ

“พบกันที่ ที่เดิม ที่เริ่มใจ”