20 มิถุนายน 2552 22:27 น.
แม่จิตร
วันที่ดอกน้ำตาร่วง
เบ่งบานจากในทรวงแล้วร่วงหล่น
เหม่อลอยเคว้งคว้างอย่างทุรน
อ้างว้างจนเหน็บหนาวสุดร้าวราน
เนื่องจากต้นความรักหักลงแล้ว
เหมือนกับแก้วแตกร้าวยากผสาน
เหลือเพียงแต่ความหดหู่อยู่ทรมาน
ของวันวานและพรุ่งนี้ที่ต้องพบ
โอ้คืนนี้ดอกน้ำตา
ร่วงลงมาพรั่งพรูฤๅรู้จบ
ความโศกเศร้าดั่งโซ่ตรวนเมื่อทวนทบ
เพราะยากลบรักซึ้งซึ้งเคยตรึงใจ
ดอกน้ำตาร่วงลงอย่างช้าช้า
เจ็บปวดปร่าเหลือเกินเกินทนไหว
แต่ละวันแต่ละคืนสะอื้นฤทัย
หลังความรักจากไปไม่หวนคืน
14 มิถุนายน 2552 23:23 น.
แม่จิตร
โอ้แสนเจ็บอนาถทาสความรัก
เราจมปลักหดหู่ไม่รู้หาย
ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ท้นทุรนทุราย
จนเวียนว่ายสายน้ำตาที่จาบัลย์
ทุกวันนี้ฉันรู้ซึ้ง
ความคิดถึงคนไกลใจโศกศัลย์
โอ้รักเอ๋ยเคยอยู่เคียงคู่กัน
แม้หลับฝันยังเพ้อหาน้ำตานอง
รู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอมาก
ตั้งแต่วันที่แธอจากฉันหม่นหมอง
มองทางไหนก็อ้างว้างทางที่มอง
บ้างร่ำร้องระบายจนบ่อยครั้ง
ฉันรอคอยเหมือนข้าวรอคอยฝน
รอคอยจนใจเหือดแห้งแล้งความหวัง
เคยเข้มแข็งกลับอ่อนแอไร้พลัง
ใช้ชีวิตที่ยังซังกะตาย
หากว่าเธอได้อ่านบทกลอนนี้
ขอคนดีจงรู้ซึ้งถึงความหมาย
และนี่คือความในใจอยากระบาย
จากผู้ชายคนนี้ที่รักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแม่จิตร
หน้าส่วนตัว
976
