22 กรกฎาคม 2554 23:21 น.
แม่จิตร
โคมจันทร์ส่องสว่างดาวพร่างแพร้ว
หริ่งหรีดแว่วบรรเลงบทเพลงป่า
คืนนี้สวยยามมองชมท้องฟ้า
ตระการตาทะเลดาวพราวระยับ
บนยอดเขาที่เราอยู่ยิ่งรู้สึก
ความล้ำลึกธรรมชาติประดาประดับ
โอ้ลมเอยวเนจรมาต้อนรับ
ได้พบกับความชุ่มชื่นระรื่นเย็น
นั่นสายหมอกเร่ร่อนไปนอนไหน
เมื่อคบไฟหิ่งห้อยคอยส่องเห็น
ระหว่างเรารำพึงใต้จันทร์เพ็ญ
ฤๅรอเป็นน้ำค้างท่ามกลางไพร
ท่ามกลางแสงโคมจันทร์
ระหว่างคืนเงียบงันบ้างหวั่นไหว
จึ่งคิดเขียนกาพย์กลอนสะท้อนใจ
สะท้อนความเป็นไปนัยผลงาน
สะท้อนความสุนทรีย์กวีศิลป์
เพื่อหลั่งรินหัวใจไม่ฟุ้งซ่าน
ปล่อยอารมณ์อัตตาบัญชาการ
เรียงร้อยผ่านอักษรชะอ้อนคำ
ยิ่งดึกดื่นคืนนี้มีลมหนาว
ขอผิงดาวดาษดื่นในคืนค่ำ
อาจมีใครหนาวเหน็บและเจ็บช้ำ
มาเถิดมาเพ้อพร่ำเป็นกันเอง
มาเถิดมาพาใจคลายหงอยเหงา
ต่างบอกเล่าเรื่องราวเลิกคร่ำเคร่ง
เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์อันครื้นเครง
ทั้งเรื่องราววังเวงเส็งเคร็งนัก
เราจะมีแต่กันและกัน
เพื่อแบ่งปันความเข้าใจไว้ตระหนัก
ด้วยเยื่อใยงดงามของความรัก
ที่ทอถักมิตรภาพตราบชีวิต
แล้วท่องไปสู่ห้วงแห่งสรวงสวรรค์
แวะทักทายพระจันทร์อันวิจิตร
ด้วยม้าหมอกเดินทางระหว่างทิศ
ระหว่างมิตรระหว่างเราที่เข้าใจ
แล้วอาจแวะพักคุยกับปุยเมฆ
ขอบคุณที่คอยสรรเสกน้ำฝนใส
แวะทักดาวพราวฟ้าอ่าอำไพ
ที่คอยให้ปรัชญาเวลาทุกข์
ราตรีนี้เหน็บหนาวยืนยาวนัก
เรามิตรรักจะมอบการปลอบปลุก
แทนโลกอันกักขฬะทุรยุค
บ้าเสพสุขกำหนัดวัตถุนิยม
เพื่อจะไปเรียนรู้สู่โลกกว้าง
ทุกก้าวย่างรู้ตื่นจากขื่นขม
ว่าโลกนี้มากล้นคนตรอมตรม
เถิดเราอย่างายงมจมทุกข์นี้
เรียนรู้โลกเพื่อเราเข้าใจโลก
รู้ทุกข์โศกแห่งอริยสัจจ์สี่
และทุกอย่างที่เข้ามาในชีวี
คลายจิตรที่ว้าวุ่นสุญญตา
8 กรกฎาคม 2554 03:37 น.
แม่จิตร
คืนนี้นอนไม่หลับ
ฉันคุยกับความเงียบเหงา
เปิดเพลงฟังเบาเบา
เหมือนช่วยเล่าเรื่องความหลัง
เรื่องที่เคยมีใคร
ยามอยู่ใกล้ชื่นใจจัง
คอยห่วงใยให้ความหวัง
คิดทุกครั้งยังสุขสม
โอ้! ป่านฉะนี้หนอ
คนเคยพะนอเคยชื่นชม
จะสุขหรือทุกข์ตรม
ตั้งแต่เธอจบสัมพันธ์
คิดถึง นะคนดี
ผ่านหลายปีความรักนั้น
เหมือนดาวสกาวจันทร์
สาดแสงอยู่เคียงคู่ฟ้า
ฉันจึ่งเขียนบทกวี
ฝากสิ่งนี้บอกเธอว่า
ขอบคุณที่ผ่านมา
คนลืมช้ายังห่วงใย
ความรักเหมือนดวงดาว
มองทุกคราวแสงพราวใส
อยู่สูงเกินเอื้อมได้
แต่หัวใจฉันไม่ลืม
3 มิถุนายน 2554 02:29 น.
แม่จิตร
เรายังรักกันอยู่มิใช่หรือ?
อะไรคือสิ่งที่ทำให้เหินห่าง
เจ็บนะเจ็บเมื่อรักเธอเริ่มจืดจาง
เหมือนน้ำค้างที่สวยงามแล้วจากไป
เธอทอดทิ้งความเจ็บปวดไว้กับฉัน
ทุกคืนวันกล้ำกลืนสะอื้นไห้
คิดยิ่งคิดเหตุใดเพราะเหตุใด
ว่าทำไมเธอถึงเริ่มทำเย็นชา
ที่ผ่านมาเราคบกันด้วยอะไร
ด้วยความรักหรือความใคร่นัยเสน่หา
ฤๅเพียงแค่ส่วนหนึ่งของมายา
แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
แค่ผ่านมาปลอบคนอารมณ์เหงา
เพื่อคลายเศร้าร้าวรอนตอนอ่อนไหว
ฤๅเพียงแค่เพราะเธอไม่มีใคร
ฉันคือคนที่ใช่สำหรับเธอ
อาจเพียงแค่อารมณ์ของคนเหงา
หยุดเถอะเราหยุดที่จะพร่ำเพ้อ
แม้หลับฝันก็อย่าไปละเมอ
แต่ยังหวังอาจจะเจอเธอพรุ่งนี้
5 พฤษภาคม 2554 03:07 น.
แม่จิตร
๏ ยามเจ้าจากทรมานสะท้านขณะฤดี
สะอื้นระทมระงมทวี.................จะเจียนตาย
อาจจะเป็นเพราะรักอนงค์มิคลาย
กว่าดาวสิพร่างพราย.................นภา
๏ หวนคิดถึงรติภักดิ์และรักกะวนิดา
จะสุขจะทุกข์ก็ร่วมชะตา.............และฝ่าฟัน
คอยแนะปรัชญามหัศจรรย์
ต่างมอบและปลอบขวัญ.............เสมอ
๏ ไปแห่งใดก็จะคิดกะสิ่งขณะเจอ
ก็เรานะเคยแวะเที่ยวสิเออ........วิเศษสม
ทั้งทะเลและภูน้ำตกอุดม
ชุ่มชื่นและรื่นรมย์.....................สนาน
๏ เห็นรูปถ่ายดุจตรวนก็หวนอดีตกาล
ก็เรานะกายและใจผสาน.............สิยามหนาว
ชมนภาระยับประดับเพราะดาว
มากมายประกายพราว................ไสว
๏ ทั้งสิ่งของมะนะมอบและแทน ณ หฤทัย
ก็ยังจะอยู่เพราะพิสมัย...............เสน่หา
จึ่งอธิษฐานและภาวนา
วอนเจ้าสิกลับมา......................นะครับ
๏ ทำได้เพียงมุตริตรองและกรองวิริยะศัพท์
จะได้ระบายหทัยระงับ...............อดีตตรม
หวังกระทั่งจะคลายและหายระทม
รักนี้สิขื่นขม..........................นิรันดร์
22 มีนาคม 2554 02:01 น.
แม่จิตร
ฝันเถิดเจ้าจงฝันใฝ่
มุ่งใจตามแรงปรารถนา
หนักแน่นยืนหยัดศรัทธา
เหมือนฟ้าคืนมืดมีดาว
ส่องแสงแวววับสว่างไสว
ปลุกใจใครที่เหน็บหนาว
อ่อนแอผิดหวังปวดร้าว
เป็นพร้อมย่างก้าวฝ่าฟัน
ทุกคนย่อมเคยแพ้พ่าย
ไม่สายเพียงเราเชื่อมั่น!
ทำทำและทำทุกวัน
จนฝันนั้นจะเป็นจริง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแม่จิตร
หน้าส่วนตัว
1447
