7 ธันวาคม 2552 19:34 น.
แม่คะนิ้ง
นิราศรักมักใจร้าวมาแรมรอน
สุดถอดถอนพึ่งประจักษ์รักไม่สม
เคยคิดหวังดังดวงจิตพิษตรอมตรม
สุดขื่นขมระทมทวยด้วยรักเอย
แม้กายจากใจฝากยากจะลืม
จำทนฝืนกลืนกล้ำช้ำเฉลย
แต่นี้ไปไม่มีน้องมองเช่นเคย
พี่คงเลยเฉยผ่านไปไม่ใยดี
ขอลาจากจำจรอาวรณ์รัก
แม้ใจภักดิ์จักเก็บไว้กลางใจที่
ด้วยคิดว่ารักเราสมปดี
ฤามีบ่วงรักขวางกั้นนั้นมิควร
ด้วยสองเรารักกันมั่นสัญญา
แม้ลมผ่านฝ่าฝนกี่หนหวน
คิดหมื่นครั้งแสนเศร้าเฝ้าทบทวน
เก็บกลอนรักฝังไว้ในใจตรึง
6 ธันวาคม 2552 20:32 น.
แม่คะนิ้ง
สายฝนหล่นผ่านหริ้วลื่วเลาะเมฆ
ความวิเวกฉันเหงาเศร้าเหลือแสน
รักสิ่งใดไม่เท่ารักดินแดน
เทียบเท่าแผ่นแก่นฟ้าคราฝนพรำ