14 พฤษภาคม 2552 11:00 น.

รัก...คำลวง

รัก... ตราบชั่วฟ้าดินสลาย

รัก...ไม่คลายสิเน่หา

รัก...แน่แท้ตรึงแน่นเต็มอุรา

รัก...สูงค่า รักคนยาก รักแต่เธอ


หว่านคำหวานมัวใจให้มืดบอด

หลงอ้อมกอดพรอดรำพันให้ฝันเพ้อ

เหลือสุดท้ายเพียงลมปากสำรากเรอ

แค่เพียงเผลอก็หนีหายลายช่ำชอง

...............

อยากกระชากลากไส้ให้เห็นแก่น

คงอัดแน่นด้วยคำลวงถ่วงสมอง

ผ่าหัวใจไชเลือดเนื้อเถือลงกอง

แล้วยืนมองของไร้ค่าแสนน่าชัง

...............

สุมไฟเผาเป่าควันให้สาสม 

ภาพจ่อมจมน้ำตาแค่คราหลัง

เอาเป็นเชื้อไฟจุดดุจพลัง

ให้ไฟคลั่งเผาเป็นผงปลงลงดิน

..................

ไม่เหลือแล้วความหลังฝังกลางอก

น้ำตาตกเหือดแห้งแล้งหมดสิ้น

ไม่เหลือค่าให้เจ็บช้ำจนชาชิน

ดับแดดิ้นสิ้นกรรมคำคนลวง