16 กรกฎาคม 2545 17:46 น.
แมวบิน
อ่านบันทึกเรื่องเก่าๆ
อ่านเรื่องราวที่ร่วมฝัน
ฝากสายลมและอ้อนจันทร์
งอนตะวันและง้อดาว
อ่านแล้วยังแอบยิ้ม
ด้วยเอมอิ่มคำหยอกเย้า
หวนนึกถึงเรื่องราว
ทั้งสุขเศร้าระคนกัน
อ่านกลอนบทสุดท้าย
แล้วใจหายแสนไหวหวั่น
เหมือนจำพรากต้องจากกัน
นานนิรันดร์ต้องจากไกล
เพียงนึกถึงและเป็นห่วง
จึงถามทวงรู้บ้างไหม
ความผูกพันธ์ระหว่างใจ
นานเพียงไหนยังเหมือนเดิม
16 กรกฎาคม 2545 17:28 น.
แมวบิน
ป่านนี้คนดีอยู่ที่ไหน
จะทุกข์สุขอย่างไรกันบ้างหนอ
นานแล้วหายไปใจคอ
จะให้รอชะเง้อหาเดี๋ยวบ้าตาย
เพราะคิดถึงจึงทวงถามตามประสา
เคยหยอกล้อกันมาแต่หนไหน
แต่วันนี้เหมือนกับขาดอะไรไป
เหมือนต้นไม้ขาดน้ำเลี้ยงจะเดี้ยงเอา
ปกติจะมีเสียงมาตามสาย
มาวอแววุ่นวายให้คลายเหงา
เล่าความสุขปรับความทุกข์อยู่กะเรา
แชร์ความเศร้าแบ่งความสุขทุกๆวัน
แต่วันนี้ไม่มีใครมาแง๊วๆ
มาเจื้อยแจ้วกวนใจให้สุขสันต์
เงียบแบบนี้หรือเพราะไม่คิดถึงกัน
ทุกๆวันคอยมองหาตั้งตารอ
16 กรกฎาคม 2545 09:16 น.
แมวบิน
ลมพัดสะบัดพริ้ว
ใจเอ๋ยปลิวไปหนไหน
หรือไปแนบแอบอกใคร
เจ้าหัวใจไยไม่จำ
วอนลมช่วยพัดเลย
โอ้ใจเอ๋ยก้าวถลำ
เจ็บจับใจใครเขาทำ
ไม่หลาบจำเจ้าหัวใจ
16 กรกฎาคม 2545 02:06 น.
แมวบิน
ทุกสิ่งที่มีให้ อย่างจริงใจ...
หยดหมึกเขียนฝากไป ด้วยห่วงหา...
ความรู้สึกจากหัวใจ ที่แววตา...
ดูเหมือนจะด้อยค่า...เสียเหลือเกิน...
15 กรกฎาคม 2545 19:18 น.
แมวบิน
เรียงร้อยถ้อยความ...
อาจดูงดงามตามที่เห็น...
จริงๆแล้วหวานไม่เป็น...
เธอจึงเห็น แต่ไม่สนใจ.
หน้าส่วนตัว
689
