16 พฤศจิกายน 2552 19:29 น.
แมวน้อยตัวกลม
รักแท้อยู่ไหน...หาใช่ ที่ได้เห็น
รักที่เป็นเช่นรักคือรักไหม
รักที่มองต้องลึกสักเท่าไร
รักลวงไว้ทางใดถึงหลงตาม..
รักที่หลอกหยอกรักชักจะหวั่น
รักที่ฝันวันนั้นต้องกลั้นห้าม
รักมันร้อนเร้ารักไฟลุกลาม
รักถึงยามหมดรักมักจากลา
รักเธออยู่ไหน...อยู่ใน ใจรึเปล่า
รักว่างเว้าวังเวงสุดเหว่ว้า
รักงมงายไม่วายต้องบอดตา
รักเย็นชาเมินค่าเห็นแค่ลม
รักอยู่นี่....กลับมี เส้นกั้นขวาง
รักผ่านทางไม่นานยังขื่นขม
รักสนุกสุขจะรักตามอารมณ์
รักพังลง....ก็เพราะคน ไร้หัวใจ......... ..
5 กรกฎาคม 2551 15:39 น.
แมวน้อยตัวกลม
๏เห็นท้องฟ้าเต็มตาตรงนั้นไหม
เมฆตลบหมอกไกลไล่แดดแสง
สาดสายรุ้งลงมาโค้งตะแคง
อุ่นไอแดดอ่อนแรง ณ พื้นดิน
เห็นความรักของฉันบ้างไหม
ไม่เกินไกลยังหลั่งไหลไม่หยุดสิ้น
ดังสายน้ำยากตัดขาดหยดริน
เหมือนก้อนชิ้นหัวใจเลือดไหลเวียน
ฉันรักเธออยู่มากสักแค่ไหน
แค่มากไปที่จะใช้มือขีดเขียน
อยากจะใช้หัวใจได้เล่าเรียน
ภาษารักพากเพียรเพื่อให้ใจ
เธอเคยรู้เกี่ยวกับฉันบ้างรึเปล่า
ไม่เคยมีใครก้าวถึงใจได้
มีแค่เธอคนเดียวที่เข้าไป
ฉันจะให้เธออาศัยตลอดกาล.... ..
18 พฤษภาคม 2551 12:47 น.
แมวน้อยตัวกลม
๏เจ้าดวงดาวดวงนั้นเห็นฉันไหม
เจ้าห่างไกลเกินไปจะใกล้หา
ข้าอยู่ใต้เงาแสงที่ส่องมา
อย่าโรยราโอ้ข้าผู้ห่างกัน
เห็นกันไหมเจ้าดาวไกลดวงน้อย น้อย
เจ้าค่อย ค่อย เลือนลายังฟ้าฝัน
เพราะค่ำคืนลมพัดผ่านชีวัน
แสงเจ้านั้นคงดับพลันเมื่อเจอลม
ข้าคงหมดสิ่งใดให้ไขว่คว้า
แสงส่องมาที่ลิบตายังดับล้ม
มืดหมดแล้วล่วงลับที่เชยชม
เคยสุขสมอารมณ์อยู่ไกล ไกล
ลมเจ้าหนอข้าขอให้สงสาร
พัดหวนผ่านคืนข้าจะได้ไหม
ก็แค่ดาวดวงเล็ก เล็ก แลดับไป
ขอแค่ได้ แสงรำไร อยู่ไกลดาว........ ..
14 พฤษภาคม 2551 00:08 น.
แมวน้อยตัวกลม
๏ฟ้านั้นหลั่ง.รินน้ำร่ำร้องไห้
โดนทำร้ายจากใครกันหรือนี้
ดินคอยซับรับน้ำตาทุกคราที
คอยทำดีให้ฟ้า.มาเห็นใจ
เหตุใดหนอ.นวลจันทร์นั้นสว่าง
กระต่ายพลางชมชื่นรื่นฝันใฝ่
อยากกระโดดโลดเต้นอยู่เกินใคร
อยากจะใกล้ฤทัย.ในดวงจันทร์
ดินยังได้.เช็ดน้ำตาฟ้าที่ร้อง
กระต่ายจ้องจันทร์ผ่องจนครองฝัน
ฉันยังไร้ใครให้เพ้อพึงรำพัน
ใจยังหวั่นสั่นไหว.กลัวไกลเกิน
ไม่อยากเป็น.เช่นกระต่ายวายดีดดิ้น
และดั่งดินแน่นิ่งแค่ผิวเผิน
ไม่อยากเพ้อใจเก้อเธอหมางเมิน
อยากจะเดินควงคู่รู้รักกัน....... ..
12 พฤษภาคม 2551 00:04 น.
แมวน้อยตัวกลม
๏อยู่ตรงนี้ อยู่ที่ เงาของหิน
เป็นเศษดินโดนหมิ่นหมดสิ้นค่า
จึงของแอบตะวันและจันทรา
แอบนภาเมฆาดาราพราว
ยังนิ่งเงียบเย็นเยียบเฉียบสุดขั้ว
หัวใจรัวส่ายสั่นในวันหนาว
บ้างร้อนแรงเหือดแห้งแล้งบางคราว
หัวใจร้าวร่วงกราวราวผงปลิว
โดนลมพัดซัดแรงไม่แคลงหวั่น
เศษดินนั้นปลิวทันพลันลมพลิ้ว
ได้ผ่านทางไกลห่างพลางชมวิว
พอท่องผิวพื้นโลกลมโบกพา
จนมาหยุดสะดุดในที่แห่งใหม่
ผืนแผ่นใหญ่ที่ใช่ที่ใคร่หา
ก็พอรู้รสชาติของชีวา
เหนื่อยแล้วหนาจึงหลับตาลาชีวิน
ดินเจ้าหนอยังรอขอคืนหวน
ไม่เกกวนเรรวนล้วนถวิล
อยู่ที่ใดยังใส่หัวตัวเป็นดิน
แม้นลมสิ้นยังคืนถิ่นไม่บิ่นทาง
เจ้าผู้เป็นเช่นดินได้ย่ำเท้า
ไม่ใช่ดาวเดือนค่ำยังฟ้ากว้าง
ไม่ใช่เมฆตะวันดูเด่นวาง
จะสำอางทำไมหนาประดาดิน..... ..
หน้าส่วนตัว
1274
