31 กรกฎาคม 2551 12:44 น.
แมวคราว
เปิดเวปไวรัสอู้ กรูเกรียว
กะเช็คเมล์หน่อยเดียว บ่ได้
เอ็มเอสเอ็นอืดเชียว ฟิลด์หด หายนา
ถอดปลั๊กพักเครื่องไว้ หากเจ๊ง จำทน
(โคลงสี่สุภาพ)
ทำงานอย่างอึกอัก มิได้พักเลยสักหน
ทอดถอนใจร้อนรน เถอะจวนเที่ยงจักเบี่ยงหนี
หัวหน้ามาเร้าเร่ง จนอยากเฉ่งให้สักที
คิดไปดูไม่ดี อาจโดนด่าเวลางาน
ในหัวก็ปวดแปลบ นัยน์ตาแสบแสนร้าวราน
พิมพ์รัวจนหัวบาน มองเห็นแบบแทบเป็นลม.
(กาพย์ยานี ๑๑)
แต่เช้าทำงานนานมา ทำจนชินชา
สนองคำหัวหน้าสาสม
ปวดหัวตัวร้อนระบม ยังคลานซานซม
มาถึงยังที่ทำงาน
หมี่ไข่ปนเกี๊ยวเหลือบาน ตาลีตาลาน
คว้าน้ำคว้ายามาพลัน
จะเป็นจะตายช่างมัน ส่งงานไม่ทัน
เขาจะตราหน้าว่าเอา
หน้าจอลอยเลื่อนเหมือนเมา ไอ้คนอย่างเรา
ยังรู้ผิดชอบชั่วดี
เหลือบตามองดูทีวี ยิงฟันหนึ่งที
(สามปีติดคุกหัวโต
ครอบครัวบางคนปล่อยโฮ ปิดศาลเซโซ
คงเตรียมอุทธรณ์ฏีกา)
ช่างหัวการเมืองเถิดรา ทำงานดีกว่า
เสร็จแล้วค่อยมาว่ากัน
ปวดหัวค่อยคลายหายพลัน เพราะข่าวดีนั้น
ภาคศาลยังคงคุณธรรม
ในขาวแม้นมีจุดดำ มิอาจครอบงำ
ให้ขาวส่วนใหญ่กลายสี
บ้านเมืองไม่สิ้นคนดี สิ่งศักดิ์สิทธิ์มี
คุ้มภัยไกลชั่วมัวเมา
เสียงหัวหน้าแว่วแผ่วเบา หวาดเสียวเจียวเรา
ใจปรับกลับมาหน้าจอ
แอร์หนาวระรัวตัวงอ เอามือแตะคอ
มีไข้ต่ำๆจำทน
แจ๊คเก็ตกลิ่นกรุ่นฝุ่นปน หุ้มห่อพอทน
อาจยังชั่วขึ้นไม่ช้า
เพื่อนฝูงเฮโลสาระพา พอเที่ยงแล้วนา
แห่แหนไปตีปิงปอง
คนป่วยแนวหลังนั่งจ๋อง ทำหน้าติงต๊อง
หันลากเก้าอี้มานอน
หัวหน้าอย่ามาสะออน ชั่วโมงพักผ่อน
นี่สิทธิอันชอบธรรม
มิใช่จะมาใจดำ สั่งแล้วไม่ทำ
หรืออย่างเช้าชามเย็นชาม
งานไหนมิเคยให้ตาม ทุกครั้งที่ถาม
มีแต่จะเสร็จสมบูรณ์
แต่งานที่งอกพอกพูน เพิ่มเป็นทวีคูณ
เวลาน้อยนิดจิ๊ดเดียว
ฉะนั้นอย่ามาตาเขียว ใช่เครื่องโรเนียว
แหย่ปุ๊บออกปั๊บฉับพลัน
กรรมกรเขายังพักกัน ฉันใดฉันนั้น
นี่ใช้แรงงานและสมอง
ใช่ว่าเอางานมากอง จมปลักหมักดอง
แล้วมาตั้งแง่แก้ตัว
วันนี้เป็นไข้ปวดหัว อ่อนเพลียเนียนัว
อย่าถามอย่าทักนักเลย
เถอะพักหายแล้วเถิดเหวย แข็งแรงดังเคย
จะกลับมาซ่าหน้าจอ
เจ้าของงานจงโปรดรอ อย่าได้ด่วนท้อ
ด้วยขอประวิงเวลา
ตอนนี้หลบนอนก่อนนา ก่อนหัวหน้ามา
ราตรี(อรุณ)สวัสดิ์ทุกคน.
(อินทรวิเชียรฉันท์)
เปิดเวปแปะเรื่องไว้ ล่องหน
บอกเพื่อนคนสองคน ข้อยเดี้ยง
หลบนอนหากเผลอกรน วานบอก ด้วยนา
วอนเพื่อนหมดพักเที่ยง ปลุกฟื้น คืนจอ.
(โคลงสี่สุภาพ)
แมวคราว..
31 กค. 2551
ปล.วันนี้ท่าทางไม่รอดครับ
คงต้องกลับไปนอนบ้านแน่ๆ....
23 กรกฎาคม 2551 10:48 น.
แมวคราว
ดาวกระพริบวิบไหว..อยู่ไหนกี้?
ค่ำคืนนี้แสงดาวราวหม่นหมอง
เหมือนดวงตาของกี้ที่เหม่อมอง
แว่วเสียงร้องแหบต่ำในลำคอ
กี้หมาแก่ตัวเก่าเจ้าเพื่อนยาก
เขามาพรากเจ้าไปอยู่ไหนหนอ?
ในเงื้อมมือมัจจุราชไม่อาจรอ
น้ำตาคลอฟังข่าวเศร้าอาลัย
แรกเจอกี้ที่ขนเจ้าหล่นร่วง
เป็นด่างดวงเรื้อนกินสิ้นสดใส
แม่บ้านผู้อารีมีน้ำใจ
อาบน้ำให้ทายากี้ไม่กี่เดือน
เจ้าหมาแก่สดใสใหม่กว่าเก่า
วิ่งเหยาะเหย่ารอบคอนโดโถ..เจ้าเพื่อน
ตาดำขลับจับจิตให้ติดเตือน
ไม่เคยเลือนไมตรีมีต่อกัน
ซื้อขนมซื้อไก่ไปฝากกี้
หลายครั้งที่แวะมาพาสุขสันต์
ทุกครั้งหนคนกับหมาจ้องตากัน
ความผูกพันซื่อใสสื่อไปมา
จนวันหนึ่งขากี้นี้มีแผล
หมอตรวจแน่มะเร็งชัดต้องตัดขา
ก่อนลุกลามจนตายวายชีวา
เจ้ารอดมาขาซ้ายนั้นหายไป
เป็นมะเร็งเรื้อรังด้วยสังขาร
ขาขวาพาลเกิดแผลเกินแก้ไข
เจ้าเจ็บป่วยร้องครวญปั่นป่วนใจ
ส่งเสียงหอนโหยไห้ไม่เว้นวัน
เจ้านอนซมก้มหน้าถึงคราป่วย
หมดทางช่วยแก้ไขให้ไหวหวั่น
รถคันหนึ่งถอยทับในฉับพลัน
ลุกไม่ทันด่าวดิ้นสิ้นชีวา
ไม่อยากโกรธโทษใครในเรื่องนี้
คงถึงที่ด้วยเขาเห็นเจ้าเป็นหมา
จะถอยรถเข้าออกไม่กลอกตา
เจ้าสามขานอนป่วยจึงม้วยมรณ์
ชักกระตุกชั่วอึดใจแล้วไปลับ
คออ่อนพับไปมาพาทอดถอน
แม่บ้านกอดร่างเจ้าใจร้าวรอน
กี้นิ่งนอนตายสนิทนิจนิรันดร์
ขุดดินฝังร่างไว้ใกล้กอกล้วย
วอนเทพช่วยรับกี้ที่สวรรค์
ถึงคราวเมื่อคนหมาต้องลากัน
ให้ตื้นตันอยู่ข้างในลืมไม่ลง
กี้อาจเป็นดาวกระพริบอยู่วิบวับ
และประทับอยู่ในใจใสซื่อส่ง
อยากเป็นฟ้ากอดกี้ไว้จับใจจง
เจ้าอย่าหลงภพหน้าแม้นว่ามี
ขอกี้จงซื่อใสไปทุกชาติ
และแคล้วคลาดโพยภัยในทุกที่
หากต้องเกิดขอจงเกิดกำเนิดดี
ขอให้มีแต่ความสุขทุกชาติไป
ฝากขอโทษครั้งสุดท้ายมาให้กี้
ที่ไม่มีเวลาเฝ้าเอาใจใส่
ภารกิจติดงานบ้านอยู่ไกล
จึงมิได้ดูใจเจ้าสุดร้าวรอน
เสียงแม่บ้านเครือเบาเล่าเรื่องกี้
ใจดวงนี้ยังรักเพื่อนเหมือนดังก่อน
มองใบกล้วยเล่นลมข่มอาวรณ์
จงพักผ่อนเถิดหนาอย่ากังวล
ดาวกระพริบวิบไหว..อยู่ไหนกี้?
อยู่ดวงนี้หรือดวงไหนอย่าไหม้หม่น
แม้นทำบุญทุกครั้งตั้งกมล
แผ่กุศลคุ้มครองกี้..ไม่มีลืม..
แด่กี้...หมาคอนโดเพื่อนยาก..ขอให้ไปสู่สุขคตินะ..เจ้าหมาตาแป๋วที่น่ารัก.....
ขอโทษนะกี้..ที่พักหลังๆไม่ได้มาเยี่ยมเลย....คิดถึงกี้เสมอนะ.....คิดถึง
ตาแป๋วๆที่มองลอดออกมาจากกลุ่มขนขาวๆดำๆมอมๆของแกบวกกลิ่นอัน
น่าวิ่งหนีสำหรับใครหลายๆคน..แต่ไม่ใช่ฉันแน่ๆ....เจ้าเพื่อนยากเอ๋ย...
แด่..โบ้..หมาน้อยคอนโดวัยสดใสไร้เดียงสา..ที่ถูกรถทับตายในเวลาถัดมา..
ขอโทษนะโบ้.ที่เคยดุแกเวลาที่แกกระโดดโลดเต้นแบบไฮเปอรืมากๆและ
ทำตัวเป็นจอมตะกละอย่างนั้น....พวกแกล้วนต้องการความรักใช่ไหม...
ถึงได้วิ่งหน้าตั้งมาที่รถก่อนใครเพื่อนทุกครั้ง......
ขอขอบคุณและซาบซึ้งใจแม่บ้านผู้อารีของคอนโด..
มือแห่งรักและเมตตาของเธอมีคุณค่าสูงยิ่ง...
โดยเฉพาะกับหมาไร้เจ้าของที่ต้องการความรักความเมตตาเช่นเดียวกับคน
นับถือและชื่นชมในน้ำใจงามแม้ว่าใครจะมองเห็นหรือไม่ก็ตาม...
ขอบคุณแทนหมาทุกตัว..และคนรักหมาทุกคนบนโลกเบี้ยวๆใบนี้....
แมวคราว...
23 กค 51.
15 กรกฎาคม 2551 12:27 น.
แมวคราว
(ฉบับแรก.....จดหมายถึงเมีย....)
...................................
เขียนถึงเมียคนดีสุดที่รัก..
เสียดายนักเจ็ดปีที่เคียงคุ่
ขอลาขาดกันแล้วแก้วพธู
ขืนทนอยู่คงแย่นะแม่คุณ
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านไม่นานนัก
แม่ยอดรักทำพี่นี้หัวหมุน
หัวหน้าน้องโทรมาฐานการุณ
ว่าเนื้ออุ่นลาออกบอกตามตรง
เหมือนดังฟางเส้นสุดท้ายมาหายวับ
ความหวังดับโลกเอียงร้องเสียงหลง
ทั้งเจ็ดปีเกาะเมียเสียจนงง
หลับไม่ลงฝันร้ายอยู่หลายคืน
อาทิตย์โน้นผมทรงใหม่พี่ไปตัด
เห็นชัดๆทรงเด็กแนวแล้วทรามชื่น
พวกเด็กแว้นกล่าวขานเมื่อวานซืน
แม่ขวัญยืนไม่เห็นทักเลยสักคำ
อาหารโปรดแกงไก่เครื่องในต้ม
หวังเอวกลมลองลิ้มจนอิ่มหนำ
ทำเมินเฉยช่างกระไรคนใจดำ
อุตส่าห์ทำของโปรดโหดสิ้นดี
กางเกงนอนตัวใหม่ไปซื้อหา
ดูงามตาริ้วระยับสลับสี
นอนฟังเสียงทายทักไม่ยักมี
แม่คนดีไม่แลแม้หางตา
จบละครน้ำเน่าแล้วเข้ามุ้ง
ทำหน้ายุ่งไม่ยักมีเรื่องจี๋จ๋า
ไม่เคยทำหน้าที่ศรีภรรยา
พี่ขอลาแล้วหนอพอกันที
ปอลอหน่อยคราวนี้พี่ลาขาด
ขออนุญาตเถิดหนายอดยาหยี
น้องสาวน้องเรารักกันเป็นอันดี
เธอตามพี่มาครองคู่อยู่อุบล
น้องไขศรีสมหญิงแม่มิ่งมิตร
มาฟื้นจิตฟูใจให้อีกหน
ลาเมียเก่าเหนียงยานสุดทานทน
มาสุขล้นสมสองกับน้องเมีย...(ฮ่าๆๆ..)
(ฉบับที่สอง.....จดหมายถึงผัว.....)
..................................................
เขียนจดหมายถึงเฮียจากเมียเก่า
น้องไม่เศร้าอันใดให้ใจเสีย
เป็นข่าวดีจนน้องต้องถองเบียร์
ความเป็นเมียขอขาดไม่อาจทน
ทั้งเจ็ดปีเหมือนนรกขั้นหมกไหม้
ไม่เคยได้สมรักเลยสักหน
พึ่งละครน้ำเน่าเข้าตาจน
เบื่อเสียงบ่นเลยหันหน้าหาทีวี
พี่ตัดผมวันก่อนสะท้อนจิต
น้องแอบคิดพี่เป็นไรไปหรือนี่
ดูเหมือนตุ๊ดบวกแต๋วแล้วสามี
แต่คุณแม่สอนมาดีมิเอ่ยคำ
เรื่องอาหารของโปรดโคตรตลก
พี่หยิบยกมาได้ไงไม่เห็นขำ
น้องเลิกกินเครื่องในไก่ใยไม่จำ
พี่คงทำให้นังศรี..ที่ชอบกิน
กางเกงนอนตัวใหม่ให้ฉุกคิด
ราคาติดตั้งพันสี่เท่าหนี้สิน
เอ๊ะ..ไขศรีมายืมน้องลองเช็คบิล
ชักมีกลิ่นเพราะข้องเกี่ยววันเดียวกัน...(ฮึ่ม..มีพิรุธ)
เป็นความบ้าของโลกหรือโชคช่วย
น้องถูกหวยยกแผงใช่แกล้งสรร
เมื่อร่ำรวยยี่สิบล้านออกงานพลัน
บอกไม่ทันด้วยตื่นเต้นเกือบเป็นลม
น้องแอบไปซื้อตั๋วทัวร์รอบโลก
ฉลองโชคกับสามีช่างดีสม
ทำเซอร์ไพรส์ให้พี่นี้ชื่นชม
ค่อยรื่นรมย์เงินที่เหลือเมื่อกลับมา
ขึ้นแท็กซี่รีบบึ่งมาถึงบ้าน
เจอเหตุการณ์ดังนี้แหละพี่จ๋า
จดหมายน้อยของพี่ที่เขียนมา
ทั้งบอกลาเด็ดขาดมิอาจรอ
เหมือนชะตากำหนดหมดกรรมเก่า
อย่าคาดเดานี่น้องยังนั่งหัวร่อ
เป็นหลักฐานฟ้องหย่ามาค้ำคอ
อย่าหวังง้อแบ่งกินสินสมรส ( เชอะ....)
เรื่องที่พี่มีใจกับไขศรี
หัวเราะดิ้นยินดีอภัยหมด
ไม่โกรธพี่สักนิดที่คิดคด
น้องได้ชดกรรมใช้ให้หมดแล้ว
พ้นนรกแล้วหนอ...น้องบ่ยั่น
ฝากบอกกันว่าไขศรี..นี่เป็นแต๋ว
ชื่อเดิมมันว่าบักไข่ไม่เหลือแวว
หลังมันแปลงเพศแล้วเลยเปลี่ยนนาม(อิ..อิ..)
ฝากจดหมายกับนังไฝเพื่อนไขศรี
นับแต่นี้ต่อไปอย่าได้ถาม
น้องทั้งสวยรวยโลดและโคตรงาม
ฝากข้อความ..สวยเลือกได้...ไว้ก่อนลา...(สะใจวุ๊ย..อิๆๆๆ)
แมวคราว....
15 กค. 2551
เขียนจากเมล์ที่เพื่อนฟอร์เวิร์ดให้ครับ....
หนุกดีเลยเอามาแต่งเป็นกลอน...อิๆ..
10 กรกฎาคม 2551 16:17 น.
แมวคราว
เอ็งลาออกบอกมี....สปิริต
ถุย..ชีวิต..มันน่าอายขายขี้หน้า
กี่เดือนวันกันเล่าเหล่าประชา
เขาแช่งด่าเอ็งอึงมี่ทุกวี่วัน
เพราะพวกเอ็งหน้าไม่อายมุ่งขายชาติ
ทั้งฉ้อราษฎร์ทุกทางอย่างกระสัน
อย่างพวกเอ็งมันน่า..ประชาทัณฑ์
เอาพร้าหั่นเชือดแบ่งให้แร้งกิน
อยู่ดีๆยกผืนดินถิ่นอาศัย
ให้ต่างชาติเฉือนไปไอ้ใจหิน
เอ็งหมกเม็ดมาตลอดตอดแผ่นดิน
และพลิกลิ้นตอแหลแหม..ช่างทำ
กิเลสหนาตาเหล่เลยเป๋ปัด
โดนเงินยัดเข้าให้ใจถลำ
ใช้อำนาจกดขี่ปู้ยี่ปู้ยำ
นายเงินค้ำคอยขยอกอยู่นอกแดน
ไม่รุ้คุณข้าวแดงน้ำแกงราด
เล่ห์อุบาทว์เอื้อเฟื้อนายเหลือแสน
เพราะเอ็งซื่อต่อคนคดจึงทดแทน
ต้องเสียแดนครานี้นี่เพราะใคร?
เอ็งรู้แน่แก่ใจมิใช่หรือ?
ทำใสซื่อยกหลักการมาขานไข
สปิริต..สปิเหล่..ปัดเป๋ไป
เพราะหัวใจ....เอ็งก็เหล่..เนรคุณ...
แมวคราว....
10 กค.51...
สปิริต...ใครๆก็พูดได้...
ถุย..ชีวิตครับ....(ขออภัย.มันทนไม่ไหวจริงๆครับ..)
ปล.ผมเขียนถึงไอ้เหล่แถวบ้านผมครับ.....
มันเก็บของเก่าขาย....ตอนนี้มันลาออกละ...
อ้างว่ารวยแล้วเลิก....
ขอบคุณรูปประกอบจากหนังเหยินเป๋เหล่ครับ...
9 กรกฎาคม 2551 16:05 น.
แมวคราว
ชาติไม่เคยขึ้นวอหนอคางคก
ทำผงกหัวหางวางท่าห่าม
หัวมงกุฎท้ายมังกรห่อนรู้ความ
ราศีทรามฤาสมพอกับวอทอง
ด้วยจับพลัดจับผลูดูไม่จืด
มายืนยืดกินรุ้งจนพุงป่อง
จมูกบานหนังหนานัยน์ตาพอง
สำรากร้องทระนงหลงตัวเอง
หากคางคกอยู่ตมคงสมเหมาะ
เที่ยวลัดเลาะบึงหนองจนท้องเป่ง
นี่สวมหมวกสวมชฎายิ่งพาเซ็ง
อวดตะเบ็งอึงอลจนคับวอ
วาสนาใครบ้างเหมือนอย่างเจ้า
ลิ่วล้อเขาชมว่าแก่แต่ยังหล่อ
มันโดนใจคางคกคำยกยอ
นั่งหัวร่อจมูกทู่เหมือนหมูตอน
พวกสิงสาราสัตว์สะบัดหาง
อยู่เคียงข้างหมอบราบราวภาพหลอน
ล้วนน่าเกลียดน่ากลัวจนหัวคลอน
ต้องหน้ายุ่งพุงขย้อนอยากอาเจียน
ชอบสำรอกปนสำรากฝีปากกล้า
เที่ยวตีด่ากับคนอื่นน่าคลื่นเหียน
หลงนึกว่ากูแน่คงแก่เรียน
ทำกระเหี้ยนกระหือรือเขาซื้อมา(หนอย..)
เถิด..วันหนึ่งมวลชน..ทนไม่ได้
คงสิ้นลายน่าวิตก..คางคกจ๋า...
รอถึงวันฟ้าสว่างกระจ่างตา...
(อะแฮ่ม...กรุณาเลือกข้อที่ท่านชอบวรรคจบ....)
ก.) ปวงประชาถีบคางคก..จนตกวอ...
ข.) เชิญประชาถีบคางคก..ให้ตกวอ...
ค.) มาเรามาถีบคางคก..ให้ตกวอ...
ง.) ตีนประชาถีบคางคก..จนตกวอ...
จ.) รวมบาทาถีบคางคก..ให้ตกวอ.....
ฉ.) และอื่นๆตามใจชอบ.................
ปล.ส่วนตัวผมเลือกข้อ..ก.ครับ..
จริงๆแอบชอบข้อ...งองู.อิ..อิ...
อ้อ..แอบมาเติมข้อจ.อีก เพิ่งนึกได้เมื่อคืน...รุ้สึกจะเวิร์คเหมือนกัน...อิ..อิ..
แมวคราว....
9 กค.51
เขียนให้..คางคกที่ขึ้นวอแล้วลืมตัวทุกๆตัว
หน้าส่วนตัว
2357
