21 พฤศจิกายน 2549 12:45 น.
แมวคราว
บนผืนฟ้าจันทร์เพ็ญเด่นอร่าม
บนผืนน้ำกระทงน้อยลอยเป็นสาย
บนฝั่งคลองคนคลอเคียงอยู่เรียงราย
ต่างมุ่งหมายรอคอยลอยกระทง
ในห้วงฟ้าดารารายประกายส่อง
ในน้ำนองแสงเทียนเหลืองเรื่อเรืองส่ง
ในหลืบมืดริมน้ำยามค่ำลง
สองร่างคงถือกิ่งไม้อยู่ชายคลอง
เขี่ยกระทงใบน้อยที่ลอยใกล้
หวังเก็บได้เหรียญอันเล็กเด็กทั้งสอง
พระจันทร์จ้าตาประกายมิหมายมอง
แค่ปากท้องอิ่มได้ไปอีกวัน
จันทร์เจ้าเอ๋ยข้าขอแสงแรงอีกหน่อย
กระทงลอยมาอีกใบใช่ไหมนั่น
น้องเอื้อมเขี่ยพี่ผวาคว้าตามพลัน
สองชีวัน..ละลิ่วลับกับกระทง....
21 พฤศจิกายน 2549 09:51 น.
แมวคราว
หายไปไหนเสียเล่าโอ้เจ้ามืด
คนใจจืดจับเจ้าเอาไปไหน
ยินใครเขาเล่าว่าเจ้าลาไกล
ขึ้นรถไปกลางแดดเปรี้ยงเมื่อเที่ยงวัน
ก่อนเจ้าเคยวิ่งเล่นทั้งเย็นเช้า
เคยคลุกข้าวแบ่งให้ใจสุขสันต์
จะเป็นหมาหรือใดไม่สำคัญ
หนึ่งชีวันมีค่ามากกว่าเมิน
ก่อนมืดเคยหวาดกลัวยามยั่วเย้า
พอนานเข้าเจ้าขนสวยเลิกขวยเขิน
กระดิกหางย่างตามทุกยามเดิน
ได้เพลิดเพลินลูบเล่นเป็นเพื่อนกัน
ตัวดำมืดขนเกรียนเหมือนเพียรตัด
แววซื่อสัตย์เจิดจ้าสองตานั่น
เจ้าดำปลอดขาวเดียวตรงเขี้ยวฟัน
เป็นหมาพันธุ์ทางไทยไร้ราคา
บางคราคนคึกคะนองลองไล่เตะ
ทำอะเอะด้วยเห็นเจ้าเป็นหมา
มืดสั่นกลัวลนลานซมซานมา
หวังเมตตาจากใครเล่าเจ้าหมาจร
มาวันนี้ไร้เงาของเจ้ามืด
คนใจจืดจับไปไหนให้สังหรณ์
หรือไปตุ๋นเครื่องยาแสนอาวรณ์
คงม้วยมรณ์ด้วยคนเถือแล่เนื้อกิน
เจ้าดำปลอดตลอดตัวจนหัวหาง
จึงวายวางชีพให้คนใจหิน
เจ้าหลั่งเลือดส่วนข้าน้ำตาริน
สนองลิ้นปรนกิเลสสังเวชใจ
ถึงกายดับลับเลือนเจ้าเพื่อนยาก
เจ้ายังฝากทั้งชื่อและซื่อใส
ไปดีเถิดหมาจรอย่าร้อนใจ
เกิดชาติใดจงหลีกพ้น..คนใจทราม..
20 พฤศจิกายน 2549 12:02 น.
แมวคราว
เมื่อก้าวล้มลงไปในครั้งหนึ่ง
คงรู้ซึ้งแก่ใจในความหมาย
หากมัวนั่งจับเจ่าคงเปล่าดาย
ซังกะตายอยู่อย่างนั้นชั่ววันคืน
จักรอมือใครเล่าให้เขาฉุด
เมื่อเธอหยุดตนไว้ใครอาจฝืน
หากตัวเองอ่อนแอแม้แรงยืน
ร้อยมือยื่นหมายช่วยก็ป่วยการ
หากคราใดล้มลงก็จงลุก
รีบปลอบปลุกวิญญาอย่างกล้าหาญ
สรรพชีวิตดำรงได้อีกไม่นาน
นาทีผ่านล้วนมีค่าน่าเสียดาย
ขังตัวเองอยู่ใยในห้องมืด
ดูชาชืดซึ่งชีวาน่าใจหาย
จะเศร้าโศกโศกากว่าวันตาย
หรือขวนขวายสู้ชีวิตลองคิดดู
กล้ายอมรับกับทุกอย่างในทางถูก
จงฝังปลูกศรีศักดิ์แห่งนักสู้
เคยหกล้มก็ให้เห็นว่าเป็นครู
เปิดประตูออกมาหาความจริง
เห็นท้องฟ้านั่นไหมยังใสสด
โลกงามงดรอรับสรรพสิ่ง
ลมยังโบกโยกไม้ไหวเอนอิง
เก่าปลิดทิ้งเพื่อใบใหม่ได้ผลิบาน
นกยังร้องเริงร่าเหมือนคราก่อน
ผีเสื้อว่อนเวียนผกาหาน้ำหวาน
ปลายังคงแหวกว่ายในสายธาร
ปรากฎการณ์ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ถือความหวังกำลังใจไล่ความเหงา
อย่าขลาดเขลาจงสู้ศึกอย่างฮึกเหิม
ประสบการณ์เป็นแรงคอยแต่งเติม
จะยิ่งเพิ่มความแกร่งแห่งใจตน
เพชรมีค่ากว่าถ่านหลายล้านเท่า
ต่างผ่านเผาร้อนไหม้ให้ฉงน
กว่าเป็นเพชรเม็ดสวยด้วยอดทน
ถ่านปี้ป่นพ่ายร้อนด้วยอ่อนแอ
เช็ดน้ำตาสูดหายใจให้เต็มปอด
อย่าอิดออดลุกขึ้นมาหาทางแก้
แม้นไม่ช่วยตนเล่าใครเขาแล
จะยอมแพ้กลางทางได้อย่างไร
ลุกขึ้นเถิดเพชรกล้าหาทางออก
ฟ้าเบื้องนอกยังกระจ่างสว่างใส
เติมตัวเองด้วยหวังกำลังใจ
ก้าวออกไปข้างหน้า..อย่าหวั่นกลัว..
....กำลังใจแด่เพื่อนที่ลังท้อแท้ทุกคนครับ...สู้นะ....
10 พฤศจิกายน 2549 12:04 น.
แมวคราว
กอดเสากลมนมสวยย้วยสะโพก
เย้ายวนโยกยั่วเย้ากระเส่าส่าย
จะเอ็นดูโคโยตี้สักกี่ชาย
ล้วนแต่หมายคลึงเคล้าเต้าตึงเต็ม
เงาราตรีทอดทับจับเรือนร่าง
เวทีกว้างสาดแสงสีดนตรีเข้ม
เคล้าสายตาล่าเหยื่อเพื่อแทะเล็ม
คอยเติมเต็มต่อมกระหายคลายอารมณ์
ยามแย้มยิ้มพริ้มเผยอเผลอเลียปาก
น้ำลายอยากไหลเจือเหลือจะข่ม
มองเรียวขากลึงเกลาเบียดเสากลม
ฉุดเลือดลมฉีดพล่านซ่านกายา
มาเถิดหนู..โคโยตี้มีทิปให้
มานั่งใกล้ผ่อนพักบนตักป๋า
เฒ่าหัวงูผู้ใจดีออกลีลา
เดี๋ยว..ขอเติมไวอากร้าสี่ห้ากำ
อนิจจังสังขารการกำหนัด
ทุกส่ำสัตว์ออกล่าเหยื่อเพื่อขย้ำ
เติมปากท้องอิ่มเต็มที่ไม่กี่คำ
เติมหลุมดำภายในใจ..ไม่เคยเต็ม..
9 พฤศจิกายน 2549 14:09 น.
แมวคราว
ฉันไม่ใช่คนดี..อย่างที่หวัง
หรือพร้อมพรั่งเงินทองกองเสนอ
อาจไม่เหมือนใครใครที่ได้เจอ
หรืออาจเซ่อเซอะบ้างอย่างที่เป็น
ฉันบางทีงี่เง่า..และเขลาขลาด
ไม่ฉลาดเลิศเลอให้เธอเห็น
อาจรับอารมณ์ได้อย่างใจเย็น
หรืออาจเป็นไฟฟอนร้อนปานกัน
ฉันก็แค่ปุถุชน..เพียงคนหนึ่ง
เป็นสิ่งซึ่งสัมผัสได้ใช่ความฝัน
ที่เธอเห็นเป็นจริงทุกสิ่งอัน
ฉันสำคัญสักแค่ไหนในใจเธอ
แม้นไม่สบอารมณ์สมประสงค์
เธอก็คงทิ้งไป..ได้เสมอ
ฉันสิเศร้าร้าวรอนนอนละเมอ
เพราะรักเธอมากมาก..ยากตัดใจ.
เพียงแค่คิดผิดกัน..เท่านั้นหรือ
ก็ยึดถือว่าเราต่างทางวิสัย
หรือปรับตัวเข้าหากันมันเหนื่อยไป
หรือมีใครสุดแสนดีที่หมายปอง
ฉันยินดีเดินไป..อย่างใจร้าว
แต่ละก้าวปูทางด้วยหมางหมอง
เตือนตัวเองซ้ำซ้ำอย่าลำพอง
อาจเป็นรองรักใคร..ไร้ตัวตน.
หน้าส่วนตัว
1725
