27 ตุลาคม 2549 10:27 น.
แมวคราว
อ้อมแขนนี้..ว่างเปล่า..อีกคราวแล้ว
ไร้ดวงแก้ว...โอบอุ่น..ละมุนขวัญ
ยามลมเรื่อย..เอื่อยมา...ให้จาบัลย์
ทุกวารวัน...รอน้อง..นองน้ำตา
ฝากบอกดาว...พราวฟ้า...ว่าคิดถึง
หยาดน้ำหนึ่ง...หยดริน...ถวิลหา
ดาวระยิบ..วิบวับ..จับนภา
หลงเพ้อว่า...เนตรน้อย..คอยชำเลือง
ฝากราตรี...มีจันทร์..อันกระจ่าง..
ยามเมฆบาง...ฉาบเจือ..จนเรื่อเหลือง..
ความคิดถึง..ออกจากใจ..ใช้จนเปลือง
คอยดอกเอื้อง....อิงอกว่าง...อย่างอาวรณ์
26 ตุลาคม 2549 14:02 น.
แมวคราว
นอนเสียเถิด...คนดี..พี่จะกล่อม
ร้อยดาวล้อม..พราวพร่าง..ไว้ต่างหมอน
กวาดปุยเมฆ..ฟูฟ่อง..ให้รองนอน
เพื่ออุ่นอ่อน..แนบสนิท..ยามนิทรา
พระจันทร์เสี้ยว...เกี่ยวสาย..กับปลายรุ้ง
เป็นโค้งพุ่ง...แทนเปล..เห่น้องข้า
พระพายพัด..โชยเอื่อย...เรื่อยรินมา
คลี่ผืนฟ้า...ห่มเจ้า...เฝ้าเอาใจ
ยามเหนื่อยล้า..มาหนัก..ได้พักผ่อน
เจ้าเนื้ออ่อน..นอนเถิดนะ..จะกล่อมให้
สักกี่เดือน..กี่วัน..ที่ผันไป
เถิดจำไว้....รักพี่แท้..ไม่แปรตาม..
26 ตุลาคม 2549 09:17 น.
แมวคราว
ทานตะวัน...หลั่นฟ้า...ลงมาภพ
ค้อมคำรพ...ผืนหล้า...สง่าแสน
เหลืองอร่าม...งามไสว..ในดินแดน
ช่างเหมือนแม้น...ความนอบน้อม..แลถ่อมตน
ถึงฉลาด...กาจเก่ง..อย่าเบ่งกล้าม
ถึงรูปงาม..หากทะนง..คงหมองหม่น
ถึงรวยทรัพย์...นับแสน..อย่าแคลนคน
จะมีจน..ก็จงรัก..ในศักดิ์ตัว
ทานตะวัน..ดอกน้อย....กลอยใจพี่
พร้อมความดี...งามล้วน..อย่างถ้วนทั่ว
ถึงลำบาก....ยากไร้....ไม่เคยกลัว
โลกมืดมัว...แม้นขาดน้อง..เคียงครองเอย..
24 ตุลาคม 2549 09:28 น.
แมวคราว
สลัดไข่ในจาน..อาหารเที่ยง
คงพอเพียงโหยหิวกลั้วชิวหา
มะเขือเทศชิ้นแดงกับแตงกวา
ผักนานาหาได้ในตู้เย็น
โอ้กระไรใจนางช่างค่อนว่า
พุงพี่ยามากไปไม่เคยเห็น
ถึงรูปหล่อแค่ไหนไม่จำเป็น
แม่ขอเน้นตรงตรง..อย่าลงพุง
จึงเห็นงามตามน้องไม่ข้องขัด
เตรียมสลัดเข้าครัวแต่หัวรุ่ง
เติมหวานมันแต่น้อยค่อยปรับปรุง
เริ่มลดพุงเร็วไวตามใจเมีย
สลัดไข่ในจาน..อาหารหลัก
มองเห็นผักทีไรแล้วใจเสีย
ต้องลาก่อนเพื่อนเก่าทั้งเหล้าเบียร์
ค่อยเล็มเลียอย่างกับแพะ..นี่แหละ..กรรม..
.........(เฮ้อ..)............T_T
16 ตุลาคม 2549 11:19 น.
แมวคราว
เจ้าบานเย็นเด่นงามยามเย็นย่ำ
พอใกล้ค่ำหอมอวลทั่วสวนศรี
แผ่กลีบบานก้านไหวในราตรี
ดั่งนารีกรีดกรายเริงร่ายรำ
คะนึงน้องของพี่ยามลีลาศ
งามผุดผาดพึงชมเจ้าคมขำ
กระโปรงย้วยยวนย้ายร่ายระบำ
เกินกล่าวคำร้อยรสพจนา
งามบานเย็นเด่นล้ำเมื่อค่ำแล้ว
งามเนื้อแก้วของพี่นี้ยิ่งกว่า
ตระกองกายหอมกรุ่นแม่บุญตา
ตามลีลาเต้นรัวแห่งหัวใจ.
หน้าส่วนตัว
1099
