23 สิงหาคม 2550 13:16 น.
แมวคราว
นี่เธอรักฉันเหรอ...
ทั้งที่เราแรกเจอมันแปลกไหม..
เพิ่งจะเห็นหน้ากันไม่ทันไร
มันเร็วไปหรอกมั้ง..ฉันยังงง....
เธอแน่ใจแล้วเหรอ..
เห็นเก้งก้างอย่างเก้อแถมยิ้มส่ง..
เธอรักฉันตรงไหนเจาะใจจง
หรือรักตรงทีท่าหน้าตาดี
ก็แค่ฉัน..
ดูผิวพรรณอ้อนแอ้นแสนเซ็กซี่
เหมือนลูกกวางอ่อนวัยอุ่นไมตรี
แฝงท่าทีแอบดื้อและถือตัว
อย่าเพิ่งเลย...
เธอคงเคยบอกรักใครเขาไปทั่ว
ส่งคำหวานผ่านมามันน่ากลัว...
จะให้ชัวร์..ตรวจเลือดหน่อย..ค่อยว่ากัน...(555)
21 สิงหาคม 2550 09:58 น.
แมวคราว
ก็รู้มั่งไม่รู้มั่งนั่งกุมขมับ
เห็นเขานับถอยหลังฟังออกเสียง
ผู้ใหญ่บ้านหว่านล้อมให้พร้อมเพรียง
นอนฟังเสียงเครื่องไฟในวัดวา
ว่าสิบเก้าสิงหามาช่วยโหวต
ปัดติโท้ด...นี่แม่ใหญ่รู้ไว้สา
เรื่องประชาธิปไตยเพิ่นให้มา
ต้องไปการับไม่รับนับคะแนน
แจกหนังสือทุกหลังคาพากันอ่าน
แดนกันดารถิ่นไหว้สาพญาแถน
ช่วยโปรยฝนให้ไถหว่านย่านขาดแคลน
พ่อใหญ่คูนแบกแคนแล่นเข้ากรุง
มันอดอยากปากหมองพี่น้องเอ๋ย
กาบ่กาอย่าถามเลยด้วยมันยุ่ง
ทั้งแบกหนี้หน้าหลังออกนังนุง
ถามป้าลุงบ่ฮู้ดอกบอกตามตรง
ตั๋วหมู่ข้อยบ่ได้ดอกไอ้น้อย
แจกสองร้อยหมิ่นศักดิ์ศรีสิถีบส่ง
ซื้อบ่ได้ดอกหนาอย่าพะว.ง
หวังเจาะจงคนรากหญ้าว่าหน้าเงิน
รอเมื่ออื่นดอกสิไปหาไอ้ทิด
สิกาถูกหรือกาผิดลองถามเพิ่น
เพื่อประชาธิปไตยไม่มองเมิน
สิขาดเกินจังไดใคร่ลองดู...(ว่าซั่นเถาะ..)
1 สิงหาคม 2550 11:44 น.
แมวคราว
ล้างอารมณ์ล้มโมโหเจ้าโทสะ
ลดเลิกละกันเสียทีคงดีหนอ
ชดใช้กรรมลำบากมากเกินพอ
อย่าสานต่อก่อเวรเพิ่มเริ่มเข้าใจ
เคยโกรธขึ้งดึงดื้อถือทิฐิ
ตัวกูสิของกูแน่ยากแก้ไข
ใครกระทบใครกระทั่งร้อนดั่งไฟ
คำรามใส่ด้วยดื้อถืออัตตา
เคยกรวดน้ำคว่ำขันในวันก่อน
จุดไฟร้อนเผาพริกเกลือเหลือจะบ้า
ไม่อยากพบขอทุกชาติจงคลาดคลา
แต่ทว่าผลติดตามตรงข้ามกัน
ยิ่งจองเวรยิ่งอยากหนีนี่ยิ่งใกล้
ยิ่งอยากไกลยิ่งตามติดเกินคิดฝัน
เนื้อพระธรรมคำสอนสั่งยั้งใจพลัน
ทุกสิ่งนั้นถูกถ้วนคววรปล่อยวาง
แม้นอาฆาตมาดร้ายผูกใจเจ็บ
กรรมจะเก็บตามรุกทุกสถาน
เกิดเจ้ากรรมนายเวรเป็นเหตุการณ์
ติดตามผ่านถึงภพหน้าอย่าลองดี
แผ่เมตตาให้ศัครูคู่อาฆาต
ใจสะอาดใสผ่องไม่หมองศรี
แม้นหมักหมมจมปลักหนักราคี
ชาติหน้ามีผู้จ้องตามจองเวร
ให้เลิกแล้วกันไปในชาตินี้
อย่าราวีถึงชาติหน้าตามฆ่าเข่น
วันละนิดวันละหน่อยค่อยเบี่ยงเบน
ก่อนโคลนเลนแห่งโทสะจะท่วมตัว..
27 กรกฎาคม 2550 11:13 น.
แมวคราว
เจ้าหมาแก่เกลอเก่าชื่อเจ้ากี้
อายุผ่านหลายปีวัยหมาเฒ่า
ได้พบกันวันแรกแปลกไม่เบา
แม่บ้านเอาใส่ลังนั่งตาปรอย
เป็นหมาแก่ใต้คอนโดโถเจ้ากี้
ป่วยเหลือที่เมื่อมองมาตาละห้อย
เหมือนเจียมตัวเจียมใจใช่สำออย
เฝ้ารอคอยแม้เศษแห่งเมตตา
เป็นขี้เรื้อนทั่วกายาน่าสงสาร
ได้แม่บ้านผู้อารีที่รักหมา
เฝ้าอาทรเหมือนลูกป้อนหยูกยา
ค่อยแข็งกล้าขนเริ่มงอกออกเต็มตัว
เคยแวะเวียนเยี่ยมกี้หมาขี้โรค
ค่อยคลายโศกเอิบอิ่มชวนยิ้มหัว
ตาดำๆจับฝ้าเหมือนพร่ามัว
ตามลำตัวมีขนขาวปนดำ
ซื้อโครงไก่ให้กี้ยามมีทรัพย์
ตาดำขลับมองมาดูน่าขำ
เหมือนคำตอบขอบคุณเคยหนุนนำ
กี้จดจำได้ทุกครั้งยังวิ่งตาม
ทุกเช้าเดินไปทำงานเมื่อผ่านกี้
มันวิ่งรี่เหมือนร้องอย่ามองข้าม
เดินมาส่งทุกคราตาวาววาม
เป็นความงามเร้นลับหมากับคน
ถึงเป็นหมาแต่เจ้ากี้มีความคิด
รู้ผูกมิตรผูกใจไปทุกหน
กตัญญูรู้คุณเป็นบุญตน
ไม่ปะปนอกุศลจิตจนนิดเดียว
หากคนยิ้มให้กันบ้างอย่างเจ้ากี้
เติมไมตรีผูกสัมพันธ์หมั่นแลเหลียว
ร่วมกันสานสังคมให้กลมเกลียว
โลกบูดเบี้ยวคงน่าอยู่..และดูดี..(เนาะ)
10 กรกฎาคม 2550 09:49 น.
แมวคราว
ตามรอยบาทศาสดาพาพบสุข
เดินห่างทุกข์ด้วยเหตุธรรมนำสังขาร
ช่วยขัดเกลากิเลสหนามาช้านาน
ล่วงวันวารได้ยึดหลักพิงพักใจ
ที่เส้นผมบังภูเขามัวเมาหนัก
โลภโกรธรักจักทำใจอย่างไรได้
สุดแต่ตัวตัณหาชักพาไป
เที่ยววิ่งไล่อารมณ์อยู่ไม่รู้พอ
กำหนดรู้ลมหายใจไม่วอกแวก
ขับจิตแปลกดับไปใจจดจ่อ
สมาธิสติตั้งไม่รั้งรอ
ตัดย่อท้อกายใจน้อมพร้อมฝึกตน
กินมื้อเดียวต่อวันมั่นศีลแปด
กิเลสแผดเกือบวุ่นวายเสียหลายหน
จิตกุศลดลจิตตกเลิกวกวน
จึงผ่านพ้นห้าวันได้ไปด้วยดี
วัดสุนันทวรารามนามพิสุทธิ์
ร่มเย็นดุจธาราใสไม่หมองศรี
เจ้าอาวาสศิษย์หลวงปู่ชาท่านปราณี
มิตสุโอะคเวสโกนี้มีที่มา
ชาติญี่ปุ่นหัวใจไทยใสสะอาด
ทำนุศาสน์จรัสแสงจิตแรงกล้า
เพียรจงกรมสมาธิวิปัสสนา
ธรรมปฏิบัติสายวัดป่ามาเนิ่นนาน
วัดอยู่เขินเนินเขาลำเนาป่า
ร่มเย็นแรงศรัทธามหาศาล
สิบนิ้วน้อมศิโรราบก้มกราบกราน
ได้ธรรมะเป็นทานช่วยต่อบุญ
ตั้งใจกลับมาใหม่ในวันหน้า
ขอบุญญาพระพุทธองค์ทรงเกื้อหนุน
เกิดชาติหน้าฉันท์ใดได้การุญ
ได้พึ่งร่มพระพุทธคุณเย็นนิรันดร์.
(โครงการอบรมพุทธธรรม..วัดสุนันทวราราม
วันที่ 25 มิย.50 - 29 มิย. 50
ขออนุโมทนาในความตั้งใจดีของท่านที่ไปร่วมปฏิบัติธรรมครั้งนี้ด้วย.)
หน้าส่วนตัว
991
