19 มิถุนายน 2551 16:53 น.
แมวคราว
เอ่เอ๊.
นอนเสียเถิดยายจะเห่นะหลานเจ้า
จะเล่าเรื่องนิทานตำนานเรา
เพื่อกล่อมเจ้าหลานน้อยพ่อกลอยใจ
สมัยนั้นบ้านเมืองยังเรืองรุ่ง
เรื่องราวยุ่งทั้งหลายไม่กรายใกล้
ต่างทำมาหากินทุกถิ่นไป
จนหมู่มารจัญไรมาครองเมือง
มันกอบโกยโกงกินสิ้นทั้งชาติ
ใช้อำนาจก้าวก่ายไปทุกเรื่อง
มันทุ่มเงินฟาดหัวไม่กลัวเปลือง
ปวงประชาหน้าเหลืองไปตามกัน
ทั้งข้าวของแสนแพงค่าแรงตก
มันหยิบยกยักย้ายตามใจฉัน
ทั้งจาบจ้วงล่วงฟ้าสารพัน
ภาษีเราทั้งนั้นที่มันกิน
มันคิดเฉือนแผ่นดินให้ต่างด้าว
ย้อมจากดำเป็นขาวจนหมดสิ้น
จะมีสักกี่คนที่ยลยิน
ว่ามันกินชาติไปถึงไหนแล้ว
ตอนนั้นยายเป็นกลางนั่งวางเฉย
นั่นใครเอ่ยมองเห็นเดินเป็นแถว
เขาชูธงของใครไปเป็นแนว
ยายมองแล้วนึกขำ..ไปทำไม?
ขอนอนอยู่ในบ้านสำราญกว่า
ใช่ยายจักนำพาก็หาไม่
เชิญตากฝนตากฟ้าให้สาใจ
มันธุระไม่ใช่...ยายไม่ทำ
ก็มีอย่างที่ไหนไปขืนขัด
ไล่ภาครัฐที่เลือกมามันน่าขำ
รักประชาธิปไตยใยไม่จำ
ปล่อยเขานำไปตายตั้งหลายครา
ยายไม่ไป...ยายไม่รู้..ยายไม่เกี่ยว
ยายขอนอนอย่างเดียวนะหลานจ๋า
แม่ของหลานมันเดือดสายเลือดตา
ออกอาสาไปกับเขาเหล่านักรบ
มันบอกมันทนดูอยู่ไม่ได้
ประเทศชาติจักฉิบหายไม่รู้จบ
ถึงห่วงยายห่วงหลานไม่พานพบ
จำใจต้องออกรบแม้แรงน้อย
ผูกริบบิ้นชิ้นขาวหลบเข้าบ้าน
ปล่อยพวกมารอหังการ์แล้วล่าถอย
แฝงกายแอบแนบดูตามรูรอย
มารขย้ำคอหอยไม่ช้านาน
ยายเพียรห้ามปรามว่า..อย่าลูกเอ๋ย
ใช่ธุระเราเลยสงสารหลาน
อย่าเสียเวลาเปล่าไม่เข้าการ
อีกไม่นานหรอกหนาคงชาชิน
อันบ้านเมืองของเราก็เท่านี้
มีแต่เรื่องนั่นนี่ไม่แล้วสิ้น
อย่าไปยุ่งเลยหนามุ่งหากิน
ถึงเราดิ้นอย่างไรไม่เคยพ้น
เมื่อเขามาครอบครองต้องยอมเขา
เพราะพวกเราเลือกมาอย่าสับสน
ดึงประชาธิปไตยให้วกวน
นั่นแน่ะ.คนเขาเย้ย..เฉยแหละดี
แม่ของหลานคอเอียงก่อนเถียงว่า
ที่พูดมาถูกไหม?ก็ใช่ที่
เป็นเพียงแต่แง่งามตามทฤษฎี
ความจริงที่ได้รับคือคับแค้น
เมื่อระบอบนายทุนมันหนุนหลัง
มีแต่พังทุกทางอย่างมั่นแม่น
วางแผ่นดินใส่พานทุกด้านแดน
แล้วก็แล่นประเคนมันเช่นนั้นฤา?
ปล่อยมันทำบัดสีขยี้ขยำ
ปู้ยี่ปู้ยำชาติเราจักเอาหรือ?
ถึงมิอาจป้องฟ้าด้วยฝ่ามือ
ต้องลุกฮือเข้าสู้ให้รู้ไป
แม่เจ้าไม่กลับบ้านมานานแล้ว
ไร้วี่แววคืนมาว่าไปไหน..
มีแต่ยายรู้แน่อยู่แก่ใจ
แม่ยิ่งใหญ่กล้าหาญนะหลานรัก
ออกขับไล่ทุรชนจนฟ้าสาง
กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างช่างแน่นหนัก
จนถึงวันสุดท้ายเสียดายนัก
ยายสูญเสียลูกรักไปแน่แล้ว
หลายร้อยคนสูญหายทั้งชายหญิง
เสียงรถวิ่งยังเห็นไปเป็นแถว
คราวฝูงชนล้มลุกไปทุกแนว
ถึงคราแล้วพ่ายแพ้แก่แรงมาร
มันทุบตีประชาชนจนเลือดอาบ
มันไกวดาบนามรัฐประหัตประหาร
มันตะโกนก้องกู่ว่าหมู่พาล
ต้องจัดการเสียบ้างอย่าวางใจ
อยากหัวแข็งต่อต้านคัดค้านนัก
มันไปหนักหัวเอ็งที่ตรงไหน
เลือกพวกข้ามาแล้วก็แล้วไป
อำนาจอยู่มือใครให้มันรู้
มาเต้นกาเต้นแร้งเสียแรงเปล่า
คนฉลาดดอกเขาไม่มาสู้
ย่อมรักตัวกลัวตายไม่กรายดู
เป็นตาอยู่รอกินชิ้นปลามัน
พวกรักแรงเกลียดแรงเหมือนแมงเม่า
มาบินเข้ากองไฟทำไมนั่น
ตายแล้วลืมไปทั่วเพียงชั่ววัน
คือสิ่งอันธรรมดาพารานี้
แล้วจำแนกแยกรัฐเป็นสัดส่วน
ทุกรัฐล้วนมุ่งหน้ารีดภาษี
ปวงประชาหน้าใสไม่เห็นมี
ทุกถิ่นที่ต่างด้าวเข้าจับจอง
ในผืนนาปลูกข้าวล้วนชาวเช่า
นายทุนเขารุกไล่ไปทั้งผอง
ลิขสิทธิ์พันธุ์ข้าวเขาครอบครอง
ตามครรลองผู้ตัดแต่งแบ่งพันธุกรรม
ยุคข้าวปลาอาหารกันดารหนัก
ใช้เครื่องจักรแทนคนจนน่าขำ
ฝุ่นควันพิษมากมีล้วนสีดำ
กลายเป็นเมืองอุตสาหกรรมของนายทุน
รัฐวิสาหกิจติดป้ายขายหมดแล้ว
เป็นทิวแถวแย่งยื้อเขาซื้อหุ้น
รวมกันโก่งราคาอย่างทารุณ
ยายหมดบุญไม่เข้าชื่อยื้อคืนมา
มานึกถึงวันนั้นเมื่อมันสาย
คนเป็นกลางอย่างยายขายขี้หน้า
เขากวาดเรียบเงียบกริบเพียงพริบตา
ดังนกกาติดข่ายของนายพราน
ไม่พร้อมใจกันบินถึงสิ้นชื่อ
และลุกฮือป้องภัยให้ลูกหลาน
หุบปีกเฉยยิ้มรื่นหน้าชื่นบาน
ปล่อยนายทุนสามาลย์ขม้ำเมือง
เพราะรักตัวกลัวตายยายจึงขลาด
ประเทศชาติทรุดอยู่ไม่รู้เรื่อง
ด้วยส่วนตัวไม่มีที่แค้นเคือง
แล้วจะเปลืองตัวไปทำไมกัน?
มาบัดนี้นึกได้..สายเสียแล้ว..
นอนเสียเถิดหลานแก้วอย่าไหวหวั่น
สองชีวิตพ้นตายไปวันวัน
ในเมืองอันมืดมนพิกลพิการ
คุ้ยขยะกินบ้างบนทางเถื่อน
ศพกองเกลื่อนหิวตายนะอ้ายหลาน
บางวันยายหกล้มเดินซมซาน
เที่ยวขอทานแบมือซื้อข้าวนม
เอ่เอ๊..........
มือไกวเปลเห่เคล้าเข้าผสม
เสียงแหบเห่เปลแกว่งตามแรงลม
เจ้าตากลมของยาย....ตายเสียแล้ว...
แมวคราว...
19 มิย. 2551
แด่....ยายและหลาน...ในรัฐสมมุติอันไกลโพ้น....
ไกลจนไม่รู้ว่าอะไรจริง..อะไรลวง....เฮ้อ..........
ปล.ทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งสมมุติ..ไม่มีเจตนาพาดพิงใคร..หรืออะไรทั้งสิ้น....
ใจมันเต้นเร่า..สมองมันคิดตามและนิ้วมันจิ้มคีย์บอร์ดของมันไปเองโดย
อัตโนมัติ..เพื่อระบายความในใจว่า..............
13 มิถุนายน 2551 14:41 น.
แมวคราว
เพลงตาลีกีปัสสะพัดพลิ้ว
เป็นแถวทิวหญิงชายหมายสมาน
พัดขวาซ้ายร่ายลีลาพาสำราญ
สอดประสานเพลงทักษิณถิ่นบ้านเรา
เสียงกรับโหม่งโหน่งเหน่งเพลงสนุก
ที่เคยทุกข์เศร้าสร้อยค่อยคลายเหงา
เสียงระเบิดเปรี้ยงปร้างก็บางเบา
สดับเร้าเริงใจในบรรเลง
ราวฉิ่งฉับกรับกลองจักร้องว่า
หยุดเข่นฆ่ามุ่งร้ายหมายข่มเหง
หากพี่น้องห้ำหั่นฆ่ากันเอง
ใช่ละเลงเลือดใคร?..ไทยทั้งนั้น
ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
จักแบ่งแยกไปใยใช่สร้างสรรค์
สันติสุขเนาว์นานสำราญครัน
รวมใจกันพุทธคริสต์อิสลาม
ช่วยเป็นหูเป็นตาอย่าวางเฉย
อย่าละเลยปล่อยให้ใครหยาบหยาม
ร่วมกันธำรงไทยให้งดงาม
สมญานามทักษิณแผ่นดินทอง
รักในหลวงห่วงชาติศาสน์กษัตริย์
ร่วมร้อยรัดเกลียวใจไทยทั้งผอง
อุดรูรั่วด้วยกาวใจไทยปรองดอง
ตามครรลองรู้รักสามัคคี
เพลงตาลีกีปัสสะพัดพลิ้ว
ลอยละลิ่วยามยินทุกถิ่นที่
ฝากบอกใต้ให้รู้จงอยู่ดี
คนทางนี้..คิดถึงใต้..ไม่เคยลืม..
แมวคราว..
13 มิถุนายน 2551
ฝากความรัก..คิดถึง..และเป็นห่วงมายังพี่น้องทางใต้ทุกคน
คิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนเสมอ...
(ขอขอบคุณภาพประกอบจากเวปไซท์ รร.บ้านยามูครับ)
12 มิถุนายน 2551 10:43 น.
แมวคราว
อารยะขัดขืนเมื่อคืนค่ำ
โดดเข้าปล้ำเมียถีบต้องรีบหนี
สู้อาบน้ำขัดล้างมาอย่างดี
ขวัญชีวีไม่น่ามาทำกัน
บอกมาเลยเนื้อเย็นว่าเหม็นเหล้า
ใช่พี่เมางานเลี้ยงใครที่ไหนนั่น
ก็วันเกิดหัวหน้าอย่าว่ากัน
ไม่ทันมันแค่สองโหลโผมานอน
เพื่อนดึงซ้ายดึงขวาอย่าเพิ่งกลับ
หัวหน้าพับลงงอเพราะคออ่อน
น้องโทรตามพี่รีบมาอย่าเพิ่งงอน
แม่เนื้ออ่อนหยิกตีพี่ทำไม?
อ้อ..หรือเคืองเรื่องเล็กน้อยสร้อยคอลูก
แม่บุญปลูกภรรยาหาซื้อให้
แค่พี่ยืมไปจำนำอย่าช้ำใจ
ขืนให้ใส่อาจโดนโจรกรรม
อ้อ..หรือเคืองเรื่องน้องโอ๋โคโยตี้
ก็บังเอิญร้านที่ไปตอนค่ำ
เจอน้องโอ๋ยิ้มให้ใช่ใจดำ
คุยสองคำแต่กลับเช้ากลัวเหงาใจ..
อ้อ..หรือเคืองเรื่องเงินเดือนไม่เหมือนก่อน
คิดว่าพี่เอาไปซ่อนน้องใช่ไหม?
เช็คสลิปแล้วสิหนาแม่ยาใจ
แค่เม้มไปสองพันอย่าหวั่นเลย
อารยะขัดขืนเมื่อคืนค่ำ
ไม่อยากปล้ำน้องจ๋า..อย่าทำเฉย
นี่สี่พันชนะไพ่..ให้หมดเลย..
ก่อนลงเอยสมานฉันท์...ในทันที..(ฮา....)
แมวคราว...
10 มิย. 2551
เขียนด้วยความมันๆและคันๆในอารมณ์ครับ.อิๆๆ..
10 มิถุนายน 2551 15:54 น.
แมวคราว
เขาทั้งคู่ชายไม่จริงกับหญิงแท้
มอบรักแน่เคียงข้างอย่างเปิดเผย
ฝ่ายชายแปลงเพศหญิงสิ่งคุ้นเคย
มาลงเอยกินอยู่เป็นคู่ครอง
ฝ่ายหญิงตัดทั้งรังไข่ไร้มดลูก
สุดจักปลูกพยานใจให้ทั้งสอง
โชคยังดีที่ฝ่ายชายได้ดังปอง
โอกาสทองเหลือรังไข่ไว้ตั้งครรภ์
แปลงเป็นชายแต่ภายนอกบ่งบอกเพศ
แต่แฝงเลศมีมดลูกผูกใจมั่น
อยากมีบุตรธิดามาสัมพันธ์
แล้วเมื่อฝันเป็นจริงสิ่งที่คิด
ผสมเทียมคือหนทางเพื่อสร้างฝัน
เขาตั้งครรภ์อยากมีลูกถูกหรือผิด
คนสังคมถ่มด่าว่าสิ้นคิด
วิปริตฟั่นเฟือเหลือเกินแล้ว
เด็กสับสนหรือไม่ในวันหน้า
บ้างก็ว่าเรื่องแปลกทอมแตกแถว
อยากเป็นพ่อมันน่าขำทำแหวกแนว
แปลงเพศแล้วยังมาท้องต้องเปลี่ยนนาม
บ้างก็ชมความกล้าช่างน่าทึ่ง
เป็นก้าวหนึ่งแห่งเสรีเพศที่สาม
คนสองคนรักกันนั้นงดงาม
ไม่ได้ตามธรรมชาติอาจต้องแปลง
บ้างก็พูดถึงสถานบ้านกำพร้า
หากอยากหามาเลี้ยงเพียงไปแจ้ง
ว่าอย่างโน้นว่าอย่างนี้ที่แจกแจง
บ้างตะแบงว่าอยากดังใช่บังเอิญ
แต่นอกเหนืออื่นใดใครเขาว่า
ใคร่ครวญคิดพิจารณาอย่าขัดเขิน
ว่าต่างคนล้วนต่างเส้นทางเดิน
ต่างเผชิญหนทางต่างตัวตน
พึงเห็นอกเห็นใจใช่ตีกรอบ
รักหรือชอบเกลียดหรือชังฟังเหตุผล
ล้วนมีสิทธิ์เช่นกันทุกชั้นชน
ใช่มองบนความต่างอย่างเบียดเบียน
ซึ้งในคำความรักอันหนักแน่น
จึงได้แล่นออกหาปากกาเขียน
ส่งบทกลอนกำลังใจเพื่อไหลเวียน
ดุจแสงเทียนสีทองส่องประกาย
จะชายจริงหญิงปลอมทอมตุ๊ดดี้
มอบกลอนนี้แด่ท่านด้วยมั่นหมาย
รักกันแล้วครองอยู่อย่ารู้คลาย
ของนอกกายแก่นหรือเปลือกเลือกให้ดี
วรรคสุดท้ายอวยพรก่อนจบข่าว
อ่านเรื่องราวน่ารักแล้วจั๊กกระจี้
หากผู้ชายท้องได้จริงก็ยิ่งดี
แบ่งหน้าที่ภรรยา....น่ารักจัง..(เหอ..เหอ...)
ด้วยความเห้นอกเห็นใจครับ
แมวคราว..
10 มิย. 2551
3 มิถุนายน 2551 15:53 น.
แมวคราว
กูก็เป็นคนไทย..ไม่ใช่เหยื่อ
กูมาเพื่อไถ่ถามความคิดเห็น
ข้อเท็จจริงต่างๆอย่างที่เป็น
กูมุ่งเน้นต้านระบอบไม่ชอบธรรม
อยู่ใต้อุ้งมือมารประหารประหัต
กูยืนหยัดไม่ยอมให้ใครเหยียบย่ำ
อย่าดูแคลนในวิถีที่กูทำ
กูใช่คนบ้าระห่ำอย่างสูคิด
กูมาม็อบด้วยใจใช่รับจ้าง
อย่าถากถางพวกกู..จงรู้ผิด
ข้าวสักคำน้ำสักหยดรดชีวิต
กูใช้สิทธิ์หาซื้อด้วยมือกู
กูตากฟ้าตากฝนกูทนได้
จะให้นอนอุ่นกายไม่ลุกสู้
หรือหัวเราะเยาะใครอยู่ในรู
ไม่ใช่กูจริงแท้อย่างแน่นอน
มันสำรากกระชากว่าฟ้าเบื้องสูง
มันชักจูงจ้วงจาบสร้างภาพหลอน
มันแหกตาประชาชนทนร้าวรอน
มันสั่นคลอนแผ่นดินไทยอยูไม่เว้น
ถ้ายังอยากนอนเฉยเชิญเลยสู
ปล่อยพวกกูตากหน้ามาวิ่งเต้น
เชิญก่นด่าพวกกูอยู่เช้าเย็น
คงได้เห็นตอนสิ้นแผ่นดินไทย
กูมีหลักมีฐานมีบ้านอยู่
มีเงินเดือนของกูอย่าสงสัย
กูไม่ใช่แนวหน้าขี้ข้าใคร
มีหัวใจมีสมองและสองมือ
หากสูมีมันสมองไว้ตรองตรึก
สูจะนึกลบหลู่พวกกูหรือ?
สูก็คงหันหน้ามายื่นมือ
ร่วมปรึกษาหารือรื้อประเด็น
เพียงข้อมูลเอ่ยอ้างในบางสื่อ
สูนึกหรือเรื่องจริงสิ่งที่เห็น
เชิญสูนอนมองไทยอย่างใจเย็น
ไม่เดือดร้อนลำเค็ญช่างเป็นไร
แสนเสียดายภาษีที่กูเสีย
ทุกบาทเบี้ยทนสู้เหงื่อกูไหล
มาสังเวยคนบาปทุกคราบไคล
มันเรื่องไรกันหนอ...ขอทวงคืน
ข้าวสารแพงน้ำมันแพงค่าแรงถูก
กัดจนกร่อนแกนกระดูกมันหยิบยื่น
กูเดือดร้อนแทบเป็นลมล้มทั้งยืน
ไร้มีดปืนมุ่งหน้ามาชุมนุม
กูพบเจอมิตรสหายล้วนหลายหลาก
อายุมากรุ่นราวและสาวหนุ่ม
อีกทารกทาริกามาประชุม
ไม่มีกลุ่มรุนแรงสักแห่งเดียว
อยู่ท่ามกลางแนวร่วมรวมหัวอก
ที่ช้ำฟกคับแค้นอย่างแน่นเหนียว
รักทูนเทิดสถาบันอันกลมเกลียว
ไม่ยุ่งเกี่ยวค่าจ้างแต่อย่างใด
กูรักผืนดินไทย..ไม่ใช่เหยื่อ
กูมาเพื่อร่วมขับไล่มันให้ได้
สุดปัญญาของกูให้รู้ไป....
(เลือกวรรคจบเอาเองนะครับ)
ก. กูได้ใช้สิทธิ์สู้..ของกูแล้ว...
ข. หากสูไม่นำพา...อย่าว่ากู...(มันเจ็บใจว่ะ)
ค. กูทำได้เท่านี้..แหละที่รัก..(ฮา..)
หรือ....ง. เชิญเขียนต่อตามอัธยาศัยครับ....
แมวคราว.....3 มิย. 2551 มอบกำลังใจแด่ผู้มีหัวจิตหัวใจอันเดียวกัน..
ปล. ผมเลือกข้อ ก.ไก่ครับ....
หน้าส่วนตัว
1592
