[เพรงพรหม] ตอนคุณปลัด.....

แมงกุ๊ดจี่

รถญี่ปุ่นสีบรอนซ์คันงามตระหง่านอยู่หน้าอาคารเรียน   
หากมองจากชั้นสองจะเห็นได้ชัดเจน
ชายหนุ่มสูงร่างโปร่งยืนพิง กับตัวรถด้วยกิริยาสง่าผ่าเผย    
แสดงถึงความเป็นบุรุษเต็มภาคภูมิ
การแต่งการที่ดูเรียบแต่บ่งบอกว่าเนี๊ยบ   มองแล้วเจริญตา  
ยิ่งเสริมให้ชายหนุ่มนั้น
ดูภูมิฐาน   และมีราศี   ยิ่งขึ้นอีก...

ดารินมองผ่านหน้าต่างออกไปก็จะเห็นพอดี  
หญิงสาวยิ้มสดชื่นเมื่อเห็นชายหนุ่มผู้มาเยือน
ทำให้เร่งมือเก็บของบนโต๊ะทำงานให้เรียบร้อย     
เพื่อไม่ให้คนมารอคอยนานเกินไป

"สวัสดีค่ะ  คุณปลัด"   เสียงดารินทักทายสดใส
"สวัสดีครับ  คุณครู"   ชายหนุ่มทักทายพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น  อ่อนโยน

"ผมมารับกลับบ้านครับ  คุณผู้หญิง"   ชายหนุ่มเปิดประตูรถ  แล้วยืนโค้งคำนับตามด้วยผายมือ
เชื้อเชิญให้ดารินนั่ง    ดารินยอมแกมขำกับกิริยาที่ชายหนุ่มทำ  แต่ก็ไม่ได้เคอะเขินอะไร  
เพราะเป็นเรื่องปกติที่ทั้งคู่หยอกล้อกัน

"วันนี้  ฝนฟ้าทำท่าจะตกนะ  รู้แร่ะว่าทำไม?"   ดารินก็หัวเราะร่วน    ด้วยความสนิทสนมทำให้
ดารินสดใส  และหัวเราะได้เสมอเมื่ออยู่กับเขา    เขาเองก็หัวเราะกับอาการกิริยาของหญิงสาวที่นั่ง
อยู่ข้าง ๆ 

"ภู  มาถึงกี่โมงเหรอ? "  พูดจบดารินจ้องหน้าชายหนุ่มที่ตั้งหน้าขับรถอย่างใช้สมาธิ
"อ้อ  มาถึงเมื่อตอนบ่ายครับ "  ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับชำเหลืองมองใบหน้าหญิงสาวแบบผ่าน ๆ
"งั้นดีเลย   เย็นนี้ไปงานแต่งงานเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ"   แกมบังคับเห็นๆ  เลยนะเนี๊ย
"ยืมควงออกงานหน่อยนะค่ะ  คุณปลัด"   ดารินเย้าเล่น   พร้อมกับหัวเราะชอบใจ
"คร๊าบ....ได้ครับคุณผู้หญิง"   แล้วเขาก็หัวเราะ  ชอบใจ


ในงานเลี้ยงของโรงแรม   ที่จัดอย่างหรูหราเพราะเป็นงานเลี้ยงของลูกสาว สส.  
นับว่าเป็นงานใหญ่ระดับจังหวัด    ผู้คนในงานก็มักเป็นแขกผู้ใหญ่ที่มาในงาน  
ทำให้งานนี้  ดูเป็นพิธีการค่อนข้างมากเลยทีเดียว

ดารินควงคู่มาพร้อมชายหนุ่มสูงโปร่ง  ที่สมาร์ทในความเป็นบุรุษหนุ่ม  รูปงามแบบยาก
หาคนกระทบไหล่เชียวแหละ   ในชุดสูทแบบทันสมัยที่เข้ากันกับชุดราตรีสั้นผ้าซีฟรองพลิ้ว
สีชมพูโอรสที่ขับผิวให้ผ่องยิ่งขึ้นเมื่อโดนแสงไฟในงาน   ยิ่งทำให้ดารินดูเด่น  งดงาม  
สวยสง่าอยู่ในงาน   สายตาของชายหนุ่มหลายคู่ที่มองมา
ต้องอิจฉาปลัดหนุ่มที่ดูเหมาะสมกันอย่างยิ่ง    
สายตาที่ที่มองมาทำให้ดารินแทบจะสะดุด  ขาตัวเองลม  แต่ก็ยังมีชายหนุ่มข้าง ๆ   
เป็นหลักให้ยึดไว้บ้าง

หนึ่งในสายตานั้นมีสายตาอีกคู่ของชายหนุ่มที่ยืนหลบอยู่อีกมุมของงาน  ในชุดสูทภูมิฐาน
รณช   ยืนถือแก้วไวน์มองภาพที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความหวั่นไหวในหัวใจ   และทำให้รู้สึกหงุดหงิด
ที่เห็นหญิงสาวสวยที่เขาหมายปองคล้องแขนชายอื่นเข้ามาในงาน   ทั้งที่ชายคนนั้นควรจะเป็นเค้า
ไม่ใช่นายหน้าเจี้ยมเจี๋ยม   ที่ยิ้มแต้ตระง่านเคียงหล่อนอยู่แบบนั้น...

รณช  ยกแก้วไวน์ดื่มรวดเดียว   ในทันทีได้ส่งแก้วให้บริการในงานพอดี    
เขาปลีกตัวออกไปเพื่อหายใจหายคอให้โล่งสบาย   เพื่อดับอารมณ์ที่เป็น   
ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าอาการที่เป็นนี้  คืออะไรเป็นต้นตอ    ผู้หญิงคนนั้นมีอิทธิพลต่อหัวใจ  
ความรู้สึกเขามากขนาดนี้  หรืออาจเพราะ  เขาต้องการเอาชนะหล่อน  เพราะความท้าทายที่มีนัยยะของมันเอง

แต่คืนนี้...
เขาเองก็ไม่ได้เฉิดฉายมาเพียงลำพัง   เขาควงคู่ขาที่เพิ่งควงกับไม่นานหลังจากที่เขาได้พบกับดาริน
ในขณะที่ดารินไม่สนใจเขา   ยังไม่พอยังทำลายความซื่อสัตย์ของเขาด้วยประโยคที่ตัดสะบั้นจนแทบ
ไม่เหลือความรู้สึก  แต่เขาก็ยืนยันจะเอาชนะเธอและเขาก็ได้ประกาศไว้ให้เธอได้ทราบแล้วนั้น


"รณชขราาาาาาาาา  ทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ"   เสียงเจื้อยแจ้วมาจากด้านหลัง
"เปรม   คุณมาตามผมหรอ"  เขาถามหญิงสาวสวยจัดจ้าน   ที่ยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้า
"ค่ะ    ก็คุณหนีเปรมออกมาทำไมค่ะ  หันมองคุณอีกทีก็หายไปซะแล้ว"  หล่อนทำเสียงเง้างอด
"ผมแค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้นเอง"  เขาคิดแบบนั้นจริง ๆ  ที่ตอบเปรมศินีไป
"เรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ   นะคะ   รณช"   หล่อนอ้อนคล้องแขนเขาเดินเข้าไปภายในงาน

รณช   จำต้องเข้าไปในงานเพราะนั้นคือสิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำเป็นที่สุด
เมื่อเข้ามาเขาก็อดไม่ได้ที่จะ  มองหาเจ้าของประโยคแทงใจ  ที่หล่อนอวดอ้างว่าเป็นน้องไม้บรรทัด
เขามองก็ยิ่งหงุดหงิดในหัวใจ   เมื่อเห็นทั้งคู่ยืนคู่กันไม่ห่างเลย   เขายังจำได้ว่าเจอดารินครั้งแรก
ก็ที่แห่งนี้    ในงานแต่งงานแบบนี้    แต่บรรยากาศและสถานการณ์ไม่เป็นเช่นเดิม
แต่ครั้งนี้หล่อนมีเพื่อนมาด้วยใครใครในงานต่างก็มองว่าเป็นคู่รัก  
หรือเป็นคนที่หล่อนคบหาดูใจ    เกิดเป็นคำถามกวนประสาทเขาอยู่ไม่หาย


แต่เมื่อทั้งสองมาประจัญหน้ากัน...
กับทำให้ทั้งคู่เฉยชาต่อกัน   แต่ดารินนั้นต้องตะลึงเมื่อเจอหน้าเขา
เพราะไม่คิดว่าจะเจอเค้าในงานนี้    เพราะเขาไม่น่าจะอยู่ที่นี่  ในเมื่อเขาอยู่ที่กรุงเทพฯ  
แต่ดารินสามารถปรับสีหน้า  และแววตาได้   แต่เพื่อไม่ให้เสียมารยาทก็จำต้องทักทาย
ตามประสาคนเคยรู้จักกัน...เพราะจะเฉยเสียเลยก็ไม่ได้...

"สวัสดีค่ะ  คุณรณช"   หญิงสาวในชุดราตรีสวยงาม  ไหว้ผู้ที่อาวุโสกว่า
เขารับไหว้หล่อนแต่สายตาก็ชำเหลืองมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ  เป็นเชิงคำถามว่าใครเหรอ?

"คุณรณชค่ะ   นี่ปลัดฯ  ภูมินทร์ค่ะ"   หลอ่นแนะนำชายหนุ่มที่ควงมาในคืนนี้แบบทางการแก่เขา
ปลัดฯภูมินทร์ไหว้รณช   เพราะเขาน่าจะอาวุโสกว่า  รณชจำต้องรับไหว้เสียไม่ได้   แต่ก็รู้สึกแปลก...ในรู้สึก

เปรมศินี   ถามด้วยสายตาเหมือนเป็นนัยคำถามว่าใครกัน  ทั้งที่สองหนุ่มสาวก็สบตาเพื่อหาคำตอบ
"เปรม  นี่คุณดาริน   และปลัดฯภูมินทร์ครับ"  เขาแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกันไว้


แต่ยังไม่ทันได้สนทนา
ดารินก็ขอปลีกตัวออกมา  เพราะอึดอัดใจและหงุดหงิดในอารมณ์
ที่เห็นสาวสวยเซ็กซี่  แต่งหน้าจัดจ้าน    คล้องแขนรณชจนแทนจะเลื้อยรอบตัวอยู่แล้ว
หล่อนเองก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นอยู่   ว่าจะไปหงุดหงิดทำไมกัน.... 


"พี่ริน   เป็นอะไรหน้างอเป็นม้าหมากรุกเชียว"   ปลัดฯ หนุ่มเอ่ยถามคนทำหน้าอยู่ที่นั่งคู่
"พี่แค่หมั่นไส้ยายนั่นดูสายตาที่มองมาสิ   ยี้....ขยะแขยงจริง ๆ"   หล่อนทำท่าขนลุกซู่ซะแบบเหมือนจัด
"ผมว่า  พี่รินมีอะไรแปลก ๆ  แล้วนะ  นายรณช  คนนี้หรือเปล่าลูกป้าศรีพรรณที่แม่เล่าให้ภูฟัง"   
เขาถามให้หายข้องใจ   ว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่ากับข้อมูลที่รับมา
"ใช่หน่ะสิ    คนนี่แร่ะ  มันน่านักมาเมื่อไหร่กัน"  หล่อนบ่นอุบอิบ ในลำคอ
"ผมว่า   พี่รินเปลี๋ยนไป๋"   ภูมินทร์หัวชอบใจกับที่รับรู้เป็นเรื่องราวใหม่  และอาจจะน่ายินดี
"นายยิ้มอะไร  นายภูขับรถไปไม่ต้องมามอง"   หญิงสาวจ้องหน้าพลขับอย่างคาดโทษ   
แล้วหน้าก็ยิ่งงอหนักกว่าเดิม  จนถึงบ้าน


เสียงรถเข้ามาจอดฟังเสียงเดาได้ว่าจอดหลังรถของหล่อน    
ทำให้สงสัยว่าใครมาบ้าน   วันนี้มันวันหยุดนี้   ดารินเดินมาคลี่ผ้าม่านมองลอดบานหน้าต่างใส
เห็นรถของคู่อริมาจอด   ก็หงุดหงิดใจอีกแร่ะ   พลางนึกในใจจะมาทำกันน๊า   น่าจะกลับกรุงเทพฯไปซะ


รณช   มาบ้านนี้หลายครั้งแล้วแต่ไม่บ่อยมากนัก
นาน ๆ   ครั้งจะมาแวะหาได้มาต่างจังหวัดเขาต้องอยู่ดูแลงานอยู่ที่กรุงเทพฯ
เห็นคนเดินออกมาต้อนรับเป็นภูมินทร์เดินมาต้อนรับก็หงุดหงิดในหัวใจแต่ก็ต้องทำเป็นเฉยซะ
ก็เขาเป็นผู้ใหญ่มากพอแล้ว   ไม่ใช่เด็ก ๆ  ที่จะต้องมากระฟัดกระเพี้ยดใส่ใคร...

"สวัสดีครับคุณรณช   เชิญครับ" ภูมินทร์เดินมาต้อนรับพร้อมเชิญเข้าบ้านเหมือนเป็นเจ้าของบ้านซะเอง
รณชนึกหมั่นไส้อยู่ในทีว่าเกินไปแล้วนะ    นายคนนี้อยากจะต่อยหน้าให้สักหมัดจริงเลยน๊า


ดารินลงมาต้อนรับแขกที่มาเยือนด้วยหน้าแจ่มใสผิดกับเมื่อคืนที่ทำหน้างอตลอดทางจนถึงบ้าน
"มาเยี่ยมคุณพ่อหรือคะ"  หล่อนเดินมาพร้อมน้ำเย็นต้อนรับแขก (หน้าตาดี  555)
"ครับมาเยี่ยมคุณลุง  คุณป้า  และคุณด้วย"  เขามองสบตามีนัยทำให้อีกคนยิ้ม...
"คุณพ่ออยู่สวนกล้วยไม้หลังบ้านค่ะ  คุณจะไปคุยกับท่านมั้ยค่ะ  เดี๋ยวฉันพาไป"  หล่อนแจง
"เอาสิ  คุณนำทางผมไปเลย"  


เมื่อคุยสัพเพเหระ  สาระตะต่างๆ  ปาร์นนท์ก็ชวนรณช  ทานข้าวเย็นด้วย   
พรุ่งนี้เขาก็จะกลับกรุงเทพฯ   นานๆ  มาที่ควรจะอยู่กินข้าว  เพราะปาร์นนท์ก็พอใจรณช
เสียแต่ลูกสาวไม่ได้เรื่องเลย   เขาเองก็อดเสียดายไม่ได้หากรณชจะไม่ชอบพอลูกสาวของตน


หลังจากคุยกันปาร์นนท์ก็ทำให้  รณช   รู้ว่า  "ภูมินทร์"  เป็นลูกชายของบ้านนี้
ทั้งหมดเขาคิดไปเอง    มันยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าดารินเป็นหญิงสาวที่เขาควรจะพึงใจและหมายปอง






"คุณนี้ร้ายจริง ๆ  นะ ไม่บอกผมเลยว่า  ภูมินทร์เป็นน้องชายคุณ"  เขามองจ้องใบหน้างาม
"คุณถามฉันเหรอ? "  ดารินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ไม่ต้องมาเฉไฉเลยนะ  บอกว่าเป็นน้องชายก็จบนี่แนะนำซะเป็นทางการนะคุณ"
ดารินหัวเราะชอบใจ     กับชัยชนะที่ตัวเองได้รับแต่ดารินจะรู้หรือไม่ว่าได้แพ้    รณชซะแล้ว