18 สิงหาคม 2552 23:41 น.

พักรบ....

หลังกลับจากการรบ...
ที่แสนจะหนักหน่วง กับงาน กับคน
ดูเหมือนวันนี้จะแพ้ราบคราบ เหน็ดเหนื่อย อ่อนเพลีย
ทั้งใจและกาย ล้าเหลือเกินแล้ว

เสบียงที่เคยมีน้อยลงทุกที ความอดทน
ความเข้มแข็ง ความวางเฉย กับกลยุทธ์ของคู่ต่อสู้
บ่อยครั้งที่เกินจะรับมือไหว...

มาถึงบ้านพัก
บ้านที่เป็นสวัสดิการ
เดินแค่ 5 นาทีก็ถึงที่ทำงานแล้ว

แต่ทว่าวันนี้...
การเดินกลับมาบ้านพักเหมือนยาวนาน
กว่าวันไหน-ไหน

ความอ่อนล้า ทำให้ไม่สนสิ่งรอบข้าง
แว่นตาสายตาสั้น เอียง แพ้แสง ไม่ถูกถอด
กระเป๋าสะพายใบเน่า ๆ ถูกโยนพาดโต๊ะอย่างไม่แยแส

ปล่อยทุกส่วนของร่างกายไปตามแต่จะเป็น
ปล่อยมันไปอย่างอิสระ
แบบไม่ต้องเก็บกัก เก็บกดมันไว้
ปล่อยมันเบาโหว่ง คร๊อกฟี่....ครอกฟี๋...ฟ...ฟ...

เฝ้าสังเกตอาการ...
อกหัก กลัดกลุ้ม ก็ไม่นี่
แต่ว่า...เหมือนมีบางสิ่งเปลี่ยนไป

คืออะไร?

โลกความเป็นจริงช่างวุ่นวาย
เป็นเหตุให้เที่ยวท่องไปในโลกฝัน
ที่เราๆ ท่าน ๆ เรียกว่า "โลกไซค์เบอร์"

ความเป็นจริงที่สับสน
และแสนวุ่นวาย ที่รบเกินจะรับมือไหว
ทำให้อยากหนีไปหลบซ่อน แต่จะไปไหน?

ไม่มีที่ไป...
จึงหาทางเลือก เลือกอยู่โลกส่วนตัว
หลับ พัก พักสายตา พักสมอง พักรบ เหนื่อยเกินไปแล้ว

เสียงรถบ้านข้าง ๆ ขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงรถ
อย่างช้า ๆ สักพักได้ยินเสียงปิดประตู
สามีข้างบ้านคงเพิ่งกลับ...

นาฬิกาแขวนติดผนังบอกว่า ตีสอง สี่ห้า นาที
อาการงัวเงีย
บอกตัวเองลุก ลุกมาอาบน้ำ
แล้วนอนต่อจะได้สบายตัวหน่อย...

เมื่อเสร็จสรรพ
ก็ไม่เป็นดั่งคาด
อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง

คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค...
ไม่ได้ใช้งานหลายวัน มันแน่นิ่ง
เหมือนไร้ชีวิต...

ปุ่มพาวเวอร์
ถูกสั่งให้ปลุก ระบบเพื่อใช้งาน
หลายวันก่อนต้องเปิดทุกวัน
ถูกใช้งานหนักทุกวัน และพร้อมกันๆ
ท่องเที่ยวไปในโลกไร้พรมแดน...

โลก"จริง"
สับสน วุ่นวาย สารพันปัญหาให้แก้
มือวางนิ่งที่คีย์บอร์ด เพื่อคีย์ ล็อคอินเข้าสู่ระบบเครือข่าย
หวังออกไปสู่โลกกว้างไร้ขีดจำกัด ไร้พรมแดน

มือยังคงวางเนิ่นนิ่งอยู่อย่างนั้น
อยากซ่อนกาย แต่ว่าโลกความฝันก็ไม่อยากไปแล้ว
โลกความเป็นจริงก็ไม่อยากอยู่

ใช่นี่คือ นักหนีปัญหาตัวยง
สร้างปัญหา แก้ไม่ได้ ก็หนีซะดื้อๆ

โลก "เสมือน"
ที่เคยจรรโลง กลายเป็นอดีต
เหมือนเกิดการเปลี่ยนแปร ไม่เป็นเช่นเคย

วันนี้
ไม่มีที่...
ที่ ที่จะให้ "ใจ" ดวงนี้ได้อยู่
อยู่ได้อย่างมีความสุข
ทั้งหมด ทั้งมวล ทั้งที่รู้
ว่า "สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจ"

แต่ก็ทำไม่ได้
สัมผัสทั้งห้า ยังรับรู้ครบถ้วน
"รัก โลภ โกรธ หลง" ยังเป็นใหญ่ใน "ใจ"

มีเพียง
โลกส่วนตัว
แค่นอน นอนหลับตา เท่านั้น เท่านั้นจริง ๆ

เมื่อครู่...ปุ่มพาวเวอร์
มีแสงสีฟ้าเรืองแสงออกมา
นาทีนี้มืดสนิท มันถูกปิดอีกครั้ง..
แสงจากจอที่สว่างจ้าแทนแสงหลอดนีออน
ก็มืดสนิทในห้องสี่เหลี่ยม เช่นเดิม...

ในเมื่อ
โลก"จริง"
โลก"เสมือน"
ไม่มีความสุขได้สักที่
ขอเวลาสักนิดเถอะ ขอเฝ้าดูความเป็นไปของใจสักพักเถอะ