ยิ่งกว่าการฆ่า

แมงกุ๊ดจี่

ทางชีวิตลิขิตยาก"แกไปอยู่ไหนมา"เสียงพูดที่บ่งบอกถึงความดีใจผสมปนเปกับความแปลกใจ
"ชั้นอยากพบแก"เสียงส่งผ่านเครื่องมือสื่อสารทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าบอบช้ำ
"อืม......งั่นชั้นจะไปหาแกเอง"เสียงนั้นฟังแล้วเจ็บปวดจังนึกในใจก่อนบอกไป
"ชั้นจะรอแก"เสียงนั่นเหมือนจะร้องไห้...ฉันใจไม่ดีเลยที่รู้สึกถึงเสียงนั้น
"ชั้นเคลียร์งานก่อนนะแล้วจะรีบไป"น้ำเสียงที่ส่งผ่านกลับไปยังเครื่องมือสื่อสารนั้นหนักแน่นว่านั่นจะเป็นคำมั่นจากเพื่อนคนนี้


หากจะย้อนกลับไปคิด...
อืม...คิดดูแล้วมันก็นานมากแล้วนานจริงๆ ที่เราไม่ได้ติดต่อกันเพียงแค่ความไม่เข้าใจกัน คลื่นความถี่ของความสัมพันธ์ของเพื่อนไม่มีสัญญา ไม่รับ ไม่ส่ง ถึงกัน  เนิ่นนานมากฉันเองก็รู้และเข้าใจว่าทุกคนมีทางชีวิตที่ต้องดูแลและรับผิดชอบ   "แกแต่งงานก็ไม่บอก"  มันเป็นเสียงที่ดังมาจากก้นบึ้งของใจและสายใยระหว่างกัน... แต่ฉันที่เดินทางเส้นเดิมนั้น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทุก ๆ วันยังเป็นเช่นเคยผ่านมา  และยังคงผ่านไป...


ระยะเวลาที่ผ่านมา...
แกทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุด  และชั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดี  เราต่างต้องรับผิดชอบและดูแลกำหนดเส้นทางของตัวเอง  แกวุ่นวายกับชีวิตใหม่  แต่ฉันก็ยังวุ่นวายกับชีวิตเดิมเราต่างกัน แกสร้างชีวิตครอบครัวที่กำลังโตวัน โตคืน เพื่ออนาคตครอบครัวที่แกเคยฝันไว้แต่ชั้นสร้างตัวตนของตัวเองที่โตขึ้น  แต่ไม่รวดเร็วแต่ค่อย ๆ ซึมไปเรื่อย ๆ แบบเฉื่อย  ใช่! แกกับชั้นสร้างสิ่งที่แตกต่างกัน...  


ชั้นสร้างอิสระ  ให้กับตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ
แต่แกกลับสร้างกำแพงกักขังตัวเองแต่ชั้นรู้ว่าแกมีความสุขกับสิ่งที่ทำและชั้นเข้าใจมัน


ฉันนั่งคิดถึงอดีตที่ฝังลึกไว้...
และเรื่องราวที่เคยผ่านมา  ภาพความผูกพันและเรื่องราวต่าง ๆ เป็นภาพที่เด่นชัดในวันนี้ทั้งที่วันผ่านมามันเลือนลางเต็มที  เราไม่ได้ทะเลาะกัน  แค่เราไม่แคร์กัน  แต่เรายังผูกพันเสียงที่ส่งผ่านเครื่องมือสื่อสารมาฉันจำได้ว่านั้นเสียงใคร  และไม่เคยลืมเลย   ไม่ลืมจริง ๆ
"ถั่วงอก"  คือฉายาที่ถูกตั้งให้
"แตงกวา"  คือฉายาของแก
รีบเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อไปพบคนที่ไม่พบนาน  ความรู้สึกคือดีใจและแปลกใจรถจดนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง  ซึ่งมองไปจากรั้วหน้าบ้าน มันเปลี่ยนแปลงไปเยอะมากฉันจำทางได้ดี   แม้จะนานมากที่ไม่ได้มาบ้านหลังนี้   เมื่อลงจากรถเดินเข้าไปผลักประตูคงเป็นสัญชาติญาณ  ที่ก่อนนั้นเคยทำประจำ  ความคุ้นชินยังมีอยู่ในความรู้สึกเสมอมา..


เดินเข้าไปก็มีหญิงวันกลางคนเดินยิ้มเข้ามากอดแน่นจนฉันอึดอัดพร้อมกับคำตำหนิ
"ไปอยู่ไหน?ไม่มาเยี่ยมแม่บ้างหายเงียบไปเลย"  เสียงแม่ของแตงกวาตำหนิมา
"หนูขอโทษ!  ไม่ได้อยากหายไปไหน? เลยค่ะ"  น้ำตาคลอเชียว...
"ไปข้างในกันป่ะลูก "   แม่แตงกวาจูงมือเข้าไปในบ้าน...


ฉันนั่งอยู่แป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงสืบเท้ามาจากด้านหลัง  เป็นเสียงที่คุ้นเคย 
คุ้นหูทำให้ต้องหันกลับไปดูเพื่อความแน่ใจ  แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้ใจหายน้ำตาไหลเอ่อมาภาพหญิงสาวสวยที่เคยเห็นตอนนี้ดูผอมโทรม ซูบซีด  ผิดกับที่เคยเห็นอย่างกับคนละคน
"แตงกวา..."  ฉันไม่สามารถเอ่ยคำอื่นได้เลยเพื่อนสาวก็พยักหน้ารับเหมือนสัญญาณบอกว่าเราผูกพันกันแค่ไหน? ฉันเดินเข้าไปกอดร่างผอมนั้นแน่นเราต่างร้องไห้โดยไม่อายกัน


เมื่อปรับความเข้าใจกันแล้วเรารู้เข้าใจกัน  และรับรู้ถึงเรื่องราวต่าง ๆ  ของกันและกันว่าเพราะอะไร คือสาเหตุที่ทำให้เราต้องเคืองกันมาและเป็นแผลในใจที่ไม่สามารถหายได้

ถั่วงอก.........."เป็นไงบ้าง มีอะไรจะเล่าให้ชั้นฟังบ้าง"  
แตงกวา........"เยอะแยะเลยล่ะ  แกจะฟังไหวป่าววววว "
ถั่วงอก.........."ไหวอยู่แล้ว  ไม่ได้ฟังเสียงแกนานมากแล้วนี่" ทุกอย่างเงียบไม่มีเสียงใด

แตงกวา........"นั่นดิเนาะ  ขอโทษนะที่ไม่เข้าใจแก"
ถั่วงอก.........."อย่าไปคิดถึงมันเลย ชั้นคิดถึงและเป็นห่วงแกตลอดมารู้ไว้"
แตงกวา........"อืม...ขอบใจแกมาก ๆ"
ถั่วงอก.........."แล้วเป็นไงบ้างที่ผ่านมา  มีอะไรจะพรีเซนป่าวล่ะ  เล่ามาเลย"
แตงกวา........"ชั้นแต่งงานแล้ว  และต้องขอโทษแกด้วยที่ไม่ได้บอก"
ถั่วงอก.........."แกใจร้ายมากเลย"
แตงกวา........"พอแต่งงานแล้ว  ชั้นก็ไม่มีเวลาคิดถึงแกเลยชั้นยอมรับ"
ถั่วงอก.........."อืม...ฉันเข้าใจ"
แตงกวา........"ฉันยุ่งอยู่กับการใช้ชีวิตใหม่  สิ่งใหม่ ๆ  ที่ต้องเผชิญเลยล่ะ
	    ชีวิตคนเราเหมือนนิยายจริง ๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้"
ถั่วงอก.........."อิจฉาแกจังว่ะ"
แตงกวา........"หือ...ทำไมเหรอ?"
ถั่วงอก.........."ก็แกมีโอกาสได้เห็นชีวิต  รู้จักชีวิตมามากกว่าชั้น"
แตงกวา........"อืม...แต่ถ้าย้อนเวลากลับได้ชั้นจะเลือกกลับไปเป็นเหมือนเดิม
                        เหมือนครั้งที่ยังไม่แต่งงาน  แต่จะว่าไปมันก็สุขทุกข์คนละแบบ
                        แต่ชั้นอาจเป็นคนที่โชคร้ายกว่าครอบครัวอื่นๆ "
ถั่วงอก.........."อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น"
แตงกวา........"ชีวิตนี้ชั้นคิดว่าตัวเองโชคดีที่สุด แต่ก็ไม่เลยที่ผ่านมาชั้นก็ไม่คิดนะ
                         ไม่เคยคิดเสียใจและเสียดาย   แต่ว่าฉันเรียกร้องมันกลับมาไม่ได้แล้ว"
ถั่วงอก.........."ชั้นเชื่อการตัดสินใจของแกเสมอ  ไม่ว่าที่ผ่านมา  หรือจนถึงวันนี้"
แตงกวา........"ขอบใจมาก  แกเข้าใจชั้นเสมอ"
ถั่วงอก.........."แต่น่าน้อยใจว่ะ  แกกลับไม่เคยเข้าใจชั้นเลย"
แตงกวา........"ก็แกมันคนเข้าใจยากนี่หว่า  ช่วยไม่ได้"  เราต่างหัวเราะในความต่างที่ลงตัว


ถั่วงอก.........."แล้วไงต่อ   แกเล่าถึงตอนแต่งงานแล้วงัย"
แตงกวา........"อ้อ....นี่ไง   รูปงานแต่งงานที่จัดขึ้นชั้นจะให้แกดู"
ถั่วงอก.........."ดู ดู  ถึงจะไม่ได้ไปก็เหอะ"
แตงกวา........"แกนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะเรื่องแควะเนี๊ย"เสียงหัวเราะดังร่วน
ถั่วงอก.........."ขอบใจที่ชมกันซึ่ง ๆ หน้า"
แตงกวา........"งานแต่งงานชั้นจัดขึ้นแบบเรียบง่าย  มีเพื่อนในที่ทำงานของชั้น
                        และ..(เสียงพูดหายไจได้ยินเสียงถอนหายใจแผ่ว-แผ่ว)ของเค้า
                        มันดูดีนะในงานทุกคนต่างอิจฉาชั้นกันทั้งน๊านที่ได้พบผู้ชายดีดี
                        คนนี้   ทุกคนซึ้งกับบทเพลงที่เค้าร้องให้ฉันในวันนี้...  
                           
	     
                        (เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่คล้ายพยายามปลดปล่อย)  
                        ถึงจะเป็นงานเล็ก ๆ แต่อบอุ่นนะ  และเป็นความทรงจำที่สวยงาม
                        ชั้นคงจดจำไปจนตาย...
ถั่วงอก.........."ดูจากรูปพวกนี้แล้ว   ชั้นอิจฉาเลยอ๊ะ  เจ้าสาวสวยน่ารัก  
                        เจ้าบ่าวหล่อสุภาพ คนในงานดูมีความสุขจัง บรรยายกาศแบบนี้
                        เรียบง่ายเป็นสไตล์ครอบครัวโห!ใครเป็นคนคิดคอนเชปนี้เหรอ?"
แตงกวา........"เราสองคนเป็นวางแผนและลำดับขั้นตอนทุกอย่าง"  
ถั่วงอก.........."อืม...เดี๋ยวขอยืมคอนเชปบ้างนะ  เผื่อได้แต่งกะเขาบ้าง"  
                        ฉันหัวเราะร่วนเชียว
แตงกวา........"ได้ชั้นให้ยืม...ไม่คิดค่าลิขสิทธิ์เลยสักแดง"  ยิ้มหวาน...
ถั่วงอก.........."เอ้อ...ยังไม่ได้ถามเลยว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่  ลืมสนิท"
แตงกวา........"ชั้นมาได้หลายวันแล้ว  ฉันไปบวชชีพราหมณ์มา"
ถั่วงอก.........."ห๊ะ  อะไรนะ  แกว่าไงนะ  แกเนี๊ยนะ"
แตงกวา........"ใช่......แกยังไม่เห็นสภาพชั้นตนที่มาถึงบ้านดูไม่ได้เลย"
ถั่วงอก.........."อืม..."
แตงกวา........"ไอ้ก๊วก(เป็นศัพท์ที่พี่น้องเค้าเรียกกัน) เห็นสภาพฉันแล้วกลัวชั้นบ้า"
ถั่วงอก.........."เลยเอาไปหาที่สงบ...ขั้นนั้นเลยเหรอ?"
แตงกวา........"ใช่...ฉันอยากพบแกแต่ตอนที่มาถึงชั้นเหมือนตายไปแล้ว
                         ตัวชั้นเองหน่ะยังไม่รู้เลยว่ากลับมาถึงบ้านได้ยังไง? 
                         ชั้นเสียหลักล้มลงลุกแทบไม่ขึ้น"
ถั่วงอก.........." "__?   งง  ดับเบิ้ล  งง เลย" แต่ยังคงเงียบเพื่อรับฟังเรื่องราวต่อ...
แตงกวา........"ฉันคิดว่าเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด  ใคร ๆ  ต่างอิจฉาทั้งนั้น  
                          ที่มีเค้าร่วมชีวิต เค้าเป็นผู้ชายแสนดีที่สุด  ที่ชั้นเคยพบมา  
                          ไม่ว่าวันนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป แต่เค้ายังแสนดีในความรู้สึก
                           ของฉัน  และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง....
ถั่วงอก.........."แกก็รักกันดีนินา "
แตงกวา........"ใช่เรารักกันมาก เรารักกันจนใคร-ใครต่างอิจฉา 
                          แต่ความสุขคนเรามันสั้นนะ ก่อนที่ชั้นกลับมาหาแม่  
                          เราก็ยังรักกันดี  แต่อาจห่างเหินกันไม่มีเวลาให้กัน
                          เวลาพูดคุยกันน้อยลง  ชั้นก็ยุ่งกับการเตรียมงานจนลืมคิดถึง
                          ช่องว่างที่เกิดขึ้น ชั้นเคลียดด้วย  และหงุดหงิดใส่เค้าบ่อย
                          พักหลังมานี้  คงเป็นความผิดฉันที่ไม่ได้เอาใจใส่เค้าเท่าที่ควร 
                          ทำให้ขาดความรัก"  (เสียงสั่นเพราะร้องไห้)
ถั่วงอก..........----- มองหน้า  ทำตาปริบ ๆ  น้ำตาก็ไหลเอ่อร้องตามเพื่อน ------
แตงกวา........"แต่ทุกอย่างพังทลายลง  หัวใจสลาย  ฉันเสียหลักล้มพับลุกไม่ขึ้น
                          งานที่เตรียมเพื่อเปิดตัวสินค้า  ทุกอย่างพังลงในวันนั้นวันที่..
                          เค้ามากอด...(เสียงสะอื้นและแล้วก็ปล่อยโฮออกมา)
                          เค้าเข้ามากอดชั้นแน่น  ชึ้นก็รู้สึกว่า..แปลกทำไม? เค้าร้องไห้
                          แต่ทุกอย่างมีคำตอบเสมอ..เค้าสารภาพว่า..เขาเปลี่ยนไป
                          เค้าไม่เหมือนเดิม  เค้าไม่สามารถรักผู้หญิงคนนี้ได้อีกแล้ว  
                          แต่ชั้นยังคงเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับเค้า...แต่เค้ารัก
                          ผู้ชายคนนั้นที่เค้าได้พบกัน
                      " (เสียงร้องไห้ปล่อยโฮเหมือนจะขาดใจ)เค้าพบกันมาระยะหนึ่ง
ถั่วงอก.........."พอเถอะพอ  นิ่งซะนะ" อ้อมกอดของความผูกพันระหว่างเพื่อนอาจทำให้คลายความทุกข์บ้าง
แตงกวา........--------------มีแต่เสียงสะอื้น   ร่ำไห้-----------------



ฉันเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้รับรู้  มันบรรยายไม่ถูกเลยจริง ๆ  แล้วแตงกวาล่ะ  เจ็บปวดแค่ไหน?ความเจ็บของฉันไม่ได้เสี้ยวของแตงกวาเลย   โชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตคนจริง ๆ  และเราก็ไม่สามารถกำหนดและล่วงรู้อนาคตได้ว่าจะพบเจอกับอะไรบ้าง...  แตงกวาเองก็ไม่อาจรู้ว่าตัวเองจะพบเจอกับความล้มเหลวของชีวิต...  



แตงกวา........"ฮัลโหล   แกอยู่ไหน?"   เสียงสดชื่นส่งผ่านมือถือมา
ถั่วงอก.........."หือ...อยู่ที่ทำงาน   ทำไม?เหรอ?"  
แตงกวา........"มารับหน่อยสิ  อยากไปช๊อป"   
ถั่วงอก.........."เดี๋ยวนะดูงานก่อนว่ามีค้างมั้ย?  แล้วจะโทร.บอกนะ"
แตงกวา........"ได้ ๆ  เดี๋ยววันนี้ชั้นจะค้างบ้านแกนะ  โอเค.ป่าวว"
ถั่วงอก.........."ได้เดี๋ยวจะไปรับนะ"
แตงกวา........"จ้า  บ๊ายบายเพื่อน"


ทุกวันนี้แตงกวายืนได้แล้ว  และมีกำลังพร้อมจะก้าวกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปข้างหน้า
ความทุกข์ทำให้คนเข้มแข็งเสมอ  หากได้ผ่านพ้นมันไปได้   และจะแกร่งยิ่งกว่าเดิมแต่กว่าลุกขึ้นได้อย่างนี้ก็ใช้เวลาพอควร    แตงกว่าไปบวชชี อยู่นานกว่าจะทำใจได้ทุกวันนี้ยังคงคิดถึงอยู่แต่ก็ไม่หมดอาลัยตายอยากเหมือนครั้งที่เกิดเรื่องแล้ว...  และรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไร  กรรมนำพาโชคชะตาของมนุษย์ไม่มีใครผิดใครถูก...