จดหมายถึง...ดวงดาว

แมงกุ๊ดจี่

"อยากรู้ว่าจะมีใครมั๊ย  ที่มีความรักแล้วต้องเก็บเอาไว้
และเมื่อได้พบทีไร  ถึงแม้ดีใจก็ต้องฝืนทำตัวเหินห่าง
ทั้งที่หัวใจอยากบอก แต่ก็ดูเหมือนมีอะไรมาขวาง
จะต้องทำอย่างไร  กับรักที่ไม่มีหนทาง"

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์   ดังวนไปมาซ้ำ ๆ   สองรอบแล้ว....
ฉันงัวเงีย   หยีตาควานหากระเป๋าสะพายใบเก่าที่เคยไว้ข้างเตียง
คว้าหยิบโทรศัพท์รุ่นเก๋ากึก   มารับสายให้เสียงเงียบเพื่อตัดความรำคาญ

"ฮัลล....โหล"   หน้าก็ยังซุกอยู่กับตุ๊กตาตัวโปรดเหมือนเด็ก...  
"ปาาาาา...  ติ..."  เสียงอุทานมาตามสาย  เป็นเสียงของพี่สาวฉันนั่นเอง
"อืม...มีอะไร?  โทร.มาแต่เช้า"  ฉันถามกับไปแบบหงุดหงิดหน่อย ๆ
"ไม่กลับมาบ้านเหรอ?  พ่อจะทำบุญ  รอให้พร้อมหน้ากัน"   เสียงคุณนายแว๊กมาตามสาย
"อืม...จะไปแต่สาย ๆ  หน่อยนะ"  ฉันตอบไปแบบงัวเงีย  เบลอ ๆ  ยังตื่นไม่เต็มตา
"เอ่อ...ต้องออกมานะ  ได้ยินหรือเปล่า? "   เสียงหล่อนยังคงแว๊ก ๆ ๆ  
"เอ้อ ๆ   รู้แล้ว  ๆ     แค่นี้นะขอนอนก่อนแล้วสาย ๆ  จะออกไป"   ฉันรีบกดวางสาย
แล้วฟุบหน้ากับตุ๊กตา  เพื่อนอนต่อ  แต่จริงแล้วไม่ได้หลับหรอก  หลับแต่ตาเท่านั้น
เพราะความคิดทุกอย่างตื่นแล้วไม่สามารถหลับ   จนต้องปล่อยความคิดล่องลอยไป....

....เมื่อกี้ฉันไม่ได้เล่าให้พี่สาวฟังว่าเมื่อคืนฉันฝันเห็นแม่   
แม่มาหาฉันเมื่อคืน...    แต่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่    ฉันไม่รู้ว่านั้นเป็นฝันหรือเป็นอะไรแน่   
หรือเป็นจิตใต้สำนักตัวเอง   แม่มานั่งร้องไห้   ไม่พูดไม่จาอะไร   ฉันไม่เห็นหน้าแม่    
แต่รู้ว่าแม่ร้องไห้และจ้องมองมาที่ฉัน   ฉันทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่านะ    
หรือมีเหตุอะไร?     หน้ายังซุกอยู่ในท่าเดิม   ดวงตายังคงหลับแต่ความคิดไม่หลับ....
หรือปิดเลย    กลับคิดกังวลเตลิดไป   ถึงไหนๆ    กับความฝันเมื่อคืน...

หลายปีแล้วที่ฉันไม่มีแม่คอยเป็นแรงบันดาลใจ.....  
ให้คิด  ให้กระทำ   ให้ยิ้มสู้กับปัญหาและคอยเป็นสิ่งเร้าให้วาดความฝัน  ความหวังต่าง ๆ  
ในทุก  ๆ  วันฉันอยู่ไปงั่น ๆ   เอง    บางทีก็เหนื่อยกับวันเวลาที่ผ่านไปแบบไร้สิ่งกระตุ้น
บางครั้งก็เป็นในแบบนี้ก็ดีแล้ว    อยู่ไปในแบบที่เป็นตอนนี้ก็ดีที่สุดแล้ว...  สำหรับตัวเอง

ทำให้นึกย้อนไปถึงครั้งที่แม่ปวดหนัก   ที่ต้องเข้า ๆ  ออกๆ   จากโรงพยาบาล...
มันเจ็บปวดใจดีจัง   ฉันสูญเสีย   ลูกของแม่ทุกคนสูญเสีย     แต่ทุกคนก็เข้มแข็งอยู่ได้...
เพียงแค่คิดถึง     แววตาหญิงชราที่เห็นเมื่อคืนในความฝัน  ที่ผุดขึ้นในมโนภาพเจ็บปวดดีจัง
มันช่างชัดเจน  ภาพหญิงชราร้องไห้   คนที่ร้องไห้   เป็นหญิงชราที่ฉันรักเคารพ   และบูชา     
มันเจ็บปวดมากเมื่อคิดถึงแววตาอ้อนวอนนั้น...

หรือว่า...แม่ผิดหวังกับลูกสาวคนนี้...นะ
หรือแม่เป็นห่วงน้องแต่ทุกคนก็ไม่เห็นต้องมีอะไรน่าเป็นห่วงนี่นา...
ในทุกครั้งที่ตัวเองมีปัญหา   ก็ต้องเขียนจดหมายบอกเล่าให้แม่ฟังทุกครั้ง
จดหมายหลาย  ต่อหลายฉบับถูกหย่อนลงตู้ไปรษณีย์   หน้าซองจ่า ถึงดวงดาว...
ฉันอัดอั้นเกิดจะเล่าให้พี่สาว  พี่ชายและน้อง ๆ   ฟัง     แม้แต่พ่อฉันก็ไม่เคยปรึกษา
ใด ๆ   เลย    เพราะท่านเลี้ยงเราแบบผู้ใหญ่เกินไป   เมื่อเกิดปัญหาจึงแก้ไขเองเสมอ ๆ

ที่แม่มาหาฉัน....?
คงเป็นเพราะจดหมายฉบับสุดท้ายที่ส่งไปหรือเปล่า?  นะ
ลูกขอโทษ   ลูกกระทำสิ่งที่เลวร้ายไม่น่าให้อภัย   ลูกไม่สง่างามอย่างที่แม่ต้องการ...

ฉันยอมรับว่าเคยทำให้แม่ร้องไห้   
ท่านเสียน้ำตากับสิ่งที่ฉันทำเพราะความดื้อรั้นของฉันที่ฝืนอยากจะทำ...
ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการกระทำ    แต่มันก็ไม่เคยมีสักครั้งผิดพลาด   แต่ก็คงบาปไม่น้อย
ที่ทำให้แม่ต้องคอยเป็นห่วง  และท่านคงจะรับไม่ได้กับความผิดพลาดในชีวิตที่ฉันตัดสินใจทำ
แต่ก็ยังโชคดีที่ท่านเป็นห่วง   แต่ความผิดพลาดไม่เคยเกิดขึ้น...เพราะท่านยังหัวโบราณ
กับยุคของท่านเอง    แต่จะว่าไปแล้วท่านก็คงเป็นห่วง  พยายามสอนสิ่งที่เป็นยุคของท่าน 
แต่ฉันกลับทรพี    คิดว่ายุคของท่านเชย   แต่ก็ไม่ใช่ไม่ปรับใช้กับยุคปัจจุบันหรอกนะ...

แต่ทุกวันนี้....
ฉันทำอะไรตามความพอใจ   ทำทุกอย่างแบบคิดน้อย  และให้อิสระกับความคิด
ให้มากซะจนบางครั้งก็ต้องมานั่งนึกเสียใจ  และคิดย้อนกลับไปว่าถ้าแม่เห็น  แม่คงเสียใจ
ปฏิเสธไม่ได้ว่าบ่อยครั้งที่เผลอ  และทำแบบไม่เคยยั้งคิด    มันต่างจากเมื่อก่อนมาก ๆ  มากจริงๆ
ทุกครั้งที่จะตัดสินใจทำอะไร ?   ต้องเอาแม่เป็นหลักยึดว่าผลที่ออกมาจะทำให้แม่สะเทือนใจ
และทุกข์กับการกระทำของตัวเองมากแค่ไหน?   

ปัจจุบัน...
ฉันกลายเป็นคนที่ไม่รอบคอบ   ใช้ชีวิตแบบติดเสรีเกินไป...
เป็นคนง่าย ๆ  สบาย ๆ  ในหลาย ๆ  เรื่องจนบางครั้งมานั่งคิดย้อนไปก็แทบไม่น่าเชื่อ
ว่าตัวเองจะทำอะไรได้แบบนั้น   ฉันจะพยายามจะกลับไปเป็นคนเดิมแบบที่เคยมีแม่เคียงข้าง...

รู้ทั้งรู้....
ว่าแม่ไม่เคยห่างไปไหน?   จากหัวใจดวงที่อ่อนแอใบนี้เลย...
แม่เคียงข้างฉันเสมอ...   แต่ฉันกลับคิดว่าแม่จากไปแล้วท่านคงไม่รับรู้อะไรแล้ว
จึงทำให้ทุกครั้งของการตัดสินใจในบางครั้ง    ประมาทและไร้สติยั้งคิด    
ฉันจะกลับไปเหมือนเดิม  เป็นคนเดิมที่แม่ไว้วางใจ    มั่นใจที่จะฝากพ่อ  
ฝากน้องไว้ให้ดูแล...   ฉันจะต้องสง่างามอย่างที่แม่คาดหวังไว้ให้ได้..........

หนูรู้ว่าแม่....
คอยมองดูความประพฤติของหนู   ไม่ห่างไปจากหนูเลย...
ดวงดาวที่กระพริบนั่นไง  ?   ที่คอยสบตาหนูเสมอ ๆ   หนูจะคิดให้มากค่ะแม่...
และจะสัญญาว่าจะบอกเล่าแต่เรื่องราว   ที่ดี ๆ   ที่ตัวเองทำ   เรื่องเลวร้ายจะไม่มี
ไม่มี...ในจดหมายฉบับต่อ ต่อไปนะคะแม่...   หนูจะทำแต่สิ่งที่ดี  และควรกระทำนะคะ

คิดถึงดวงดาว...ที่ท่อแสงประกายบนฟ้าเสมอ...

สบแสงดาวพราวฟ้า..."ดวงตาแม่"
เปรียบดูแลปลอบปลุก...ลูกลุกเดิน
ส่องนำทาง...แก่ลูกสาวก้าวเผชิญ
หมายสรรเสริญลูกตนเป็น "คนดี"

สบแสงดาวกราวน้ำตาร้องหาแม่
คราพ่ายแพ้...เคว้งคว้าง...กลางวิถี
เหม่อมองบนท้องนภา...ยามราตรี
คล้ายดวงดาราเปล่งรัศมีมาที่ "เรา"

สบแสงดาวคราวใด...ไร้ท้อแท้
เพราะรู้แน่แม่เคียงอยู่...รู้ดั่งเงา
คอยอยู่ใกล้เสมอ...ยามเผลอเศร้า
ปลอบบรรเทาความทุกข์ที่รุกราน

สบแสงดาวร้าวรู้สึก...เมื่อนึกถึง
ใครคนหนึ่ง...อ่อนล้ามิกล้าหาญ
พลาดพลั้งครั้งก่อนมาย้อนผ่าน
ดั่งคอยพลาญดวงจินต์และวิญญา

สบแสงดาวพราวฟ้า...นภากว้าง
แม้เคว้งคว้าง...เท่าใด...ยังไขว่คว้า
สบแสงดาวเจิดจรัส....ด้วยศัทธา
คนอ่อนล้า....จะไปต่อ....ท้อก็ทน..