27 มกราคม 2549 13:28 น.
แมงกุ๊ดจี่
นั่งเหม่อมองออกไปตามสายลมหนาว
มองเห็นผืนน้ำกว้างกับท้องฟ้าใส สีฟ้าครามยามบ่าย...
วันนี้...ฉันมานั่งทำอะไรที่นี่ รู้ว่าจะเศร้า รู้ว่าจะเจ็บแต่ฉันก็อยากจะมาที่ตรงนี้
ที่ ที่ ฉันเคยมานั่งคุย สนุกสนานหัวเหราะยิ้มร่าทั้งวัน และเป็นวันที่ได้พบหน้าเขาคนนั้นครั้งแรก...
20 มกราคม 2549 17:03 น.
แมงกุ๊ดจี่
16.45 น. วันสุข(ศุกร์) สุดสัปดาห์
ฉันนั่งอ่านบทความเรื่องเก่าครั้งเคยเขียนไว้ คราอารมณ์เหงา...
ไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนมาถึงคอมเม้นต์ ที่ 1 ไล่ลงมาเรื่อย ๆ ฉันไปสะดุดกับ
นามหนึ่ง * ตามตะวัน *
===> ตามตะวัน ?
ในความรู้สึก เมื่อได้อ่านในโสตประสาทของฉันไปสะดุดกับคำนี้
เหมือนจะมีความหวัง แต่ทำไมเหมือนจะไปไม่ถึง
และทำไม? ดูเหมือนหงอยเหงาซะเหลือเกินนะ
การตามหา หรือว่าค้นหาบางสิ่งบางอย่าง
เหมือนจะมีความหวังและคาดหวัง และบางทีก็อาจรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว
ฉันเองก็เป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ ๆ บางความฝันของฉันเพียรทำมานาน
นานมาก มากจริง ๆ อาจเป็นสิบปี แต่บางเรื่องฉันแทบไม่ต้องทำอะไรเลย
กลับเห็นและได้มาในเวลานั้นเลย...
*ตามตะวัน*
แหงนหน้ามองฟ้าคราอ่อนแอ
ไม่ท้อแท้...สิ้นหวังยังมุ่งหน้า
บนหนทางมากขวากหนามข้ามฝ่า
แม้อ่อนล้า...จะทนบนทางไกล...
*ตามตะวัน* เดินไปไม่ท้อ
จะทักทอ...ให้เป็นจริงสิ่งฝันใฝ่
หากเหนื่อยยากมากเท่าใด
ขอมุ่งไป...ไม่ท้อรอสู่ประตูชัย...
แม้ตะวันทอแสงแดดมาแผดเผา
จะทนเอา...เพียงแค่ได้ชิดใกล้
หากแม้ไม่อาทรหรือห่วงใย
โปรดเผาไหม้...อย่ามีปราณีกัน...
*** ตามตะวัน ***
ชอบในนามปากกานี้...
คิดถึงคุณเสมอนะค่ะ คุณกลายเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยแล้วสิ...
19 มกราคม 2549 16:38 น.
แมงกุ๊ดจี่
*ก่อนนั้น...ไม่มีเขา ทำไมเราอยู่ได้
แล้วมาวันนี้...ไม่มีเขา เราต้องอยู่ได้....*
ฉันนั่งเหม่อมองไปตามผืนน้ำกว้าง
มีความเวิ้งว้าง...กับสายลมหนาวเป็นเพื่อน
น้ำตาซึม เอ่อเกือบจะล้นออกตา ความเหงา ความเคว้งคว้าง
ทำไม? จึงรู้สึก ว่ามันโหดร้ายได้เพียงนี้...
จะหยุดห้ามความไหวหวามนี้อย่างไรหนอ?
สายลมที่พัดแผ่ว ผ่านมาเย็นชื่นใจดีจัง
หากเปรียบเขาคนนั้นเป็นสายลมก็คงไม่ต่างกันเท่าใด...
เพียงแต่ลมพัดวนเวียนรอบกายและใจของฉันไม่มีเหมือนก่อนอีกแล้ว
*ไม่สามารถลืมไปได้สักนาที
ก่อนนั้นมีเราเคียงแค่เพียงสอง
ทุกค่ำคืนมีเราสองคอยประคอง
ร่วมกันมอง...จันทร์ผ่องมาคล้องใจ...ฯลฯ*
เสียงเพลง *Without you* บรรเลงแผ่วแว่วไปตามลม
น้ำตาที่เอ่อเกือบจะล้น มันกลับไหลพรั่งพรูออกมา
ความปวดร้าวเศร้าใจ ปะดังปะเดเข้ามา ฉันจะผ่านนาทีนี้ไปให้ได้
ต้องมีความเข้มแข็งมากเท่าไหร่ ฉันคอยพร่ำถามตัวเอง...
ภาพความสุขของเราสอง ยังคงชัดเจนในความรู้สึก
ฉันอยากลบไป ล้างไปจากใจนี้ ไม่อยากมีภาพเขาคนนั้นอีกแล้ว
อยากเกลียดเขาเหลือเกิน แต่ทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริง ๆ
เสียงสะอื้นไห้ แว่วไปตามสายลมลมเย็นริมน้ำกว้าง
ผู้ชายใจดีคนนั้น เขาจากไปแล้ว แม้ใกล้ แต่ก็เหมือนไกล
ผู้ชายใจดีคนนั้น เขาเดินออกไปจากชีวิตเราแล้ว จากไปแล้ว....
น้ำตาไหลพรั่งพรู เสียงพูดพร่ำอยู่ภายในคอยบอกตัวเอง ซ้ำไป ซ้ำมา....
+++++ ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ถ้าปราศจากคุณ+++++
หน้าส่วนตัว
2075
Calendar
Lovers
42 คน เลิฟแมงกุ๊ดจี่
