28 พฤศจิกายน 2548 18:19 น.

เมื่อความรัก...มาทักทาย

...ฉัน  ผู้หญิงธรรมดา  ที่ยังคงตามหาใครสักคน   
ทั้งชีวิตของฉัน...จนฉันคิดในใจว่าคนที่ตามหานั้นไม่มีจริง...
การเดินทาง   ที่เหมือนจะเนินนานแล้วกับการตามหาสิ่งที่รอคอย
ฉัน...ตอบตัวเองไม่ได้หรอก   ว่าจะได้พบเค้า...คนนั้นเมื่อไหร่
แต่ฉันก็ยังเต็มใจที่จะตามค้นหา  ยังยินดีที่จะเฝ้ารอ  เพื่อเติมเต็มสิ่งที่หายไป
คนนั้น   ฉันมั่นใจว่า...*มี*   แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน?...

4267

love

comment

4 พฤศจิกายน 2548 17:30 น.

เป็นบ้าอะไร

แมงกุ๊ดจี่

ลมหนาวพัดมาคราหนึ่ง แค่วูบเดียวเท่านั้น
แต่ในหัวใจนี้กลับรู้สึกเจ็บแปลบ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง
ซึ่งไม่ห่างจาก โต๊ะทำงานหนัก...ฉันเป็นอะไรไปนะ...

ผ่านไป 5 นาทีฉันยังคงเหม่อมองนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้น
เสียงผู้ใหญ่ที่ฉันรักและเคารพเท่าหนึ่งเปิดประตูเข้ามา
พร้อมเสียงทักมาตามสายลมเย็น ๆ ที่พัดนั่น
"หนูมะกรูดทำอะไรจ๊ะ" ท่านถามฉันด้วยคำพูดที่อ่อนโยนเสมอ
"สวัสดีค่ะ อาจารย์มาตอนไหน? หนูไม่เห็นรู้เลย" ฉันยกมือไหว้ ผสมกับหน้าตาตื่น ๆ
"ก็มาทันตอนที่เหม่อ พอดี อะไรกันหัวใจหายเหรอ?" ท่านเย้าฉันอีกแล้ว
อย่างเคย แต่ไม่เคยได้คำตอบที่ถูกใจสักที
"ถ้าหายก็คงดีสิคะ อยากให้หายเต็มทีแร่ะ" ฉันตอบแบบตลกแต่แกมประชด
อะไรถามทุกครั้งที่เจอ...

"ทำไม? วันนี้มะกรูดดูหน้าแดง ๆ ล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า? " ท่านมองหน้าแล้วทักฉันต่อ
"แหม...ก็วันนี้หนูปัดแก้มมานี่ค่ะ" ฉันพลางตอบไปอย่างเขิน ๆ
" แต่ดูเรา ไม่ค่อยดีนะ " ท่านก็ยังอยากให้ฉันไม่สบายอยู่ดี เอ่อ
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ทำไมรู้ล่ะคะ" ฉันตอบพร้อมกับสบตาท่าน
"ก็ดูทำหน้าซิ ยังกะตูด" ท่านพูดออกมาพลางปากก็อมยิ้ม
ทำมายิ้มเยาะฉันหน๊อยฉันก็พลางนึกในใจ
"หนูคงเป็นโรคซึมเศร้าแน่เลยค่ะ หนูเองยังไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองเป็นอะไร"
ฉันตอบแบบเศร้า ๆ เล่าความเท็จ โกหกผู้ใหญ่อีกแล้วตู

"อย่ามาโกหกนะ เป็นเด็กเป็นเล็ก " สายตาส่งผ่านมาพาลเอ็ดฉันจนจ่อยไปเลย
"ก็ได้ค่ะ หนูก็แค่ทำความผิดไว้อย่างหนึ่งเอง" ฉันก็ยังโกหกอีกอยู่ดี
"ไปทำอะไรไว้ " เสียงถามมาแบบเรียบ ๆ แต่ฉันกับคิดว่ามาบังคับกันทำไมล่ะเนี๊ย..
"สงสัยหัวใจจะหายจริงละมั่ง ใช่มั้ย?" แล้วท่านก็เดินออกจากห้องไป

อะไรหนักหนานะ ทำไม? ต้องอยากให้หัวใจหายจัง
ฉันก็พลางนั่งไปบ่นไป สายตามก็มองทะลุบานประตูกระจกตามท่านจนถึงทางลงบันได
แล้วก็ต้องกลับมาหน้าจอคอมพ์อย่างเดิม ใจก็พลางคิด
มันจะหายไปไหน?คะอาจารย์ ก็หนูรักษาไว้อย่างดี...

ฉันก็มานั่งยิ้มกับหัวใจตัวเอง....
อาจารย์ขา...ก็หนูชอบแบบนี้ นี้คะ...
เพื่อนสาวคนสวยก็มาพอได้จังหวะ เห็นรอยยิ้มแต้ของฉัน
"เฮ้ย...แกเป็นอะไรนั่งยิ้มคนเดียว บ้าป่าวว่ะ" เพื่อนสาวคนสนิททัก
"อะไร ว่างเหรอ? ถึงมาได้เนี๊ย" ถามเพื่อนไปแต่หน้าก็ไม่ทันมอง
"เอ่อสิวะ แกทำอะไร" เพื่อนสาวคนสวยถามต่อ
"ตอบคอมเม้นท์กระทู้กลอน" ฉันตอบมือก็พิมพ์ไปต๊อก ต๊อก ๆๆ
"แกบ้าไปหรือเปล่า? ทำอะไรไร้สาระ" เพื่อนสาวพูดขั้นนัย ๆ ว่ากำลังต่อว่า
"เอ่อสงสัยจะบ้าจริง ๆ แร่ะ" ฉันตอบกลับไปในใจก็พลางคิด
สงสัยไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเพื่อนชั้น
"แกจะไปตอบอะไร บ้า ๆ ของแก " เพื่อนฉันยังคงพูดต่อไป
"นี่แกจะไปไหน? ก็ไปซะไป ก่อนที่ฉันจะโมโห" ฉันตอบหน้าก็ไม่มอง มือก็ยังพิมพ์ ต๊อก ๆๆ
"แกเป็นอะไรของแก ชั้นล่ะไม่เข้าจริง ๆ " เพื่อนสาวยังคงยั่วโทสะ
"เป็นบ้าอะไร" ฉันก็พลางตอบและเกิดคำถามขึ้นในใจ

นั่นสิ *เป็นบ้าอะไร*
ทำไม? ===> ต้องอยากเข้าเว็ปนี้จัง
ทำไม? ===> ต้องทำอะไรอย่างนี้
ทำไม? ===> ต้องตอบคอมเม้นท์
ทำไม? ===> ต้องมีความสุขเสมอที่เข้ามา
ทำไม? ===> ต้องคิดถึงทุกคนที่ไม่เคยรู้จัก
ทำไม? ===> แล้วทำไมวัน ๆ หนึ่งต้องอ่านกลอนมากมาย
ทำไม? ===> ต้องอยากเขียนเรียงร้อยความรู้สึก
ทำไม? ===> ทำไมต้องยิ้มทุกครั้งที่เห็นข้อความทุกคนที่ฝากไว้
ทำไม? ===> ทำไมต้องคิดเป็นห่วง คิดถึงใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จัก
ทำไม? ===> ต้องหวั่นไหว ในอารมณ์เมื่ออ่านกลอนแต่ละบท
ทำไม? ===> ต้องผูกพันธ์ กับโลกไซเบอร์ ในเว็ปนี้ด้วย
ฉัน*เป็นบ้าอะไร*ไป

บางทีก็อยากถามตามความรู้สึก
ในส่วนลึกที่คิดพินิจภายใน
ฉันรู้สึกผูกพันธ์กับใครอะไร
อยากเข้าใจ...ว่าตัวฉันเป็นบ้าอะไรไป...

ค้นหัวใจนี้เท่าไหร่ ยิ่งค้นเท่าไหร่กลับรกมาขึ้นทวีคูณ....