6 กรกฎาคม 2552 13:28 น.
แมงกุ๊ดจี่
....ฉันหยิบสมุดบันทึกเล่มสีฟ้าสวย
ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิด จากพี่สาวคนหนึ่ง
ฉันค่อย ๆ เปิดมันไปทีละหน้า ๆ เพื่อหาหน้าที่ฉันบันทึกไว้ เมื่อเดือนที่แล้ว...
...ฉันพบหน้าที่บันทึก ความรู้สึกที่แสนพิเศษไว้
การได้พบเขา เป็นสิ่งที่พิเศษ ที่ฉันคิดว่าใช่ มันคือความพิเศษ
หน้านี้ฉันไม่ได้วาด หรือขีด ลากลายเส้นใด ๆ ลงไป หน้ากระดาษยังคงไร้น้ำหมึก
แต่มีสิ่งที่ฉันบันทึกไว้นั้นเป็น "ดอกกุหลาบสีขาว" หนึ่งดอก ฉันได้รับมาจากเขา
แล้วก็ทับในสมุดบันทึกไว้อย่างนั้น
ดอกกุหลาบที่ยังคงคุณค่างดงามว่าเป็นกุหลาบ แต่สีของดอกเปลี่ยนไป
จากสีขาวกลายเป็นสีน้ำตาล กิ่งก้านเป็นสีน้ำตาล ใบยังคงเป็นสีเขียวแต่ไม่เข้ม
เหมือนแรกที่ได้รับมา...
"กุหลาบ" ดอกนี้ทำให้ฉันคิดถึงใบหน้าที่แย้มยิ้มอ่อนโยน
แววตาที่แสดงความใจดี ปราณี ต่อคนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะไป
เมื่อวานครบหนึ่งเดือนพอดี...
นับจากวันนั้น และวันนี้ทำให้ฉันได้มาเปิดบันทึกเล่มสวย...อีกครั้ง
ฉันไม่ได้บันทึกใด ๆ ลงไป เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว...
วันนี้ฉันมีนัดกับเจ้าของ "กุหลาบ" ดอกนี้
เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉัน กลับมาเปิดสมุดเล่มนี้อีกครั้งหนึ่ง
การที่ได้พบเขา เป็นเรื่องดี เป็นสิ่งที่พิเศษ แต่หัวใจฉันกลับปวดร้าวเหลือเกิน...
ฉันจึงเลือกที่จะจดบันทึกไว้ในหัวใจ ตลอดไป...
"เวลาสิบกว่าปี พี่ไม่คิดลืมเราเลยนะ" เสียงทุ่มนุ่มคุ้นหู
แววตาที่จ้องมองมาทำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริง แต่หัวใจข้างในมันปวดร้าว
ปนกันความยินดีที่ได้ยิน แต่ว่าความปวดร้าวกลับมากยิ่งกว่าหลายเท่านัก
แววตานั้น ยังคงตราไว้ในทรงจำ...
ไม่มีวันเลือนไปได้จากความรู้สึกในใจนี้...แม้จะปวดร้าวเมื่อนึกย้อนไปในบางช่วงเวลา
ฉันมาถึงที่นัดหมายนานแล้ว โดยการมาส่งของเพื่อนสาว...
แล้วหล่อนก็ปล่อยฉันไว้ กับความสับสนที่ประดังเข้ามาในความรู้สึกนึกคิด
"บ้ า น ฟ้ าโ ป่ ร ง" ที่ที่ได้นัดพบเสมอ ยามที่หัวใจสองเรียกร้องนำพา...
สองใจต่างรู้สึกตรงกันว่าที่แห่งนี้ ทำให้สองหัวใจจรรโลงได้โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ
ฉันค่อย ๆ เดินเข้ามาในร้านกาแฟ ที่แสนคุ้นเคยและประทับใจแห่งนี้
นานมากหลายวันที่ไม่ได้มาที่นี่... วันนี้นับว่าพิเศษ... การที่ได้มาที่แห่งนี้อีกครั้ง
บริกรเดินเข้ามาถามว่าฉันจะสั่งอะไร?
ฉันตอบเลี่ยงไปว่าขอนั่งก่อน แล้วจะเดินมาสั่งทีหลัง...
มุมเดิมที่เราคุ้นเคย วันนี้ไม่มีใครมานั่ง เหมือนเขารู้ว่าที่ตรงนี้สำหรับสองหัวใจ
ที่นับนานแสนกว่าจะได้มานั่ง วันนี้จึงพิเศษ เหมือนว่างไว้ แต่ทุกครั้งฉันก็จะรู้ที่หลังว่า
มีใครจองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว...
วันนี้ก็คงเช่นเดิม...
ฉันนั่งรอ มองสวนที่จัดไว้เพื่อข้ามเวลา พลอยทำให้หัวใจสดชื่นไปด้วย...เบิกบานดีจัง
สักพักมีมืออุ่น ๆ มาแตะที่บ่า ฉันหันมองใบหน้าที่ใจดี และแสนอ่อนโยนนั้น...
เขายิ้มรับพร้อมกับ เอ่ยทักทาย "ว่าไงเด็กขี้โรค...หายดีหรือยัง" เขายิ้มให้พร้อมใช้มืออีกข้าง
มาจับที่กลางกระหม่อม...แล้วยี้มันอย่างเบามือ...
"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ" แล้วขว้างค้อน ไปวงใหญ่
"คนไข้แรงเยอะ ยกค้อนวงเบอเร้อ.." พูดจบพร้อมกับเสียงหัวเราะ ชอบใจ
ฉันนั่งยิ้มปนเขิล กับแววตาที่มองมาด้วยความเอ็นดู และห่วงใย
"วันนี้พี่ปรัชญ์ ว่างหรือค่ะ" ฉันเอ่ยถาม
"ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างหรอกจ๊ะ แต่อยากเจอเรา" เขายิ้ม พร้อมทำหน้าไม่ยี่หระ แล้วยักไหล่
"หือ...มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ก็เราคุยกันประจำนี่ค่ะ" ฉันบอกเขาไป เพราะเราเลือกที่จะคุยเมลล์
ดีกว่าคุยโทรศัพท์ เพราะนี่เป็นข้อตกลงระหว่างกัน...
"ก็พอดีวันนี้มีโอกาสมาที่นี่ด้วย เลยอยากเจอไง ไม่ดีใจเหรอ?" เขามองหน้า
"ดีใจค่ะ ดีใจมาก มากที่สุดด้วยค่ะ "ฉันจ้องมองแววตาที่อ่อนโยนนั้น เขายิ้มด้วยความพอใจ
"เป็นไงบ้าง เดือนนึงแล้วนะที่ไม่เจอกัน อาการเป็นไงบ้าง" เขามองหน้า
"ก็ดีแล้วค่ะช่วงนี้ อาการก็เกือบจะหายดีแล้ว" ฉันยิ้ม..
"เกือบเองเหรอ? อืม...ไหนดูสิ "เขามองหน้าพร้อมกับส่งสัญญาณให้ลุกยืน
"ไม่ดีกว่าค่ะ ดีขึ้นแล้วก็ดีขึ้นสิคะ ไม่งั้นจะมานี่ไม่ได้หรอก" ฉันตอบกลับไป
"อืม..ใช่ ขอโทษนะที่ไปรับไม่ได้ " เขาส่งยิ้มแสดงให้รู้ว่าเป็นความผิดของเขา
"ข้อตกลงระหว่างเรา ก็ต้องรักษาไว้สิค่ะ อย่าคิดมากเลยนะค่ะ" คงผ่อนคลายได้บ้าง
"รอแป๊บนะ เดี๋ยวพี่มานะ" แล้วเขาก็ลุกเดินออกไป..
ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นตอนนี้มันเป็นความรู้สึกแบบไหนแน่
เจ็บปวดนะ แต่ก็รู้สึกดี แต่ทำไมมันจึงเหมือนทรมานยังไงไม่รู้..."ขอโทษ"
ฉันคนนี้ไม่ดีพอสำหรับผู้ชายดีดี คนนี้หรอก คงเป็นได้แค่น้องที่ดี เพื่อนที่ดีเท่านั้นเอง
ยิ่งเขาดีเท่าไหร่ใจฉันยิ่งเจ็บปวด ทรมานจัง...
"รอนานมั้ย? " เขาเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ใจดี...
ฉันยิ้มรับ "ไม่ค่ะ " แต่แล้วเหมือนถูกแทงทิ่มตรงลิ่มหัวใจ...
"วันนี้มาเยี่ยมคนป่วย มีของขวัญจะให้ด้วย" เขายื่นกล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้ามาตรงหน้า
ฉันได้แต่ยิ้ม แต่ในใจทำไมเจ็บจังก็ไม่รู้ "ขอบคุณค่ะ พี่ปรัชญ์" น้ำตาซึมเชียว...
"ชอบมั้ย ชอบไม่ชอบบอกได้นะ" เขายิ้มส่งมาพร้อมสายตาหวั่น ๆ
"ชอบค่ะ ขอบคุณพี่ปรัชญ์ค่ะ" ข้างในกล่องเป็นสร้อยทองคำขาวเส้นเล็ก ๆ
มีจี้รูปเต่าตัวเล็ก ๆ ฉันมองหน้าเขา แล้วยิ้มน้อย ๆ เพราะประทับใจจริงๆ
"เต่า ให้เต่าเพราะจะได้อายุยืน" เขายิ้มแล้วหัวเราะออกมา
"หือ...จะให้อยู่จนแก่เลยหรือค่ะ " คำพูดของฉันเหมือนน้อยใจนิด ๆ
"ก็ดีไง อายุยืนจะได้อยู่นาน ๆ ไม่ดีเหรอ" เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
"อยู่นาน ก็เจ็บนานนี่ค่ะ" ฉันเผลอพูดออกไปได้ไงนี้ ทำเอาเขาเงียบอยู่พักใหญ่
เขาจึงทำลายความเงียบนั้นซะเอง...
"แล้วจะไปหาหมออีกเมื่อไหร่ หมอนัดไหม?" เขาถามกลับ
ฉันมองหน้า แล้วตอบกลับไป "ค่ะ หมอนัดวันอังคารที่จะถึงนี้" ฉันยิ้มน้อยๆ
"เจ็บมั้ยเวลาฝังเข็ม คงไม่เจ็บเน๊อะ เราเก่งออกนี่" เขาพูดยิ้ม ๆ
"เหมือนมดกัดเลยค่ะ ติ๊สเดียว" ฉันยิ้ม...
"เราไปเดินเล่นที่สวนกันดีกว่านะ จะได้ไปเดินบนสะพานไง" เขายิ้ม
"สะพาน..." ฉันมองหน้าเขานิ่ง
"ก็สะพานไง ปะไปกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นมาก" เขาบอกพลางเอามือมาจูงมือไป
"ทำเป็นเด็กอีกแล้ว คนแก่" ฉันยิ้ม ๆ
เขาหันมามองค้อนวงเบอเร้อ...ใส่ แล้วก็ยิ้ม...
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
บางสิ่งเพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับบางหัวใจ...
แต่ในบางครั้งบางหัวใจก็แสนจะเจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่...
หัวใจบางหัวใจ เคยพอมั้ยนะกับสิ่งที่เป็น สิ่งที่ได้รับ...
หากแม้นการรับนั้นจะมากกว่า ฤา มีมากเกินไป เกินจำเป็นเสียอีก...
อยากเขียนอะไรให้ตัวเองมีความสุข แต่สุขท้ายก็ไม่สุขทุกที
กลายเป็นว่าจะสุกแล้ว ถูกความเจ็บปวดเผาจนสุก จวนจะกลายเป็นเถ้าธุลีแล้ว...
จินตนาการ พร้อมกับเพ้อฝันปนเปกันไป บางครั้งหัวใจก็แยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริง
หรือความฝันกันแน่ ที่แน่ ๆ หัวใจหนึ่งมีรัก แต่ว่ารักนั้นใยว่างเปล่าหนอ?
นิ่งหลับตาฝันสักครู่ เผื่อว่าจะฝันเห็นสิ่งสวยงามในชีวิต แล้วจะไม่ตื่นมาอีกเลย...
30 มิถุนายน 2552 22:09 น.
แมงกุ๊ดจี่
...ฉันกวาดสายตาทีละบรรทัด ๆ
ไล้สายตาไปแต่ละประโยค และพยายามตีความหมายทุกถ้อย
ทีละคำ ๆ อย่างบรรจง และใจเย็น...
แต่ก็ไม่รู้ว่า...คนที่พิมพ์ส่งมาจะบรรจงพิมพ์
ทุกถ้อยประโยคนั้น ออกมาจากรู้สึกหรือเปล่าหนอ?
ยังคงเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ... และก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีคำตอบ...
แม้ว่าคำถามนั้น
ใจฉันอยากถาม และอยากถามเมื่อมีโอกาส
แต่มันช่างแตกต่างกับโจทย์ ที่เคยออกข้อสอบโดยแท้
ไม่อาจมีตัวเลือกหรือช้อยให้เลือกตอบ ไม่มีในบทเรียนที่เคยเรียนมา
น่าขำดีนะ อะไรกันเนี๊ย แล้วฉันถามทำไม? เพื่ออะไร?
ฉันเปิดจดหมาย...ในอินบล็อค
จดหมายอิเล็กทรอนิกส์หลายฉบับ ที่ฉันเปิดอ่านค่อนคืนนี้ก็ยังไม่หมด
เพราะแต่ละฉบับฉันพยายามค้นหา ว่าคำไหน? ถ้อยใด ที่สามารถ
โยงใยสายสัมพันธ์ ของฉันเพื่อส่งถึงเขา...
"สายสัมพันธ์" คงเป็นเพียงส่วนหนึ่งของใจฉันที่มันพยายามจะโยงไป
เพื่อให้ถึงอีกหนึ่งหัวใจ แต่เปล่าเลยไม่ถึง ไม่เคยถึง ฤา เพราะว่า...
มันหล่นหายไปกลางอากาศ กว่าจะถึงเขา ก็เหลือเพียงประโยคที่ไร้ความหมาย
เป็นเพียงสิ่งเปล่าดาย ว่างเปล่าในความรู้สึกของเขา...
เสียงนาฬิกา...
ฉันหันไปมองบนผนัง...นาฬิกาบอกเวลาข้ามคืนแล้ว
แต่ไร้วี่แววความง่วงหาวในรู้สึก สายตาเพ่งไปที่หน้าจอคอมพ์
จดหมายสองฉบับ ที่เปิดอ่านแล้วแต่ไม่มีสัญลักษณ์ลูกศรแสดงว่าตอบแล้ว
ใช่แล้วจดหมายสองฉบับนี้
ฉันได้รับมาเป็นเดือนแล้ว ฉันหวั่นไหว งวยงง และประหลาดใจ
กับจดหมายสองฉบับนี้ ทำให้ฉันไม่กล้า ไม่มั่นใจ ไม่กระจ่างในความรู้สึก
เหตุผลทั้งหมดทั้งมวล
ที่ทำให้ฉันมานั่งเปิดอ่านจดหมายทั้งหมด
ตั้งแต่ฉบับแรกจนฉบับสุดท้าย เพียงเพราะประโยคหนึ่ง
ของจดหมายฉบับนี้ ที่ฉันได้รับวันนี้เมื่อเกือบเที่ยงคืน
เห็นจดหมายเข้าเหรอ? ฉันดีใจ และแปลกใจ ในเวลาเดียวกัน
Subject : ของจดหมายต้องทำให้ฉันกระอัก มันแปลบเข้าไปคล้าย
เข็มเล่มเล็กๆ ทิ่มแทงเข้าไปรู้สึกจิ๊ด แล้วเจ็บซ่านไปทั้งตัว..
เมื่อเปิดอ่านหัวใจแทบแหลกสลาย "ไม่ตอบเมลล์สองฉบับหลังคงตั้งใจแน่แล้วนะ"
ฉันก็ไม่รู้ว่าน้ำตาออกมาเมื่อไหร่
หรือน้ำตาแห่งความน้อยใจมันไหลเอ่อ...
หรือน้ำตา แห่งความเจ็บปวดที่เสมือนเข็มเล่มเล็กนั้น....
ฉันทบทวนเนิ่นนิ่ง แล้วสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด
ให้มันรู้สึกผ่อนคลายให้มากที่สุด ให้มันผ่านโล่งมากที่สุด...
ฉันรู้...
และเข้าใจ และยอมรับ...
ว่าการ "ลวง ลับ พราง" ครั้งนี้ เป็นความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง
ทุกอย่างย้อนมาร้ายหัวใจตัวเอง ฉันเป็นอะไร ฉันบ้าไปแล้ว ฉันยอมแพ้...
และรู้แล้ว
คงถึงเวลาแล้วที่ฉันควรตื่นจากฝัน
มาพบความจริงตรงหน้าเสียที และยิ้มรับกับมัน
แสงสว่างของดวงอาทิตย์กำลังสาดแสงสีทองส่องนำทาง
ทำไม ? ฉันจะเดินต่อไปไม่ได้ ในเมื่อทุกวันฉันเดินคนเดียวมาตลอด....
12 มิถุนายน 2552 19:33 น.
แมงกุ๊ดจี่
"บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อยฉันหนาว และเหงาเหลือเกิน ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ
จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพัง มากี่ร้อนหนาว จนล้าสิ้นแรง
ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล"
ฉันนั่งฟังเสียงโทรศัพท์ดังจนมันเงียบไป....แล้วมันก็ดังขึ้นอีกรอบ...
สายตากวาดไปดูหน้าจอโทรศัพท์... โอ้เวียกเข้า....
อ้อ...ป๋าโทร.มานี่เอง ต้องรีบรับด่วนเดี๋ยวจะของขึ้นซะ
"สวัสดีค่ะ ปาป๊า" ฉันรับด้วยถ้อยสุภาพผิดวิสัย.. คริ ๆ
"เอ่อ จะไปกรุงเทพฯ ตอนสี่ทุ่มนะเตรียมตัวไว้อย่าให้รอ" เสียงเฮียแกสั่งซะ
"ค่ะป๋า" แล้วฉันก็วางไป มันพร้อม ๆ กับอาการถอนหายใจยาว...
ต้องไปอีกแล้วเหรอ?
ฉันหอบเสื้อผ้าไปกะอยู่ได้ 4 วัน พร้อม แอคเซสซอรี่ เพียบ
ครบครันคร๊าบพี่น้อง...ขยันหอบ บ้าหอบฟ่างเสียจริง....เหอ ๆ
ขนของมาวางรอเก็บท้ายรถ วางเรียงไว้ หมอน ผ้
าห่ม เหอ ๆ กำ และก็...จนได้
"แกจะไปอยู่กรุงเทพฯ เหรอ? มะกรูด" เสียงป๋าแกแควะซะ
ได้แต่ยิ้มแหย ๆ กับหน้าเห่ย ๆ แร๊งงงงงงงงงง แรงเน้อป๋าเน้อ...
ขึ้นนั่งรถได้ก็เตรียมปลีกวังเวงวิเวกคร๊าบพี่น้อง...
ล้อหมุนตอนประมาณสี่ทุ่มก๋า ๆ ประมาณเกือบห้าทุ่ม รถกำลังจะขึ้นเขาภูพาน
โทรศัพท์จากคนไกลไทโคราชก็ดังขึ้น เป็นเง็งคร๊าบพี่น้อง มาได้ไงว่ะนี่
ตรูกำลังจะเข้าฌาน และมันจะเข้าเขตปลอดสัญญาณโทรสับ
สอใส่เกือก โทร.มาซะ
แอบบ่นเล็กน้อยถึงปานกลาง อิอิ...(เค้าหยอกเล่นน๊าตัวเอง อย่างอนเค้าน๊า)
.
.
.
.
.
ขอ "Sensor" ข้อความบางประการเน้อ...
.
.
.
เสียงป๋าก็แควะมา อยากคุยโทรศัพท์ทำไม? ไม่คุยอยู่บ้าน
อ้าวงานเข้าอีกแระตรู คร๊าบ ๆ โชคดีที่ขึ้นเขาภูพานแล้วสัญญาณตัด
พร้อมกับตัดความรำคาญไป โดยได้ช่วยชีวิตอิฉันไว้ได้ทัน....เหอ ๆ
มาถึงกรุงเทพฯ ก็ตีห้าพอดี๊พอดี...มาคราวนี้ดีหน่อย
ราชรถส่งถึงบ้าน...โชคดีไป...ส่วนป๋าก็ไปอบรมฯ ต่อ ส่วนอิฉันก็ตามยถากรรม
มาถึงก็นอนก่อนสักตื่น...
แล้วก็บอกพี่โยไว้ว่าจะออกไปพร้อมตอนที่เขาออกไปทำงาน..
"อา อา อา" เสียงเคาะประตูซะดังลั่น
ฉันงัวเงียไปเปิด เห็นไอ้หมูอ้วนยืนเรียกอยู่หน้าห้อง
อ้อเจ้าตัวดีนี่เอง
น้องภูมิ เด็กชายสุวรรณภูมิ
"อา ไม่ไปทำงานกับพ่อหรอ?" เสียงอ้อนแท้
"ไปคร๊าบ ให้พ่อรอหน่อยนะครับ" ฉันรีบบอกแล้วก็ต้องลืมหายใจ
ทำภาระกิจให้เสร็จ ก็เด๊วเฮียแกไม่รอ ยิ่งใจร้อนอยู่ขานั้นหน่ะ
ระหว่างเดินทางไปในรถ ฉันกะใช้ลูกอ้อน แต่ก็ไม่ได้ผล เหอ ๆ
"พี่โยไปซื้อตั๋วให้หน่อยสิ" ฉันบอกพี่ชายแต่หน้าก็ไม่ได้มองอ๊ะนะ
"ขึ้นรถไหน? รังสิตเบาะ" สัญญาณเฮียแกตอบรับ
"ไม่ เอาที่หมอชิตดีกว่า" กะไปลันลันล่าต่อคริๆ
"แกจะย้อนกลับมาอีกเหรอ? " เสียงพี่แกท้วงกลับ
"อืม...ขี้เกียจรอบรรยายกาศไม่ค่อยปลื้ม" ฉันบอกไปด้วยความสัตย์จริง
"ไม่โว่ย....ไปซื้อเองวันนี้แร่ะไปซื้อเอาเองเลย" เสียงพี่แกเหมือนรำคาญจัดซะ
"ก็ได้ ๆ "หน้าหงำ ลงจากรถได้ปิดประตูซะเจ้าของรถอยากจะฝากรอยเท้าตาม
หันซ้ายหันขวา...
ขึ้นรถไหน?ว่ะ เนี๊ย เป็นบ้านนอกเข้ากรุงซะเต็มภาคภูมิครับทั้น...
มองซ้ายที ขวาที รถเมล์ (ไม่ใช่คนึงนิจเน้อ) มาพอดีสายอะไรจำไม่ได้แร่ะ
รีบขึ้นเลย ไม่ได้มองอะไรเลย ด้วยความเซ่อของชี...(ไม่ใช่มะกรูดเน้อ) คริ ๆ
รถเมล์ไปสุดสายที่อู่มันเลย เขาบอกพี่หมดระยะแล้วค่ะ รถจะเข้าอู่แล้วค่ะ
อ้าว...หน้าซีดแล้วสิ...
ทีนี่จะทำไงดี...เลยขึ้นคันใหม่ นั่งๆ ไป
ตาก็เหลือกไปมองเห็นรถไฟฟ้าที่กำลังวิ่งอยู่
แหงนมองซะลายตาเชียว....แถมเมื่อยคออีกต่างหาก
ทำให้เกิดไอเดียบรรเจิดพี่น้อง...
เรายังไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้านี่หว่า...คราวนี้ลองดูดีกว่า...
กลับไปจะได้ไปเล่าให้ใครเขาฟังได้...
ว่าแล้วก็เจอสถานีพอดี เข้าใจว่าตอนนั้นมันใกล้จุดหมายตัวเองแล้ว...
จำได้ว่าวันนั้นขึ้นที่สถานีสนามกีฬามั่งถ้าจำไม่ผิดนะ...
ก็เดินดุยดุ๋ย ขึ้นบันไดไปมองซ้ายมองขวา ทำไงดีว่ะ ทำก็ไม่เป็น
วันนั้นเห็นน้องคนหนึ่งหล่อนสวยมาก ทำให้เราคนอัธยาศัยดีอยากทักทาย
"เอ่อ...น้องค่ะ น้องค่ะ" สายตาหันมามองหัวจรด TEEN
"ว่าไง? " สายตานี้จำได้ไม่ลืมเลยที่มองอิฉันด้วยความเอ็ดดูมาก ๆ
(ขออนุญาตแดกดันเล็กน้อย)
"คือว่าพี่ไม่เคยขึ้นน่ะค่ะ พี่ต้องทำยังไงบ้างคะ" ฉันถามไปแบบซื่อไร้เดียงสาซะ
"พี่ก็หยอดเหรียญตรงนี้นะ ก่อนหยอดเหรียญพี่ก็เลือกปลายทาง กดหมายเลข
พี่จะไปไหน พี่ก็ดูจะมีหมายเลขบอก อย่างตรงนี้นะ"
หล่อนก็เอามือทาเล็บสีแดงแจ๊ดซะจิ้มว่าจุดนี้
ฉันมองตามด้วยความสนใจใคร่รู้...
"แล้วพี่ก็เลือก เดี๋ยวพี่ดูนะพอดีจะไปสาทรนะ ก็กดตรงนี้
แล้วก็หยอดเหรียญ แล้วก็นี่ จะมีบัตรออกมา
แล้วเราก็ไปสอดใส่ตรงช่องทางเข้า
แค่นี้ทำได้มั้ย? " หล่อนมองมาฉันพยักหน้า และก็ค่ะ ๆในลำคอ...หงอเลย
แล้วฉันก็กล่าวคำขอบคุณ แม่ยอดหญิงของฉัน...เหอ ๆ
จากนั้นฉันก็ทำตามทุกขั้นตอนที่น้องเขาบอก... สำเร็จ ได้ขึ้นไฟฟ้าแล้ว
ด้วยความทุลักทุเล สิ่งใหม่และแปลกสำหรับฉันเชียวล่ะ
แต่ว่าไม่ค่อยปลื้มเลยพี่น้อง
พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ
มันทำให้ฉันรู้สึกว่ารถไฟฟ้าไม่เหมาะสำหรับการเดินทาง
สำหรับฉัน ของฉันมันต้องรถเมล์ฟรีของประชาชนเท่านั้น....เฮ้อ...
พอเข้าไปในตู้รถไฟฟ้าแค่นั้นแร่ะ
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดอะไรประมาณนั้น
มีสายตาหลายคู่จ้องมาที่ฉัน ก็พยายามหลอกตัวเองว่าเขาคง
มองความสวยของฉันแน่ ๆ เลย อย่าเขิลนะมะกรูด
วันนั้นฉันก็แต่งสวยแบบเต็มยศซะ รองเท้าแตะแบบคีบนะคร๊าบ
"ขุนเดช" ไม่รู้มีใครรู้จักป่าว
กางเกงขาสั้น เสื้อก็บ้านๆ เหอ ๆ ผมวันนั้นไม่ได้หวี จับม้วนไปข้างหลัง
มีเด็กญี่ปุ่นมากับแม่สองคนวัยรุ่นแล้วแระ มองหน้าฉันแล้วก็อธิบายให้กันฟัง
แล้วหัวเราะชอบใจ ไม่รู้คิดมากป่าว มันนินทาตรูต่อหน้า เหอ ๆ อโหสิ....
พอถึงสถานีจุดหมายที่ฉันต้องออกจากตู้แล้ว...
ทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อย ราบรื่น ออกจากสถานีได้...
แต่ว่า เหอ ๆ ไม่รู้เข่าอ่อนหรือไปก้าวขาไงไม่รู้ ไปล้มตกบันไดซะได้....
กลิ้งลงมาเจ็บชะมัดเลย... ระบมไม่หาย...
"ลาว ยังไงก็ยังลาวได้อีก" เหอ ๆ ลาวแมงกุ๊ดจี่.....
หน้าลาวไง ก็ลองเทียบหน้าอา กะหน้าหลานนะ
เป๊ะ เด๊ะ เด๊ะ
.
4 มิถุนายน 2552 21:52 น.
แมงกุ๊ดจี่
โดยปกติเป็นคนที่เชื่อเรื่องบาปบุญมาแต่ไหน
ชอบนั่งสมาธิ มาห่าง-ห่างเมื่อมีปัจจัยภายนอกทำให้กิจวัตรเปลี่ยนไป...
เมื่ออดีต...ในวัยเด็ก
ด้วยความที่ไม่รู้ประสีประสา ทำให้ก่อกรรมไว้ และไม่เคยลืม
มาวันนี้ยิ่งชัดเจน
อาการปวดหลังตั้งแต่เอวลงมาหน่วงถึงขามาน่องแล้วชาถึงปลายเท้า
ทำให้ภาพหมาที่เคยเลี้ยงไว้ชัดเจนในจิตสำนึก...
ถึงเวลาชดใช้แล้วสินะ....
พฤติกรรมการทำงานก็ต้องเปลี่ยนเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่แม้แต่ตัวเอง
ก็สุดแสนจะเหลือเชื่อ...
เพราะมันเป็นกิจวัตร เดินทางไกล ไป-กลับ ระหว่าง กรุงเทพฯ-สกลนคร
นั่งรถไกลเป็นปกติแต่ไม่มีอาการ ครั้งหลังสุดเดินทางกลับจากกรุงเทพฯ
มันเกิดอาการผิดปกติ... อยู่ดี ๆ ขาก็ไม่มีแรง ชาไร้ความรู้สึก....
วันแรกไม่เชื่อว่าตัวเองเป็นพยายามเดิน เดิน แต่ประสาทกลับสั่งไม่ได้
จะหันไปทางขวาก็ไม่ได้เหมือนสมองสั่ง แต่ประสาทไม่ทำตาม...
ต้องยอมรับเมื่อล้มลงไม่เป็นท่า ข้อเท้าแพลงบวมเขียวขึ้นมา แต่ทว่า...
กลับไม่รู้สึกเจ็บ ไม่ปวด ไม่รู้สึกอะไรเลย...
วันแรกนอนร้องไห้อย่างเดียว
ทั้งเคลียด ทั้งกลัวจะเดินไม่ได้ คิดไปต่าง ๆ นานา
ไปพบหมอ หมอก็วินิจฉัยอาการ...
ว่าเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท
ญาติพี่น้องก็ให้ไป ทำ MRI จะได้รู้ว่ามันเป็นที่กระดูกข้อไหน?
เพราะกลัวจะเดินไม่ได้ กลัวว่าอาการมันยิ่งไปกันใหญ่
เดินไม่ได้อยู่สามวัน ต้องนอนอย่างเดียว...
แต่ว่านอนอยู่กลับทำให้คิดถึงหมาตัวหนึ่ง...ที่เคยเลี้ยงไว้
ทุกครั้งที่หลับตา ต้องสวดมนต์ และแผ่เมตตา ให้เจ้ากรรม...
เหมือนอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มกระดุกกระดิกเท้าได้ บวกกับ...
กินยาหมอ พอมาวันที่เจ็ด ขยับข้อเท้าได้ งุ้มงอ นิ้วเท้าได้
แต่ยังชาไร้ความรู้สึกอยู่ กำลังใจเริ่มมาแล้ว...
วันนี้ก็รวมเป็น วันที่เก้าแล้ว เดินไปทำงานได้
แต่ต้องเดินอย่างระวัง ลากขาไปเหมือนคนขาเป๋ ประมาณนั้น
ต้องเปลี่ยนนิสัย นั่งทำงานนานไม่ได้ เพราะจะทำให้ปวดหลัง ชาเท้าถึงน่อง
ต้องเปลี่ยนอริยบท ทุกชั่วโมง ท่านั่งก็ต้องระวัง
เมื่อก่อนจะเล่นเน็ตโดยใช้โต๊ะญี่ปุ่น ท่านั่งก็หลังงอ ก็ต้องเปลี่ยนมานั่งโต๊ะสูง
และนั่งไม่ยอมลุกก็ต้องเปลี่ยน ลุกเดินเปลี่ยนท่าบ่อย ๆ
หลังก็บล็อคไว้ เพื่อไม่ให้กระดูกเคลื่อน... (ทรมานโครตเลย)
เหตุที่คิดว่าเป็นกรรมเพราะ...
ตอนเด็กเคยไปตีหมาที่เลี้ยงไว้ กะว่าจะยกไม้ให้มันกลัว แล้วก็ตีขู่เท่านั้น
แต่เป็นไงไม่รู้ ลงกลางหลังหมาเลย มันชื่อ "ดุ๊ดดี้" หมาของน้องขอญาติมาเลี้ยง
ตอนนั้นไม่คิดอะไร ตีมันแล้ว มันก็นอนซมอยู่สามวัน เดินไม่ได้ พอมันเดินได้
มันก็เส้นกระตุก เดินไปเส้นตรงสันหลังก็กระตุกขาซ้ายก็กระตุกตาม...
ตอนนี้คงใช้กรรม..
จิตสำนึกคิดถึงหมาตัวนั้นเลย ตอนที่เดินไม่ได้...
ยิ่งมั่นใจเมื่อ อาจารย์ที่รู้จักเขามาทักว่าเจ้ากรรมเขากำลังเอาคืนนะ
ต้องรีบแก้กรรม ทำให้คิดถึงหมาดุ๊ดดี้จับใจ....
ฉันขออโหสิกรรมแก่..."เจ้ากรรมนายเวร" สาธุ
ฉันจะหมั่นทำบุญสุนทานอุทิศส่วนกุศลอยู่เสมอ ๆ
6 พฤษภาคม 2552 20:39 น.
แมงกุ๊ดจี่
เมนูวันนี้ แต๊น แต่น แตน....
สลัดลาว หรือเรียกอีกอย่างว่า สลัดแขก... ไม่รู้ว่าจะมีใครเคยได้ยินหรือเปล่าน้อ...
อันนี้เป็นสูตรผสมผสานระหว่างลาวกะแขก และอาจจะมีแบบฝาหรั่งด้วยนะค่ะ อิอิ
และขอบอกแบบเน้น เน้นว่า...เป็นสูตรของ "นู๋ทำเอง" นะค่ะ ไม่หวงค่ะ
เป็นอาหารที่ควบคุมน้ำหนักได้ดีด้วยนค่ะ แต่อยากบอก
ขั้นตอนการทำจะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย มันอยู่ที่ว่า
เราจะชอบทานผักหรือเปล่า?
เมนูวันนี้....เกิดเพราะอะไรหรือ....
ก็เพราะอะไรหรือค่ะ ก็เพราะว่าวันนี้
พี่ๆ บอกว่า ทำกับข้าวกันป่าว นึกเมนู นึกแล้ว นึกอีก จะทำอะไรดี...
ถ้าถนัดก็ต้อง ตำบักฮุง ของมักก็ต้อง ตำบักฮุง
สรุปแล้วตำบักฮุงชนะเลิศ คริ ๆ ก็หนูลาวแท้..
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา....
เรามาจัดหาวัตถุดิบเพื่อปรุงอาหารเลิศรส กันดีกว่า...
ต้องใช้เวลาในการเดินตลาดพอสมควรนะค่ะ เ
พื่อคัดสรรพืชผักที่สด...และสะอาด..
แต่จะว่าไปแล้วก็ต้องเน้นตามฤดูกาล....เพราะจะได้ผักกที่สด
ทำให้รสชาดอร่อยดี... เพราะผักจะหวานกรอบ ไม่ขมและเหม็นเขียว...
อันดับแรกเรามาหาวัตถุดิบสำหรับ
ทำน้ำจิ้ม หรือน้ำสลัดนั่นเอง....(อาจพิศดารหน่อย แต่ถ้าได้ชิมจะติดใจ อิอิ)
อย่าให้ขาดนะค่ะ จะได้อร่อย ๆ
1.ไข่ไก่ต้มสุก 5 ฟอง (สำหรับ 4-5 ที่) ทำทีชอบทำแบบเยอะ อ๊ะ คริ ๆ
2.ถั่วลิสงคั่ว (ถ้าคั่วเองจะหอมมากๆ ) 1/2 กิโลกรัม
3.เนื้ออกไก่ ต้มแล้ว (หรือตามใจชอบ) 3 ชิ้น
4.มาหยองเนส (เขียนถูกป่าวเนี้ย) 1 ถ้วย
5.น้ำสลัดแบบข้น ที่มีขายตามท้องตลาดทั่วไป... 2 ถ้วย
6.น้ำมะขามเปียก หรือมะนาว แล้วแต่ชอบ..
มะกรูดเลือกใช้มะนาวนะค่ะ 3 ลูก
7.น้ำตาลปิ๊บ หรือน้ำตาลปึก... อันนี้ 2 ซ้อนโต๊ะ หรือแล้วแต่ชอบ...อิอิ
8.เกลือป่น
ส่วนผักสดตามใจชอบ
(แต่มะกรูดชอบใช้ผักพวกนี้หลัก ๆ หรือเลือกตามฤดูกาลค่ะ)
เช่น ผักกาดแก้ว ผักกาดหอม ป๋วยเล้ง ต้นหอม ผักชี มะเขือเทศ
แตงกวา และหอมหัวใหญ่ (ผักทั้งหมดนำมาล้างน้ำเบกกิ้งโซดา
หรือจะเป็นน้ำเกลือก็ได้ โดยใช้เกลือทั่วๆ ไป 1 ซ้อนโต๊ะผสมน้ำในชาม
ขนาดใบย่อม แล้วล้างเป็นลักษณะ
การล้างผ่านน้ำแล้วผึ่งเอาไว้...ก่อนให้สะเด็ดน้ำ เราก็ไปทำน้ำสลัดก่อน
พอสักพักค่อยวางมือมาหันผักให้พอคำ แตงกวา หอมหัวใหญ่ และมะเขือน
เทศก็หั่นเป็นแว่น ๆ แล้วนำไปแช่เย็นไว้ในตู้เย็นนะค่ะ จะยิ่งอร่อย...
แล้วทีนี้....
เรามาเริ่มทำน้ำสลัดกันเลยเนาะ...
วิธีทำน้ำสลัดง่าย ๆ ค่ะ สูตรเด็ดสำคัญที่น้ำสลัดค่ะ...
1.นำถั่วลิสงที่คั่วไว้มาตำไม่ต้องแหลกมากนะค่ะ เอาแบบพอเม็ดแตก
เสร็จแล้ว
2.นำไข่ไก่ต้มสุกที่ปลอกเปลือกแล้ว มาแยกไข่แดง ไข่ขาวออก
แล้วนำไข่แดงมาตำให้แหลกเป็นเนื้อเดียวกันกับถั่วลิสง (ตำนะค่ะไม่ใช่โขลก) แ
แต่ว่ามะกรูดไม่ได้ตำ ใช้เครื่องปั่นเลย "เพียงแค่คุณกดสวิชท์" อิอิ
แม่ครัวยุคใหม่...อิอิ
3. ถ้าปั่นแล้วมันนืกก็ให้เติมน้ำซุป ที่ได้มาจากการต้มไก่ พอปั่นได้ที่แล้วให้ใส่น้ำสลัดแบบข้นลงไป แล้วตามด้วยน้ำตาล แล้วตามไปอีกด้วยมาหยองเนส
หรือถ้าใครไม่ชอบมาหยองเนสไม่ต้องใส่ก็ได้นะค่ะ เราใส่เพื่อให้สีสวยน่าทาน
กับกลิ่นของมันเท่านั้นเอง...
4.พอทุกอย่างเข้ากันเป็นเนื้อเดียวแล้วนะค่ะ ให้ใส่น้ำมะนาวลงไป แล้วลองชิมดูว่าได้รสที่ถูกใจหรือยัง เพราะบางคนอาจชอบเปรี้ยว หรือหวาน
เพื่อให้รสชาดกลมกล่อมหน่อยให้ใส่เกลือเพิ่มรสชาดไปนิ๊ส...
พอได้รสชาดที่ถูกใจแล้วตักพักใส่ภาชนะชามหรือหม้อไว้เลยค่ะ
5.นำไข่ขาวที่แยกไว้แล้ว มาตำพอแหลก ไม่ต้องละเอียดนะค่ะ
พอได้ที่แล้วนำมาใส่ในน้ำสลัดที่เราพักไว้
6.หาชามใบย่อมหน่อย หรือหม้อก็ได้มานำผักที่แช่ไว้ หรือที่เตรียมไว้แล้วนั้น
... มาเทลงไปในหม้อเลยนะค่ะ
7.จากนั้นให้นำน้ำสลัดที่เตรียมไว้มาเทใส่ลงไป...แล้วคนให้เข้ากันไปเลย...
ให้ผักกับน้ำสลัดเป็นเดียวกันไว้
8.นำไก่ต้ม(ฉีกไว้ก่อนแล้วเน้อ) มาคนเข้าด้วยกัน หรือจำเอาไว้โรยหน้าก็ได้นะค่ะ
สลัดลาวจะเป็นการคนทุกอย่างรวมกัน ไม่นิยมจัดเป็นจานสวยงามวางเรียงผัก
ให้เป็นระเบียบนะค่ะ ยิ่งถ้าผสมได้ที่หรือคนเข้ากันจนได้ที่ยิ่งทำให้อร่อย...
เพราะได้รสที่หอม หวานมัน มีกลิ่นถั่ว ผสมมาหยองเนส
สำหรับคนที่ไม่ชอบ ถ้าลองทานดูจะไม่ค่อยมีกลิ่นเหม็นเขียวของพักเท่าไหร่ค่ะ
แต่สำหรับสาวไฮโซหน่อยอาจรับไม่คอ่ยได้หรอกเพราะว่ามันเหมือน
เอาผักมาคนเข้ากัน มองแล้วไม่น่าทานเท่าไหร่ เหมือนเอาอะไรหลาย ๆ
อย่างมารวมกัน...หรือของเหลือมารวมกัน..แต่ถ้าลองทำท่านเองจะรู้ว่าอร่อย
เพราะเราเน้นความสดและสะอาด...อิอิ และที่สำคัญควบคุมน้ำหนักได้ค่ะ
ไม่ต้องห่วงว่าจะมีแคลลอรี่เยอะนะค่ะ ไม่เป็นไร ถ้าตามอัตราส่วนแล้ว
ไข่ทานคนละหนึ่งฟองเองค่ะ นอกนั้นจะเป็นผักส่วนใหญ่ค่ะ...
ปกติก็ไม่ค่อยทำกลับข้าวหรอก มะกรูดเป็นแม่บ้านยุคใหม่
กินข้าวนอกบ้าน จะได้ทำทีก็เวลาพี่น้องมาพร้อมหน้ากัน กลับบ้านพ่อทีก็ได้ทำ
แต่อยู่คนเดียว แบบโสด ๆ ก็กินอาหารขยะซะส่วนใหญ่ ที่ประจำก็คือ 7-11
ก็ตามสโลแกนเลย "หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา 7-11" ตัวเลือกอีกอย่างก็ร้านส้มตำเจ้าเก่า 555....
Calendar
Lovers
42 คน เลิฟแมงกุ๊ดจี่
หน้าส่วนตัว
1326
