๑.ยอมพ่ายแพ้แก่โลกอันโศกศัลย์ เลือนคืนวัน...แสนโศกวิโยคจิต ผาดผกผันเคว้งคว้างหว่างชีวิต ถูกลิขิต...พานพบประสบนัย...

ต้องยอมรับสับสนทุกข์ทนหนัก ได้ประจักษ์อ่อนแอสุดแก้ไข เหลียวแลใครมืดมิดสนิทใน คิดครวญใคร่...รอยกรรมธรรมดา...

นิ่งสดับปรับดูให้รู้เถิด เรื่องราวเกิด...วัฏฏะของชะตา ยังเวียนว่ายเกิดดับยอมรับหนา ช่วงเวลาหมุนเวียนมีเปลี่ยนผัน...

๒.เมื่อใดหมดสัญญากรรมเคยทำไว้ พลัดพรากไกล...เกินกลับมารับขวัญ กรรมคงปั่นรอยทางเหินห่างกัน เนิ่นนิรันดร์...กี่กัปล์เลือนลับรอย...

ตราบเท่าวัน  รวยริน จวบสิ้นลม ให้สาสม...ทั้งหมดอย่าปลดปล่อย เพียงชาติเดียวเท่านั้นรอวันคล้อย จะรอคอย...วันสุดท้ายอย่าได้พาน...

ปัจจุบัน...นบน้อมยินยอมให้ พร้อมชดใช้...ด้วยจิตอธิษฐาน นับแต่นี้...คืนให้ครบทุกภพกาล อวสาน...สัญญากรรมเคยทำมา...

อโหสิ...จากอกหญิงทุกสิ่งแน่ หนทางแก้...ปั่นกรรมไม่นำพา เพียงชาตินี้ชาติเดียวอย่าเกี่ยวหา เลือนลับลา...ปลดปลงอสงไขย...

Who knew that I could be? So unexpectedly.

เมื่อตายสินะ เราจึงจะเลือนทุกสิ่งไป...