27 ตุลาคม 2546 11:01 น.
แพรเงิน
ในระยะเวลาที่เราต้องห่างไกล
ใครคนหนึ่งอาจ..เหงาใจ
แล้วใครอีกคนนั้นเหงาไหม...เราไม่รู้
เราเหงา..เขาเหงา..คงเหงาไม่จาง
อาจเหงามากเหงาน้อยก็ยังเหงาใจ
ไม่เป็นไรนะ เรายืนอยู่ตรงนี้
ตรงที่เธอให้เรายืน..โดยไม่ลำบากใจ
เธอเหงามากไหมคนดี
มาสิเราจะช่วยปลอบ...
เราจะคอยเป็นเสมือนเงา..ของความเหงาที่เธอมี
ไม่เป็นไรนะคนดีหากว่าเธอจะเหงาบ้าง
เพราะความเหงาคืออารมณ์ที่อ่อนไหวของใจ
ใครเล่าจะเข้มแข็งได้ตลอด...เราเข้าใจ
อย่ากลัวว่าใครจะรู้ เพราะเขาคงรู้สึกเหมือนเราไม่ได้
จำไว้........ยังมีคนห่วงใยเธออยู่ไม่ไกล
ไม่เป็นไรนะคนดี
21 ตุลาคม 2546 15:40 น.
แพรเงิน
ไม่เป็นไรหรอกนะ...................
หากเธอจะผิดพลาดไปบ้าง ไม่มีใครทำให้เธอท้อได้
หากแต่เธอจะรู้สึกท้อด้วยตัวของเธอเอง
เรายินดี
ทดท้อแทนเธอหากเธอเต็มใจจะให้เป็นเช่นนั้น
โลกไม่ได้มีด้านมืดเพียงด้านเดียวหรอก......เธอรู้
คงไม่ต้องมีใครมาบอกเธอนะว่าเธอจะต้องทำอย่างไร
เราขอความรู้สึกทดท้อนั้นจากเธอได้ไหมคนดี
จากวันนี้เธอจะเป็นคนใหม่ ที่สดใสเสมอ
หากวันใดเธออ่อนแอขอให้เธอเอาความอ่อนแอนั้น
ส่งมาให้เราเรายินดี
ไม่ต้องขอบคุณ ไม่ต้องขอบใจ
เราเป็นใครคนนั้นที่เธอยากให้เป็นเสมอเสมอ
รู้สึกดีขึ้นหรือยังเธอ
หากวันนี้เธอล้มลง ยังมีเราคอยพยุงให้ลุกยืน
ค่อยค่อยลุกนะอย่าฝืน แค่ลุกยืนเธอทำได้
เราจะคอยเธออยู่ที่ใจ
หากเธอเป็นอะไร จงรับรู้ไว้ว่ามีเราอยู่
เป็นกำลังในใจเธอ....................................
หน้าส่วนตัว
711
